Ίσως το πιο τρανταχτό comeback προορισμού του φετινού καλοκαιριού. Η Σκιάθος μπορεί άξια να υπερηφανεύεται για τη δυνατή νυχτερινή ζωή, τη διαμονή για όλες τις τσέπες και κυρίως για το καλύτερο hopping παραλιών, τα άπειρα beach bars και τα νησάκια γύρω της!
Στο δρόμο για τον Άγιο Κωνσταντίνο, πρωί πρωί, μου τηλεφώνησε ένας φίλος, 40άρης πολυταξιδεμένος και άνθρωπος των media. «Κι εσύ στη Σκιάθο; Μα όλοι θα πάτε φέτος, τι συμβαίνει μ’ αυτό το νησί;» αναφώνησε μόλις του δήλωσα τον προορισμό μου. «Πάω να δω και θα σου πω, του απάντησα, έχω να πάω από τότε που ήμουν νέα»! Στο πλοίο οι συνεπιβάτες μου ήταν πολλοί και διάφοροι. Δεκαοκτάχρονα παιδιά που μύριζαν αντηλιακό, εγχώριοι celebrities λίγο νυσταγμένοι, οικογένειες με ακριβά αυτοκίνητα…
Έσκαγε ο τζίτζικας στο λιμάνι. Ήταν μία το μεσημέρι και έστριψα αμέσως δεξιά στην πιάτσα των ταξί, όπου περίμενα λίγο μέχρι να επιβιβαστώ με κατεύθυνση το «Skiathos Palace» όπου θα έμενα για τρεις μέρες. Σε 15 λεπτά ήμουν στη ρεσεψιόν και ένας νεαρός με ένα καλοκαιρινό χαμόγελο μέχρι τα αφτιά με οδήγησε στο δωμάτιο. Άφησε τη βαλίτσα μου και άνοιξε με κινηματογραφικό τρόπο τη μεγάλη μπαλκονόπορτα. «Πιάτο οι Κουκουναριές! Καλές διακοπές!» είπε διαπιστώνοντας προφανώς για πολλοστή φορά ότι είχε αφήσει άφωνο τον φιλοξενούμενο του δωματίου! Βγήκα έξω και ανέβασα αμέσως την πρώτη φωτογραφία στο Twitter (@vamiedaki) για να δεχτώ μηνύματα φιλικής ζήλιας αλλά κυρίως θαυμασμού για την εικόνα!
Must για τους απανταχού ψαγμένους Βορειοελλαδίτες και όχι μόνο, που κλέβουν κάθε καλοκαίρι λίγες μέρες από την αγαπημένη τους Χαλκιδική για να πεταχτούν στο νησί, προορισμός για πολλούς Άγγλους, Ιταλούς, Σκανδιναβούς και Κύπριους, η Σκιάθος είναι ένα πολύ ιδιαίτερο νησί. Παρά το μέγεθός της και το πλούσιο τουριστικό παρελθόν της, η «πιάτσα» της είναι μία. Η Χώρα, που είναι και ο μοναδικός οικισμός του νησιού, και ναι μεν έχει χάσει εδώ και χρόνια την παραδοσιακή αρχιτεκτονική και τη γραφικότητά της, όμως είναι πολύ ζωντανή όλη τη νύχτα και τη μέρα. Πολλά ξενοδοχεία και ενοικιαζόμενα δωμάτια, τα περισσότερα εκ των οποίων βρίσκονται στο καινούργιο κομμάτι της, φιλοξενούν μεγάλο αριθμό επισκεπτών, κυρίως των νέων που δεν θέλουν να είναι μακριά από τα μπαράκια και τα clubs. Ο πεζόδρομος της οδού Παπαδιαμάντη μοιάζει ίδιος εδώ και δεκαετίες, με τα πάμπολλα κλασικά τουριστικά μαγαζιά, καφέ, μπιραρίες, με το δίπατο σπίτι-μουσείο του Παπαδιαμάντη να ξεχωρίζει και δίπλα του ένα όμορφο θερινό σινεμά. Το δυνατό κομμάτι του οικισμού είναι η παλιά πόλη (πάνω και αριστερά από το παλιό λιμάνι) με τα στενά καλντερίμια που ενώνουν τους μαχαλάδες.
