Υποτελής των Ολλανδών για πάνω από τρεισήμισι αιώνες και ανεξάρτητη χώρα για κάτι παραπάνω από μισό, η Ινδονησία φέρει στην τεράστια, πολυπρόσωπη έκτασή της τοπόσημα εντυπωσιακά, που αποκαλύπτονται ως σελιδοδείκτες μιας Ιστορίας γραμμένης με στερήσεις, καταπίεση και ανέχεια αλλά και μιας κουλτούρας θεμελιωμένης στην καλοσύνη, την ταπεινότητα και την αγάπη για τη ζωή και τα σπουδαία δώρα της φύσης. Αυτή η διαδρομή στην ανθρωπογεωγραφία της είναι που μετατρέπει, με έναν τρόπο, την επίσκεψη στη χώρα σε ένα ταξίδι στη ζωή και την ανθρώπινη κατάσταση, μέσα από τρεις σταθμούς.
Σταθμός 1ος: Τζοτζιακάρτα - Σέμαρανγκ
Παλιά πρωτεύουσα της Ινδονησίας, η Τζοτζιακάρτα είναι ίσως ο ζωηρότερος σύνδεσμος με τη βαθιά βουδιστική και ινδουιστική κουλτούρα της χώρας, ο στωικός, ανθρωπιστικός παλμός της οποίας διατρέχει εν πολλοίς τη σύγχρονη συνείδηση του λαού. Το ιδανικότερο σημείο για μια πρώτη γνωριμία με αυτόν τον υπόγειο υπαρξιακό ποταμό είναι το Borobudur, ο ναός στο λόφο, όπως αποκαλούν εδώ το εγκολπωτικό αυτό οικοδόμημα, που εντυπωσιάζει με τη μοναδικότητά του. Το μεγαλύτερο βουδιστικό μνημείο στον κόσμο, στην υψηλή τουριστική σεζόν συγκεντρώνει στους πρόποδές του πάνω από 500 επισκέπτες καθημερινά, οι οποίοι φτάνουν εδώ πριν από το χάραμα και ανεβαίνουν τα τεράστια σκαλιά του στο φως των φακών, για να απολαύσουν τον ήλιο να απλώνει τις αχτίδες του πάνω από την ασημένια ομίχλη, ξυπνώντας την παχιά ζούγκλα που το περιβάλλει και αποκαλύπτοντας τριγύρω εικόνες που νομίζεις ότι υπάρχουν μόνο στα wallpapers των Windows.
Το Πραμπανάν, από την άλλη, αρχέτυπο ινδουιστικής αρχιτεκτονικής, χωρισμένο σε ζώνες που αντιστοιχούν στις κάστες και κατάστικτο από συμβολιστικά στοιχεία, είναι το μεγαλύτερο ινδουιστικό μνημείο στη Νοτιοανατολική Ασία, κατασκευασμένο και αυτό όχι ακριβώς ως τόπος λατρείας, αλλά περισσότερο ως σημείο διαλογισμού. Σήμερα από τα 240 ατομικά ησυχαστήριά του μόνο τα 20 έχουν επιβιώσει των πολλαπλών σεισμών στην ιστορία της Ινδονησίας. Το επιβλητικό σύμπλεγμα, αποστομωτικό τόσο σε μέγεθος όσο και στην περίτεχνη κατασκευή του, έχασε τη θρησκευτική του ιδιότητα μετά το σεισμό του 1006 μ.Χ. και άνοιξε ως επισκέψιμο μνημείο, ιδιαίτερα δημοφιλές πια στα σχολεία, οι μαθητές των οποίων συρρέουν εδώ καθημερινά ανά εκατοντάδες. Εδώ είναι το ιδανικό σημείο για να νιώσετε σουπερστάρ, με αμέτρητα παιδιά και συνοδούς να ζητούν απανωτές selfies και group photos με τους εξωτικούς Δυτικούς, που τόσο σπάνια βλέπουν από κοντά.
Στο Σέμαρανγκ, πάλι, στη βόρεια όχθη της Κεντρικής Γιάβας, η παρουσία των Δυτικών είναι αρκετά πιο κοινότοπη. Κάποτε κέντρο της ευρωπαϊκής επιρροής στην Ινδονησία, η πόλη έχει το Lawang Sewu για τοπόσημο της επί 350 χρόνια ολλανδικής κυριαρχίας στη χώρα: άλλοτε έδρα της Εταιρείας Σιδηροδρόμων των Ολλανδικών Ανατολικών Ινδιών, το κτίριο είναι γνωστό ως «1000 πόρτες» λόγω των εκατοντάδων ανοιγμάτων του, ενώ η βαριά ατμόσφαιρα στους πολλαπλούς διαδρόμους του δικαιώνει τη φήμη του ως στοιχειωμένου μεγάρου.
