Δίπλα στη μητρόπολη των μητροπόλεων, το Λονγκ Άιλαντ δικαιολογεί το όνομά του, καθώς απλώνεται σε μια έκταση μήκους 190 χιλιόμετρων στα οποία ξεδιπλώνει ένα παλίμψηστο εικόνων κι εμπειριών, που αποκαλύπτουν πολύ περισσότερη αυθεντική Americana απ’ όση χωράει το κοσμοπολίτικο Μανχάταν.
Αναμφίβολα, όταν αναδύεσαι για πρώτη φορά από τους τσιμεντένιους λαβύρινθους του μετρό της Νέας Υόρκης, όταν στρίβεις και βρίσκεσαι μπροστά στις λαμπερές οθόνες της Times Square, όταν πρωτοβλέπεις τον ήλιο να χτυπά το Chrysler Building, ή κάθεσαι στο παγκάκι για να χαζέψεις την ηρεμία του Central Park, η αίσθηση που σε κατακλύζει είναι αυτή της καταβύθισης σε ένα ποτάμι απομακρυσμένης οικειότητας – σαν να κολυμπάς σε ένα smoothie από εικόνες κι αναμνήσεις που κουβαλάς όλη σου τη ζωή, αλλά ταυτόχρονα τις βλέπεις και τις ζεις για πρώτη φορά.
Το υπέροχο μ’ αυτή την παγκόσμια πρωτεύουσα της ποπ κουλτούρας είναι ότι το ίδιο περίπου νιώθεις και τη δεύτερη και τρίτη φορά που την επισκέπτεσαι, όμως επίσης αναμφίβολα στη δεύτερη και τρίτη σου φορά υποψιάζεσαι ότι αυτή η μητρόπολη των μητροπόλεων δεν είναι κι εντελώς «αληθινή» Αμερική. Κάτι που επιβεβαιώνεις όταν αρχίσεις να την αφήνεις πίσω σου –με το ατίθασο skyline της να γίνεται μια όλο και πιο αχνή γραμμή στον καθρέφτη του αυτοκινήτου–, για να ξανοιχτείς σε απέραντες εκτάσεις και αυτοκινητοδρόμους που απλώνονται μακριά, στα βάθη του ατέλειωτου αμερικανικού ορίζοντα.
Συγχαρητήρια, καλωσόρισες στο πρώτο σου αμερικανικό road trip. Χρειαζόταν απλώς να διασχίσεις τον ποταμό Χάντσον και να χαθείς στο μακρύ όνομα-και-πράγμα Λονγκ Άιλαντ. Κάτι πάνω από 190 χιλιόμετρα μετράει η αμερικανική «Μακρόνησος», που τυπικά περιλαμβάνει το Μπρούκλιν με το καρτποσταλικό Dumbo και την ινσταγκραμική περαντζάδα των Brooklyn Heights, στην τοπική συνείδηση όμως αυτή η πλωτή suburbia δεν ξεκινά παρά εκεί όπου η πόλη τελειώνει. Ελάτε να την ανακαλύψουμε, ξεδιπλώνοντας ένα παλίμψηστο εικόνων κι εμπειριών, που αποκαλύπτουν πολύ περισσότερη αυθεντική Americana απ’ όση χωράει το κοσμοπολίτικο Μανχάταν.
Coney Island
Άλλοτε παιδική χαρά της νεοϋορκέζικης Camorra, τότε που πολλά από τα μπαρ και τα εστιατόρια αυτού του παραθαλάσσιου spot λειτουργούσαν ως «πλυντήρια» της συμμορίας του Πελεγκρίνο Μορένο (η κυριαρχία της τέλειωσε στη δεκαετία του 1910, με την αλληλοεξόντωση των μελών της σε ενδοσυμμοριακό εμφύλιο), σήμερα το Κόνεϊ Άιλαντ μετρά κοντά 100 χρόνια ως αγαπημένο σημείο απόδρασης Νεοϋορκέζων του Μανχάταν και του Λονγκ Άιλαντ εξίσου. Μια μεγάλη εξέδρα με καντίνες για bagels και hot dogs, burgers και καυτερά chicken wings διατρέχει τη φαρδιά, ολόλευκη και αφράτη αμμουδιά, προσφέροντας απολαυστικές βίστες στα δύο μεγάλα λούνα παρκ, με παιχνίδια για όλες τις ηλικίες.
