Το μικρό αυτό νησάκι στριφογύριζε στο μυαλό μου μια τριετία τώρα, από τη μέρα που ένας γείτονας μού είπε ότι η κόρη του και η εγγονή του είχαν πάει διακοπές στο πιο «εύκολο» νησί του κόσμου, εκεί όπου η θάλασσα είναι φανταστική και όλα τα κάνεις με τα πόδια. Ενθουσιάστηκα με την ιδέα, αλλά χρειάστηκε να περάσει κάμποσος καιρός μέχρι να το οργανώσω. Φέτος βρέθηκε το σωστό πενθήμερο του Ιουλίου και η ιδανική παρέα –τρεις μαμάδες, πέντε παιδιά και ένα κουτάβι– για να κλείσει ο προορισμός.
Το πλοίο ξεκίνησε νωρίς το πρωί από τον Πειραιά και με ενδιάμεσες στάσεις σε Πάρο και Νάξο (όπως κάθε Blue Star που σέβεται τον εαυτό του – αστειεύομαι) μάς άφησε στην Ηρακλειά στις δύο το μεσημέρι. Ο ήλιος ζεστός και η θάλασσα φαινόταν λαχταριστή, καθώς απομακρυνόμασταν από την προβλήτα και πλησιάζαμε την παραλία, όπου ντόπιοι και ξένοι λουόμενοι χάζευαν το τεράστιο πλοίο που ήρθε και έφυγε σε λίγα μόλις λεπτά της ώρας, αφήνοντας μια χούφτα νέους επισκέπτες. Λίγα βήματα παραπάνω, και το σπίτι που είχαμε νοικιάσει μάς περίμενε, με την ωραία σκιερή αυλή και τα δροσερά δωμάτιά του. Να φάμε ή να βουτήξουμε; Αυτό ήταν το πρώτο δίλημμα και εντέλει το μοναδικό που θα μας απασχολούσε τις επόμενες μέρες. Και τα δυο! Άλλωστε όλα είναι στα πόδια μας.
Βάζουμε μαγιό, αντηλιακά, καπέλα, παίρνουμε πετσέτες και βγαίνουμε αμέσως. Η παραλία του Αγίου Γεωργίου που είναι και το λιμάνι και ο βασικός οικισμός του νησιού, απλωμένος από τη θάλασσα και προς τα επάνω (έχει κάμποσες ανηφόρες και κατηφόρες το νησί, να είστε προετοιμασμένοι), απέχει 2-3 λεπτά από το σπίτι μας (και άλλα τόσα από κάθε άλλο σπίτι), είναι μικρή σε μέγεθος, αλλά έχει παχιά σκιά από τα αλμυρίκια και μας χωράει όλους. Η δε θάλασσα έχει λίγες πέτρες μπροστά, τις οποίες προσπερνάς εύκολα, ακολουθεί άμμος, βαθαίνει ομαλά, είναι δροσερή και υπέροχη.
Προδιαθέτει για κολύμπι ακόμα και τους πλέον τεμπέληδες. μόνο που, επειδή τα σκάφη αναψυχής πάνε και έρχονται λίγο παραμέσα, θέλει προσοχή όταν η θαλάσσια κίνηση είναι αυξημένη. Κατά τ’ άλλα, ουκ ολίγες παρέες φτάνουν μέχρι την προβλήτα όπου δένουν τα πλοία ή τα βράχια απέναντι και επιδίδονται σε ατελείωτες βουτιές. Άλλοι πάλι απολαμβάνουν τον ύπνο τους, το παιχνίδι με την άμμο ή την ανάγνωση στη σκιά. Ένας φιλόξενος κόλπος για όλους είναι ο Άγιος Γεώργιος, ενώ δεν αργούν να αρχίσουν οι καλημέρες και οι καλησπέρες. μέχρι να φύγουμε έχουμε γνωριστεί με τους περισσότερους.
Η συνέχεια έχει ως εξής: πρωινό στο σπίτι ή στο «Μαϊστράλι» (δοκιμάστε χειροποίητες τηγανίτες με ντόπιο μέλι και καρύδια), μπάνιο στον Άγιο Γεώργιο ή στο Λιβάδι που είναι η μεγαλύτερη και ωραιότερη αμμουδιά του νησιού (και μια από τις καλύτερες των Κυκλάδων) σε απόσταση 5΄ με το τοπικό μίνι λεωφορείο ή 20΄ περίπου με τα πόδια, μπάνιο και στο Τουρκοπήγαδο για να δείτε και την τρίτη προσβάσιμη βοτσαλωτή παραλία του νησιού, και απογευματινή βόλτα και δείπνο στον Άγιο Γεώργιο ή στην Παναγιά – την πρωτεύουσα του νησιού, ακριβώς στην καρδιά του, όπου θα ανεβείτε και πάλι με το λεωφορειάκι (10-15΄) – εκτός και αν το επιχειρήσετε πεζή (1 ώρα περίπου).
