Οι νέοι δρόμοι δεν μας φέρνουν μόνο πιο κοντά, αλλά ξεμπλοκάρουν και τους παλιούς, για να μπορέσουμε να θυμηθούμε ξεχασμένους θησαυρούς που κρύβονται στη χαμηλού προφίλ ακτογραμμή του Κορινθιακού από το Ρίο μέχρι το Λουτράκι.
Οι νέοι οδικοί άξονες φέρνουν την Ελλάδα πιο κοντά από ποτέ, αυτό όμως δεν είναι το μοναδικό που καταφέρνουν: παράλληλα αποκαλύπτουν ομορφιές για χρόνια σκεπασμένες κάτω από τα σύννεφα της δυσθυμίας που συνόδευε τα μποτιλιαρίσματα των μαζικών εξόδων από την πρωτεύουσα. Όμως μια ακτογραμμή που, σε λιγότερα από 100 χιλιόμετρα, σε περνάει από τη ζωντανή ανάμνηση των ’70s που είναι το θέρετρο του Αγίου Βασιλείου ή από το εστέτ χωριουδάκι του Λόγγου, για να καταλήξει με περαντζάδα στο πάντα νοσταλγικό Λουτράκι ή με απογευματινό shopping στο ολοκαίνουριο εμπορικό πάρκο Mare West στην Κόρινθο, σίγουρα δεν είναι μια ακτογραμμή που πρέπει να μείνει ξεχασμένη.
Αν η διαδρομή σάς φανεί κάπως ανάποδη, είναι γιατί το δικό μας οδοιπορικό ξεκίνησε κατά την επιστροφή στην Αθήνα από τις πασχαλινές διακοπές, σε χαλαρούς ρυθμούς οδήγησης. Μια πρώτη στάση στο Ρίο, λοιπόν, για καφέ στο παραλιακό «Distinto» (Ποσειδώνος 25, 2610995111) ή για τοστάκι-γίγας στο «W» (Ποσειδώνος 12, 2610995772), ατενίζοντας το νωχελικό πέρα δώθε των φέρι στη σκιά των χορδών της επιβλητικής γέφυρας, είναι ο ιδανικός τρόπος για να κατεβάσουμε ταχύτητα και να μπούμε σε διάθεση περιπλάνησης. Μόλις τέσσερα χιλιόμετρα έξω από το Ρίο βρίσκεται ο γραφικός Άγιος Βασίλειος, με τον παραλιακό του δρόμο να λειτουργεί σαν χρονομηχανή που σε ταξιδεύει σε παραλιούλες κατάστικτες από λουόμενους με μπουρνούζια και σκουφάκια, αμμουδιές με καλαμιές και μαγαζάκια με ταμπέλες από άλλες εποχές, σαν να έχουν βγει από ταινία με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα.
Μια μικρή παράκαμψη μετά τα Αραχωβίτικα μας οδηγεί στο ακρωτήρι του Δρεπάνου, με τον ομώνυμο φάρο του Πολεμικού Ναυτικού να αγναντεύει την είσοδο του Κορινθιακού, στη σκιά των εργοστασίων Τιτάν, που δίνουν στην ατμόσφαιρα μιαν αίσθηση «Mad Max». Μια λωρίδα χαλικιού απλώνεται στη θάλασσα στο σχήμα που δίνει στο ακρωτήρι το όνομά του, σε ένα σημείο που γεμίζει με σανίδες και πανιά το καλοκαίρι, αφού είναι ιδανικό για kite surfing. Μέχρι να ανοίξει ο καιρός, ωστόσο, ενδείκνυται για επιτόπιους διαγωνισμούς στα «ψαράκια»: τα λεία και ολοστρόγγυλα πλακουτσωτά του βοτσαλάκια περιμένουν, παρακαλώντας σε σχεδόν να τα εκτοξεύσεις στα ακυμάτιστα νερά, ενώ τα διάσπαρτα σημάδια από παραθαλάσσιες φωτιές αφήνουν με σαφήνεια να εννοηθεί ο άκρως ρομαντικό χαρακτήρας της τοποθεσίας.
Λίγο έξω από το Δρέπανο, στις σχετικά ερημικές, κυρίως χωμάτινες οδούς που συνδέουν την περιοχή με τον Ψαθόπυργο –ως εναλλακτικές της παλιάς εθνικής– μια λίθινη περίφραξη στεφανωμένη με αιχμηρά γυάλινα θρύψαλα τυλίγει σαν αγκαθωτό ζωνάρι ένα μελανό σημείο: τσιμεντένιες κολόνες απογυμνωμένες από τους τοίχους και τις στέγες τους, σαν κουφάρια από προϊστορικά θαλάσσια κήτη, διαγράφουν τη δομή των εγκαταστάσεων του παλιού κι εγκαταλελειμμένου πια εργοστασίου της Αμιαντίτ, με τη σαγηνευτική αίσθηση βιομηχανικής παρακμής ανάμεσα στην άγρια πρασινάδα να ξεδιπλώνεται σε ένα αναπάντεχο μετα-αποκαλυπτικό τοπίο.