Εκεί όπου δεσπόζουν τοπόσημα σαν τον τροχό του Wonder Wheel, που πρωταγωνιστεί στην ομώνυμη ταινία του Γούντι Άλεν, ή το τρενάκι Cyclone, που ο δεινός πιλότος Τσαρλς Λίντμπεργκ είχε χαρακτηρίσει «πιο συναρπαστικό κι από αεροπλάνο». Ένα από τα παλιότερα και τελευταία εναπομείναντα roller coasters με ξύλινες ράγες σε όλη την Αμερική, το Cyclone είναι συνδεδεμένο με θρυλικές ιστορίες, όπως εκείνη του ανθρακωρύχου Εμίλιο Φράνκο που, πάσχοντας για χρόνια από νευρική αφωνία, λιποθύμησε από χαρά, όταν συνειδητοποίησε ότι είχε ακούσει τον εαυτό του να αναφωνεί «ανακατεύομαι!», λίγο μετά το τέλος της βόλτας του.
Tip
Όταν τα λούνα παρκ του Coney Island είναι σε πλήρη λειτουργία (το χειμώνα ανοίγουν μόνο τα σαββατοκύριακα και τις μεγάλες γιορτές), δεν θα δυσκολευτείτε να βρείτε κάτι να τσιμπήσετε χαζεύοντας τον ωκεανό. Ωστόσο, καλό θα ήταν να μη χάσετε την ευκαιρία να απολαύσετε τα hot dog του «Nathan’s Famous» (1310 Surf Ave), που στέκει εκεί από το 1916. Θα τα βρείτε και σε πολλά άλλα σημεία της Νέας Υόρκης, αλλά πουθενά με τόση ιστορία…
Brighton Beach
Μπορεί να είναι δύσκολο να το φανταστεί κανείς σήμερα, κατάστικτη όπως είναι πια η προμενάντ της από πολυκατοικίες, πάρκινγκ και μικρομάγαζα, όμως από το 1870 έως τις αρχές του 1900 στην ξανθιά αμμουδιά της παραθέριζαν οι πιο προνομιούχες τάξεις της πολιτείας της Νέας Υόρκης. Επιχειρηματίες, πολιτικοί και μεγαλοκληρονόμοι έκλειναν διακοπές διαρκείας σε ξενοδοχεία παλαιοκοσμίτικης αίγλης, όπως το πρωτοπόρο «Μπράιτον Χοτέλ», το 150 δωματίων «Οριεντάλ» και το 150 σουιτών «Κέιμπλ Χοτέλ», με βικτοριανή αισθητική, πριβέ υπηρεσίες και μεγαλοαστικές συνήθειες –όπως οι Κυριακές στον ιππόδρομο– να δίνουν τον τόνο.
«Μεσοτοιχία» με το Κόνεϊ Άιλαντ και με θέα στον Ατλαντικό, σήμερα η Μπράιτον Μπιτς είναι γνωστή και ως Μικρή Οδησσός. Κι αυτό χάρη στα κύματα Σοβιετικών Εβραίων μεταναστών που έφτασαν εδώ μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, για να γεμίσουν τις φθηνές κατοικίες με τις οποίες ανοικοδομήθηκε η περιοχή το 1920, πέριξ της σιδηροδρομικής σύνδεσης με το Μανχάταν. Η εμιγκρέδικη κουλτούρα επιβιώνει σε μπόλικα φαγάδικα και σε ρωσικές ντίσκο με ζωντανά προγράμματα, αλλά και σε μια αγορά που μοιάζει να προσγειώθηκε εδώ με πτήση της Αεροφλότ.