Πόλη-κλειδί των υπεραιωνόβιων εμπορικών δεσμών της χώρας με την Κίνα, η Σέμαρανγκ έχει επίσης ισχυρή κινεζική κοινότητα, η οποία παλιότερα αρθρωνόταν γύρω από τον πολύπαθο ναό του Sam Poo Kong λίγο έξω από την πόλη, όμως πια συγκεντρώνεται στον τριπλό κονφουκιανικό, ταοϊστικό και βουδιστικό ναό Tay Kak Sie στο κέντρο της, αλλά και στο ζωηρό, πολύχρωμο παζάρι της Chinatown. Εκεί κρέατα, πουλερικά και ψάρια, μαγειρεμένα αλλά κυρίως ωμά, αγγίζουν τα όρια του γκροτέσκου, όμως τα φρούτα και τα λαχανικά είναι ένας συναρπαστικός κόσμος που βουίζει από ζωντάνια και πάλλεται από γεύσεις ικανές να κάνουν και τον πιο ακραιφνή κρεατοφάγο να ασπαστεί την καρποφαγία.
Σταθμός 2ος: Μπαλί - Νούσα Πενίδα
Γεμάτο περίτεχνες πέτρινες πύλες, που στέκουν ορθάνοιχτες καλώντας τους επισκέπτες να τις διαβούν και να γνωρίσουν τη ζεστή, χαλαρή και ανέφελη κουλτούρα του τόπου, το Μπαλί είναι ένας από τους πιο χαμογελαστούς προορισμούς στον κόσμο, αλλά κι ένα νησί φιλόξενο εκ θρησκεύματος, σύμβολα του οποίου βρίσκονται σκόρπια στους δρόμους, στα μαγαζιά και τα σπίτια του νησιού. Τα θυμιάματα, φτιαγμένα από μικρά καλαθάκια νεαρού φοινικόφυλλου και γεμισμένα με λουλούδια, φρούτα, καραμέλες και... τσιγάρα, ή ό,τι άλλο θεωρεί ο πιστός ότι θα ευχαριστούσε τη θεότητά του, τοποθετούνται ακόμη και καταμεσής των εισόδων στα υπερπολυτελή resorts, πάνω στις high end ανέσεις των οποίων έχει χτίσει τη φήμη του το νησί. Παράλληλα δεν υπάρχει σπίτι δίχως ένα από τα τρομακτικά αγάλματα που κρατούν μακριά τα κακά πνεύματα, με τα πιο περίτεχνα, φυσικά, να βρίσκονται στο Tirta Empul: ο ναός με την πηγή καθαγιασμένου νερού, στον οποίο λούονται ανά δεκάδες πιστοί κι επισκέπτες, αναζητώντας την πνευματική γαλήνη.
Ένα από τα ταχέως ανερχόμενα hot spots του ευρύτερου Μπαλί, η Νούσα Πενίδα, είναι ένα μικρό νησάκι στα νοτιοανατολικά της τουριστικής ναυαρχίδας της Ινδονησίας, που έγινε insta-famous χάρη στο Kelingking Beach, την εντυπωσιακή παραλία με τη Χερσόνησο του Τυραννόσαυρου και τη φυσική ομορφιά που κόβει την ανάσα. Σχεδόν σε μισή ώρα απόσταση από το Μπαλί, με ταχύπλοα που κάνουν το δρομολόγιο ανά τακτά διαστήματα, τα γαλαζοπράσινα νερά και ο βραχώδης βραχίονας που τα αγκαλιάζει συνθέτουν ένα τοπίο παραδεισένιο, που έχει όμως συνδεθεί με σειρά ατυχημάτων υπερενθουσιωδών instagrammers, αδύναμων να αντισταθούν στη μαγνητική γοητεία της θέας από ψηλά ή να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των γιγάντιων σκαλοπατιών που οδηγούν στην αμμουδιά, 400 μέτρα πιο κάτω.
Πράγματι, το θέαμα αξίζει τη βόλτα έως εδώ με το αμάξι, η παραλία όμως είναι σαφώς πιο εύκολα προσεγγίσιμη με ταχύπλοο. Το κόστος ενοικίασής του, λόγω πολύ χαμηλής διαθεσιμότητας, μπορεί να αγγίξει κι ένα ινδονησιακό μηνιάτικο (περί τα 200 ευρώ για όλη την ημέρα), από την άλλη όμως η κατάβαση της πλαγιάς και η αναπόφευκτη αναρρίχηση της επιστροφής θα μπορούσαν κάλλιστα να αποτελέσουν κούρσα του Ironman Challenge, οπότε ο καθένας κάνει τις επιλογές του...