Λίγο το ταξίδι, λίγο το έντονα κινηματογραφικό τοπίο της περιοχής, λίγο η άθληση με τα βοτσαλάκια στο Δρέπανο, η λιγούρα μας μας οδηγεί στον Ψαθόπυργο και για μια στάση στο μελαγχολικό, ήσυχο λιμανάκι του. Εκεί μας υποδέχεται η ταβέρνα «Αγκίστρι» (Φαλήρου 38, 2610931129), άχαστος γαστρονομικός προορισμός του λιμανιού: η φιλεταρισμένη σαρδέλα κλείνει όλη την αψάδα της θάλασσας σε μια ορεκτική μπουκιά, το καλαμάρι με πουρέ γλυκοπατάτας και σάλτσα μουστάρδας αποκαλύπτεται ως αναπάντεχο και άκρως εθιστικό comfort food, ενώ οι ζουμερές κουτσομούρες και οι χοντροκομμένες τηγανητές πατάτες απλώνουν άρωμα καλοκαιριού στον ουρανίσκο, συμπληρώνοντας το κλίμα ραθυμίας που περιβάλλει τα περιποιημένα τραπεζάκια ακριβώς στο σκάσιμο του κύματος.
Για τη χώνεψη, αυτονόητη επιλογή ένας περίπατος στον πανέμορφο Λόγγο: ένα χωριό κουκλίστικο, του οποίου η πλατεία κάνει τον επισκέπτη να αναρωτηθεί τι δουλειά έχει ένα πηλιορείτικο τοπίο καταμεσής της Αχαΐας. Κομψά και αεράτα εξοχικά, με οπωροφόρα δέντρα να ρίχνουν τη σκιά τους στους μεγάλους, πυκνόφυτους κήπους με τις ιδιωτικές πισίνες, δίνουν εστέτ αέρα στο δρομάκι που οδηγεί στην παραλία του χωριού. Εκεί τα café-bars «Beau Rivage» (22ας Αυγούστου 67, 6958631248) και «Le Village» (22ας Αυγούστου 67, 2691072652) παραβγαίνουν για το πιο όμορφο μπαλκόνι πάνω στη θάλασσα και δίπλα τους το bar-restaurant «Ανώνυμο» (22ας Αυγούστου 32, 2691074450) περιμένει τις πρώτες καλοκαιρινές αχτίδες για να μας κλείσει ραντεβού με τη φημισμένη στην περιοχή κουζίνα του.
Τα όμορφα δρομάκια του Λόγγου είναι τόσο σαγηνευτικά, που μπορεί να φάμε όλη μας τη μέρα περιδιαβαίνοντάς τα. Όμως ακόμη δεν έχουμε καλύψει ούτε τη μισή διαδρομή, οπότε μπαίνουμε πάλι πίσω από το τιμόνι και το στρέφουμε προς Αίγιο. Εκεί διασχίζουμε την παραλιακή οδό της Ζωοδόχου Πηγής, που μας περνά μπροστά από τις επιβλητικές παλιές σταφιδαποθήκες – ολοκληρωτικά μεταμορφωμένες πια, για τη δεύτερη ζωή τους ως ζωηρά cafés κι εστιατόρια, που σφύζουν από την ενέργεια των νεαρών θαμώνων.
Μια στάση εδώ είναι παραπάνω από κατανοητή, το δικό μας επόμενο check in όμως είναι σχεδόν 10 χιλιόμετρα πιο κάτω, στον κομψότατο και ολότελα Instagram-friendly σταθμό του οδοντωτού στο Διακοφτό. Απολαμβάνουμε το παγωτό μας ισορροπώντας στις παλιές ράγες, χαζεύουμε τις παροπλισμένες μηχανές και τα παλιά βαγόνια και δίνουμε ραντεβού για τη γραφική διαδρομή του τρένου μέχρι τα Καλάβρυτα σε ένα άλλο μελλοντικό ταξίδι. Πίσω στην άσφαλτο, ο δρόμος μάς οδηγεί στον Πλάτανο, στην Αιγείρα και στα Μαύρα Λιθάρια, με τη θάλασσα να απλώνεται σαν μια δική μας, made in Greece έκδοση της Côte d’Azur, στην πιο μπρουτάλ και ρυμοτομικά απρόσεκτη εκδοχή της. Το στενό αλλά όμορφο πέρασμα από το Δερβένι εξακολουθεί να είναι μια πρόκληση για τους οδηγούς, δεδομένης της ζωντάνιας του χωριού και της συχνής διέλευσης φορτηγών από τον κεντρικό του δρόμο, ενώ μετά το ανανεωμένο Ξυλόκαστρο και τη σκιερή πλατεία του Κιάτου, το ενδιαφέρον στρέφεται κυρίως στο σάουντρακ της διαδρομής μέχρι την Κόρινθο.
Εκεί το πέρασμα από τον Αρχαιολογικό Χώρο της Διόλκου, του πλακόστρωτου δρόμου πάνω από τον οποίο έσερναν οι δούλοι τα καράβια περνώντας τα από τον Κορινθιακό στον Σαρωνικό και αντίστροφα, ζωντανεύει στη φαντασία σκηνές από τον «Μπεν Χουρ», ενώ το θέαμα της βυθιζόμενης γέφυρας στη βορειότερη άκρη του Ισθμού, που ακόμη και σήμερα σηκώνεται για τα αυτοκίνητα και βουλιάζει για τα πλοία, είναι πράγματι ένα εντυπωσιακό, νοσταλγικό αξιοθέατο που σχεδόν μεταμορφώνει το σημείο σε ασπρόμαυρη γκραβούρα μπρος τα μάτια σου. Για φινάλε ένας περίπατος στη μακριά προμενάδα του Λουτρακίου, με τα λευκά βότσαλα της παραλίας στο πλάι μας και μια μυρωδάτη ξεροψημένη ρόκα καλαμποκιού στο χέρι, είναι το αυτονόητο, ιδανικό κλείσιμο πριν από την τελική γκαζιά της επιστροφής στην Αθήνα...