Μοναδική, δε, εμπειρία είναι η βόλτα στον κεντρικό δρόμο της γειτονιάς, κάτω απ’ τις υπερυψωμένες ράγες του ηλεκτρικού, ανάμεσα σε ντόπιους με γυαλιστερά σετ φόρμας και μαϊμούδες πουκάμισα Γκούτσι, ή πλάι στο γκρουπ από χασίδες που περνούν το φανάρι απέναντι από το ψιλικατζίδικο με τα χειροποίητα πελμένι και το εισαγόμενο χαβιάρι.
Queens
Ένας από τους πιο αξέχαστους τρόπους να απολαύσεις το Μανχάταν είναι να το δεις από ψηλά. Σε όσους από εμάς όμως η στοιχειώδης περιβαλλοντική συνείδηση δεν επιτρέπει να μισθώσουμε ελικόπτερο μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουμε την ταξιδιωτική μας αυταρέσκεια, το Queens Museum (με έφεση στη μοντέρνα τέχνη και κλίση στον ουρμπανισμό, όπως η έκθεση «The Strategic Response Group» γύρω από την κουλτούρα της αστυνομικής βίας) έχει την αμέσως καλύτερη εναλλακτική, με το στολίδι της συλλογής του: το «Panorama of the City of New York». Κατασκευασμένο το 1964, το έργο έκτασης περίπου 870 τετραγωνικών μέτρων παρουσιάστηκε ως ένα χειροποίητο 1:1200 μοντέλο του Μανχάταν, από φορμάικα και αφρολέξ, και με λιγότερο από 1% απόκλιση στην απεικόνιση καθενός από τα εκατοντάδες χιλιάδες ιδιωτικά και δημόσια κτίρια.
Σήμερα, χάρη σε δωρεές ιδιωτών, η μακέτα ανανεώνεται τακτικά με την ακρίβεια που προσφέρουν σύγχρονες τεχνικές που περιλαμβάνουν ακρυλικά, λέιζερ και ηλεκτρονικούς υπολογιστές, τότε όμως είχε απασχολήσει 100 τεχνίτες που δούλευαν για τρία χρόνια, ώστε το έργο να παρουσιαστεί στην Παγκόσμια Έκθεση της Νέας Υόρκης. Η έκθεση, μια μνημειώδης επίδειξη υπεροχής της αμερικανικής κουλτούρας και τεχνολογίας των μέσων του 20ού αιώνα και σημείο-σταθμός για την ανάκαμψη του ηθικού των μετα-βιετναμικών ΗΠΑ, είχε «τρέξει» για δύο εξάμηνα (άνοιξη και καλοκαίρι) το 1964 και το 1965.
Όμως το αποτύπωμά της στο πάρκο Flashing Meadows, που τη φιλοξένησε, είναι ακόμη αισθητό και σήμερα: η επιβλητική υδρόγειος του Unisphere και οι διαστημικοί πύργοι του New York Pavilion ρίχνουν τη σκιά τους σε νεότερα τοπόσημα, όπως το γήπεδο των New York Mets, αλλά και το USTA Billie Jean King National Tennis Center, που φιλοξενεί το US Open κάθε Σεπτέμβριο.
Tip
Το Queens φιλοξενεί τη μεγαλύτερη Chinatown της Νέας Υόρκης, μεγαλύτερη ακόμη κι από εκείνη του Μανχάταν. Εκμεταλλευτείτε την ευκαιρία να διευρύνετε τους γευστικούς σας ορίζοντες με τις μογγολέζικες γεύσεις του «Happy Lamb Hot Pot» (136-59 37th Avenue, Flushing), ζήστε μια speakeasy εμπειρία, εντοπίζοντας το «Szechwan Absolute» (39-16 Prince St Ste209, Flushing) στον τρίτο όροφο μιας πολυκατοικίας ή απολαύστε καντονέζικο dim sum μέχρι το απόγευμα, στο αυθεντικά εμιγκρέδικο περιβάλλον του «Asian Jewels» (13330 39th Ave, Flushing).