Σταθμός 3ος: Τζακάρτα
Πόλη 10 εκατομμυρίων κατοίκων και πρωτεύουσα της χώρας, η Τζακάρτα είναι μια μεγαλούπολη που αψηφά την κατηγοριοποίηση. Παλιατζίδικα και αποικιακού ρυθμού διώροφα πλέκουν μια γοητευτική γαλήνη στο Menteng, την παλιά γειτονιά του Μπαράκ Ομπάμα, ενώ θεόρατοι ουρανοξύστες τρυπούν τα σύννεφα στο αεικίνητο (καίτοι μονίμως μποτιλιαρισμένο) κέντρο της πόλης, αγκαλιάζοντας πάρκα, πλατείες και κυβερνητικά κτίρια αλλά και τη μικρογραφία του Λευκού Οίκου που αποτελεί το προεδρικό μέγαρο της χώρας.
Κι αν οι Γάλλοι θεωρούσαν ότι ο Πύργος του Άιφελ ήταν μια τσίμπλα στο παριζιάνικο ματάκι τους, το MoNas, το 132 μέτρων Μνημείο της Ανεξαρτησίας, στο κέντρο της Πλατείας Μερντέκα, είναι το αντίστοιχο κριθαράκι της Τζακάρτα, με την αυτάρεσκη κοψιά του να ξετρυπώνει από κτίρια και οροφές. Είναι όμως σημείο ιδιαίτερης περηφάνιας του λαού, αφού συμβολίζει τον αγώνα τους για απελευθέρωση από τον βαρύ ολλανδικό ζυγό, έστω κι αν μεταξύ τους, σκωπτικά, αναφέρονται στο σύμβολο ως «η τελευταία στύση του Σουκάρνο», του προέδρου που διέταξε την ανέγερσή του το 1965.
Μια ιδέα των δεινών που επέβαλαν στον τοπικό πληθυσμό οι Ευρωπαίοι δυνάστες μπορεί να πάρει κάποιος με μια βόλτα στο Μουσείο Ιστορίας της Τζακάρτα (Jalan Taman Fatahillah 1, +62216929101), το οποίο αποτελεί και ιδανική αφορμή για βόλτα στο παλιό κέντρο της πόλης. Κομψά μπαλκόνια και όμορφες στέγες ζώνουν την ιστορική περιοχή, που κάποτε ονομαζόταν Μπατάβια, όπως υπενθυμίζει το ιστορικό Café Batavia στη γωνιά της κεντρικής πλατείας, ενώ η αρχιτεκτονική της Παλιάς Πόλης αποκτά μια ιδιαίτερη γρετζάδα στην κεντρική αγορά της Chinatown. Εδώ σκόρδα νάνοι και φρούτα γίγαντες, μπαχάρια, τσάγια και μυρωδικά, ζωντανά καβούρια και κομμένες συναγριδοκεφαλές αλλά και ρούχα, φαναράκια, παιχνίδια και διακοσμητικά συγκεντρώνονται σε πάγκους στεγασμένους από ταλαιπωρημένες λαμαρίνες, κρεμασμένες από τα ντελικάτα μπαλκόνια των αποικιακών κατοικιών. Σχηματοποιώντας έτσι το χωνευτήρι των κοινωνικών, οικονομικών, φυλετικών και θρησκευτικών αντιφάσεων, Ιστορίας και πολιτισμών, που έχει για θεμέλιό της αυτή η αεικίνητη και πεισματικά αταξινόμητη μεγαλούπολη, ταιριαστή πρωτεύουσα της καλειδοσκοπικής, πολυπρόσωπης χώρας που είναι η Ινδονησία.
Info
Στην Ινδονησία πετάς με ανταποκρίσεις σε Ντόχα, Αμπού Ντάμπι, Τζέντα ή Κωνσταντινούπολη, με τη διάρκεια του ταξιδιού να είναι γύρω στις 14 ώρες, με προορισμό την Τζακάρτα ή το Μπαλί. Η καλύτερη περίοδος επίσκεψης είναι από Μάιο μέχρι Οκτώβριο, αφού, παρότι οι θερμοκρασίες κινούνται σταθερά στους 28 με 35°C σε όλη τη διάρκεια του έτους, οι υπόλοιποι μήνες μπορεί να είναι ιδιαίτερα βροχεροί.
Ευχαριστούμε το Υπουργείο Τουρισμού και την πρεσβεία της Ινδονησίας στην Αθήνα για την ευγενική της υποστήριξη στην πραγματοποίηση του ταξιδιού.