Είναι μικροσκοπική και γλυκιά η Παναγιά. Ένα μεγάλο καλντερίμι που θα το περπατήσετε πάνω-κάτω, ένας φούρνος που είναι και μπακάλικο και που φτιάχνει μεταξύ άλλων γαλακτομπούρεκο, πορτοκαλόπιτα και ρυζόγαλο με μπόλικη κανέλα. «Το στέκι της Αννιώς» (2285077172) ακριβώς από πάνω και η «Δροσιά» (2285077173) με την ωραία αυλή, οι επιλογές σας εδώ, αμφότερες με νόστιμα κρεατικά. Στην Παναγιά δεν θα βρείτε πλατεία. Παλιά, που το νησί είχε πολύ περισσότερους μόνιμους κατοίκους από τους 70+ που θα συναντήσετε το χειμώνα, οι άνθρωποι, μετά τις δουλειές τους, συγκεντρώνονταν και πιάνανε την κουβέντα σε ένα σημείο του χωριού με μεγάλες πέτρες που χρησίμευαν για καθίσματα και το οποίο το λένε «βουλή». Για φαντάσου, μια μικρή «βουλή», που ποιος ξέρει πια πότε «καθιερώθηκε», σε μια εν πολλοίς άγνωστη γωνιά του Αιγαίου.
Σήμερα, οι περισσότεροι γεννημένοι στην Ηρακλειά έχουν φύγει για άλλους τόπους, αλλά επιστρέφουν φανατικά τα καλοκαίρια. Υπάρχει επίσης ο γνωστός σεφ Γιάννης Γαβαλάς που γύρισε στο πατρικό του, το μετέτρεψε σε εστιατόριο, του έδωσε και ωραίο όνομα, «Αρακλειά» (2285071570), και επιδόθηκε σε δημιουργικά κυκλαδίτικα μαγειρέματα με συνταγές και υλικά από την Ηρακλειά και τριγύρω (ανοίγει μετά τις 5 μ.μ., κράτηση απαραίτητη). Υπάρχουν όμως και οι άνθρωποι της Ηρακλειάς –για να μνημονεύσουμε το πολύ αγαπημένο Instagram account ονόματι «people of iraklia»– που την έχουν αγαπήσει και κατοικήσει άνευ καταγωγής, βάζοντας και αυτοί το λιθαράκι τους για να κρατήσει το νησί τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του, την αυθεντικότητα, τον αυθορμητισμό του και τη χαλαρή ρουτίνα του. Γιατί έτσι είναι τα πράγματα στην Ηρακλειά. Απλά, εύκολα αλλά και πλούσια σε συναισθήματα. Η Ηρακλειά σε γεμίζει με τη λιτότητά της.
Στη δική μας περίπτωση, με τα πολλά παιδιά και το κουτάβι, τα περισσότερα απογεύματα τα περάσαμε στην παιδική χαρά και στην παρακείμενη αυλή του δημοτικού σχολείου για μπάλα, αφού είχε προηγηθεί παγωτό, γρανίτα ή βάφλα στο «Πέρασμα», και ακολουθούσε δείπνο (με κράτηση απαραιτήτως) στην «Ακαθή» (2285071118). το κατσικάκι με το χοντρό μακαρόνι και την ξινομυζήθρα ακόμα το σκέφτομαι.
Κι αν η παρέα άντεχε, κατεβαίναμε μέχρι την πλατεία δίπλα στην παραλία για λίγο ακόμα παιχνίδι και socializing μέχρι να μας κυριεύσει η νύστα. Εδώ παραπάνω βρίσκεται και το café lounge bar «Εν Λευκώ» (2285077027), το ένα και μοναδικό μπαρ του οικισμού, τη χαλαρή μουσική του οποίου απολαύσαμε από την αυλή μας – με τόσα παιδιά, πού να πας; Το τιμήσαμε όμως όλες τις άλλες ώρες, παίρνοντας καφέ για την παραλία, ενώ αξίζει να σημειώσουμε ότι σερβίρει και νόστιμο πρωινό.
Δεν προλάβαμε, επίσης, να καθίσουμε στην πολυφωτογραφημένη «Μέλισσα», που είναι και καφενείο και μπακάλικο και πρακτορείο. Εδώ κλείνεις εισιτήριο, από εδώ παίρνεις κάποιες απαραίτητες προμήθειες (υπάρχει και έτερο μίνι μάρκετ με τα όλα του κάτω από το «Εν Λευκώ» στην παραλία) και εδώ μαθαίνεις τα νέα. Δεν πειράζει. Την επόμενη φορά. Η Ηρακλειά, άλλωστε, δεν είναι για μία μόνο φορά.
Από την Κική Βασσάλου