Montauk
Στο ανατολικότερο άκρο του Λονγκ Άιλαντ, ένας από τους πιο παλιούς ενεργούς φάρους της Αμερικής (#4 για όποιον μετράει, με έτος ανέγερσης το 1796 επί Τζορτζ Ουάσιγκτον), αλλά και ο παλαιότερος της πολιτείας της Νέας Υόρκης, είναι το τοπόσημο της πιο posh κοινότητας των Χάμπτονς: του Μοντόκ. Ένας αγαπημένος προορισμός αναψυχής για surfers και ψαράδες εξίσου, όπου κομψές μπουτίκ κρεμούν ταμπέλες το χειμώνα, δίνοντας ραντεβού με τους πελάτες τους στο Άσπεν. Λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα, το Camp Hero είναι ένα εθνικό πάρκο που μοιάζει με ερημωμένο ψαροχώρι. Στην πραγματικότητα, όμως, είναι μια εγκαταλειμμένη στρατιωτική βάση, άλλοτε καμουφλαρισμένη ώστε να μοιάζει με ζωντανό ψαροχώρι – απλώς μέσα στις εκκλησίες και τα σχολεία του κρύβονταν πυροβολεία και στρατώνες.
Κομμάτι της γραμμής άμυνας των ΗΠΑ για πιθανή εισβολή από τις Δυνάμεις του Άξονα στη Νέα Υόρκη κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, σήμερα ενδείκνυται για μια ατμοσφαιρική βόλτα με ειδυλλιακά σημεία για πικνίκ, χορταστικές ματιές προς τον ωκεανό και όμορφες διαδρομές πεζοπορίας κάτω από ψηλά δέντρα, πλάι στη θάλασσα ή γύρω από τον επιβλητικό σκελετό του παλιού ραντάρ. Η θέα του οποίου, παρεμπιπτόντως, απηχεί αστικούς θρύλους για μυστικά πειράματα, απ’ τους οποίους άντλησε την έμπνευσή του το hit του Netflix, «Stranger Things»…
Port Jefferson
Κινούμενοι ολοένα ανατολικότερα, βυθιζόμαστε πια στο βαθύ Λονγκ Άιλαντ, με την αυθεντική αμερικανική suburbia να ξεδιπλώνει την ιδιότυπη γοητεία της δεξιά κι αριστερά των μεγάλων λεωφόρων. Χαμηλά τσιμεντένια strip malls με λαμπερά diners, ταχυφαγεία (μια στάση στα «Shake Shack», όπου τα πετύχετε, είναι μια καλή ευκαιρία να γνωριστείτε με το πιο νόστιμο και σουξεδιάρικο fast burger των τελευταίων ετών στις ΗΠΑ) και πολλά, μα πάρα πολλά Starbucks εναλλάσσονται με αποικιακού ρυθμού δημόσια κτίρια.
Πίσω τους, στρατιές από διώροφα ξυλόπηκτα σπίτια, περικυκλωμένα από καλοχτενισμένο γρασίδι μέσα σε χαμηλούς λευκούς ξύλινους φράκτες, δικαιώνουν το παρατσούκλι του νησιού ως Lawn Guy Land, όπως το αποκαλούν σκωπτικά οι δυτικοί του γείτονες, ενώ ψηλά γέρικα δέντρα με κούνιες κρεμασμένες στα χοντρά κλαριά τους συμπληρώνουν το καρτποσταλικό σκηνικό. Καρτποσταλικό είναι το σκηνικό και στο Port Jefferson, το ήσυχο βόρειο λιμανάκι με την κινηματογραφική γοητεία, που έτσι όπως βρίσκεται στα μισά του μεγάλου νησιού και συνδέει την πολιτεία της Νέας Υόρκης με αυτή του Κονέκτικατ (από εδώ θα περάσετε απέναντι, αν θέλετε να συνεχίσετε στη Μασαχουσέτη για να πάτε στη Βοστώνη, για παράδειγμα) αποτελεί το πιο ζωηρό, φιλικό προς ταξιδιώτες σημείο της κεντρικής ζώνης του νησιού.
Εδώ, εκτός από καταλύματα με μπόλικο κουλέρ λοκάλ, όπως το «Danford’s Boutique Hotel, Marina & Spa» με τις ωραίες βίστες προς το λιμάνι (από 150 ευρώ τον Μάρτιο), θα βρείτε και την ευκαιρία για shopping σε κοντινά φιρμάτα outlets όπως τα Tanger Outlets σε Deer Park (40 λεπτά) και Riverhead (35 λεπτά), αλλά και σε μεγάλα εμπορικά όπως το Macy’s του Smith Haven (18 λεπτά).
Hamptons
Η «Κυανή Ακτή» των ΗΠΑ ή το πιο κοντινό της αντίστοιχο βρίσκεται εδώ, με τα πιο ακριβά κομμάτια γης ολόκληρης της πολιτείας της Νέας Υόρκης –και από τα ακριβότερα όλης της χώρας– να συνθέτουν τους ταχυδρομικούς κώδικες των Χάμπτονς. Κάποτε αγροτικές εκτάσεις που έβγαζαν τις πιο νόστιμες πατάτες της ανατολικής ακτής, τώρα η άκρη αυτή του Λονγκ Άιλαντ βλέπει στα εδάφη της να φύονται κοσμικότητα, κοινωνική καταξίωση και ακριβά κρασιά σε σικάτα μπιστρό, με φόντο ειδυλλιακά τοπία. Τα τοπία αυτά και το φως που τα λούζει προίκισαν την περιοχή με τη σπουδαία καλλιτεχνική κληρονομιά της, αφού η απευθείας σιδηροδρομική σύνδεση που κατασκευάστηκε στις αρχές του αιώνα, αλλά και οι σχετικά φθηνές τιμές γης τότε, έφεραν εδώ ζωγράφους όπως ο Μαρκ Ρόθκο, ο Τζάκσον Πόλοκ και ο Βίλεμ ντε Κούνινγκ ως μόνιμους κατοίκους.
Σήμερα, τη δουλειά τους μνημονεύει το Parrish Art Museum με τακτικές εκθέσεις σύγχρονων καλλιτεχνών, αλλά και συλλογή που περιλαμβάνει Βερμέρ, Ματίς, Πάτον Μίλερ κ.ά. Όμως, το μποέμικο παρελθόν έχει πια σκεπαστεί από το παχύ στρώμα πλούτου που έχουν φέρει οι καινούργιοι του κάτοικοι, με τις επιβλητικές βίλες που χαζεύουν τον Ατλαντικό πάνω στους αμμόλοφους της Meadow Lane να απαντούν σ’ όποιον αναρωτιέται πώς γίνεται μια τόσο στενή λωρίδα ασφάλτου να αποκαλείται Billionaire’s Lane.
Tip
Το σπίτι του Τζάκσον Πόλοκ έξω από το Ίστχαμπτον ανοίγει για επισκέπτες ανά περιόδους, ανάλογα με τα πανδημικά δεδομένα. Αν και το έργο του 1938, «Composition with Red Arc and Horses», είναι το μόνο αυθεντικό που εκτίθεται εκεί, η επίσκεψη αξίζει μόνο και μόνο για το θέαμα του κατάστικτου από πινελιές πατώματος του στούντιο στο οποίο δούλευαν ο Πόλοκ και η σύζυγός του, Λι Κράσνερ.