Beach hopping
Ο παραλιακός δρόμος ως τις Κουκουναριές –μια απόσταση περίπου 15 χιλιομέτρων– ενώνει ως βασικό κορμό τις πιο διάσημες και πολυσύχναστες παραλίες. Κατά μήκος του υπάρχουν τα πιο καλά και γνωστά ξενοδοχεία του νησιού. Τα λεωφορεία του ΚΤΕΛ όλη την ημέρα μέχρι αργά αναχωρούν από την πόλη μόλις γεμίσουν. Ξεκίνησα τη βόλτα μου από στις παραλίες από την Μπανάνα, που φέτος έχει γίνει the talk of the island με τα δυο beach bars που παίζουν από νωρίς δυνατή μουσική και στις ξαπλώστρες τους θα δείτε τους διάσημους που επισκέπτονται το νησί. Με τη δύση του ήλιου αρχίζει το μεγάλο πάρτι, όλος ο κόσμος φεύγει από την παραλία και ανεβαίνει στα ντεκ των μπαρ για χορό και ποτό! Στη Μικρή Μπανάνα καταφεύγουν οι γυμνιστές – μην ξεχνάμε ότι η Μεγάλη Μπανάνα (ή επισήμως Κρασσά) ήταν από τις πρώτες παραλίες γυμνιστών στη χώρα! Πιο κάτω, στην παραλία Αμπελάκια, το beach bar «Mystique» άλλαξε ύφος και μουσική –παίζει πλέον soul, funk, πιο γήινες μουσικές, όπως λένε οι υπεύθυνοί του– και έγινε πιο cool, με λουόμενους άνω των 30 με χαλαρή διάθεση. Πρόσθεσε ακόμα μία μπάρα και ένα ντεκ με τραπέζια και καναπέδες, με φρέσκους χυμούς και σνακς.
Στις Κουκουναριές είχα να πάω σχεδόν δέκα χρόνια αλλά μόλις είδα τις κλασικές και παλιομοδίτικες καντίνες και τις πολλές σειρές από ξαπλώστρες ένιωσα σαν να μην πέρασε μια μέρα. Εξακολουθούν να είναι το μεγαλύτερο beach brand του νησιού, με το 99% των επισκεπτών του να έρχεται εδώ έστω για μια βουτιά. Δίπλα ακριβώς τα Μάραθα, η μικρή αυτή παραλία κάτω από το ξενοδοχείο «Skiathos Palace», το οποίο και τη διαχειρίζεται. Ένα μικρό beach bar με άριστο ξενοδοχειακό σέρβις, πολύ καλή μουσική ανάλογα με την ώρα και μόνο μια σειρά ομπρέλες όλες μπροστά στο κύμα. Πιο κάτω οι παραλίες Τρούλος, Πλατανιάς και Αγία Παρασκευή μαζεύουν τον κλασικό τους κόσμο, ο Κολιός παραμένει εναλλακτικός και ήσυχος (ιδανικός για νυχτερινό μπάνιο). Ο Βρωμόλιμνος, το άλλοτε απόλυτο party beach, έχει ηρεμήσει λίγο: το beach bar του έκανε μια μικρή ανακαίνιση και τα ντεσιμπέλ στις μουσικές έπεσαν. All time classic και πολυσύχναστες, όσο πλησιάζουμε προς την πόλη, οι παραλίες Καναπίτσα, Σκλιθρί, Βασιλιάς και Μεγάλη Άμμος, με αρκετές οικογένειες. Σε όλες τις παραλίες θα δείτε ξύλινες ξαπλώστρες με στρωματάκια και καλαμένιες ομπρέλες!
Το νησάκι Τσουγκριά με τρεις ωραίες παραλίες δεν μπορεί να λείπει από το πρόγραμμα.
Nightlife
Αφού δουν το ηλιοβασίλεμα στην παραλία, όλοι μαζεύονται στην πόλη για φαγητό και διασκέδαση! Οι «μαξιλάρες» –έτσι ονομάζουν τα μπαράκια που έχουν απλώσει τα μαξιλάρια τους στα σκαλοπάτια πάνω από το παλιό λιμάνι– είναι το απόλυτο must για την αρχή της βραδιάς. Δύσκολα ξεχωρίζεις μαγαζί και μουσικές. Κλασική επιλογή το «Rock & Roll», με δυνατή μπάρα, cocktails φρούτων και σαμπάνιας και μεγάλο χώρο μέσα. Δίπλα τα «Sleep in» και «View», πιο εναλλακτικό και με θέα τις βάρκες και τις θαλαμηγούς, το «Boa Vida». Μετά τα μεσάνυχτα, λες και κάποιος δίνει το σύνθημα, ο κόσμος κατεβαίνει τα σκαλοπάτια και κατευθύνεται στο καινούργιο λιμάνι. Τα clubs στη σειρά με μεγάλους χώρους μέσα, ντεκ στην απέναντι μεριά του δρόμου και δυνατές mainstream μουσικές. «Kahlua», «BBC» και «Pure», όλα με ψαγμένους bartenders και θαμώνες το σύνολο των επισκεπτών του νησιού. Αληθινό καλοκαιρινό κέφι και χορός μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες.
Η εμπειρία
Μια βόλτα με μια μικρή βάρκα που κράτησε εξήμισι ώρες και με ταξίδεψε στη μη προσβάσιμη από τροχούς Σκιάθο, ήταν η δική μου μοναδική εμπειρία. Επιβιβάστηκα από τη μικρή προβλήτα στις Κουκουναριές και κολύμπησα μετά από ώρες μέχρι την άκρη της παραλίας της Αγίας Ελένης για να δω το ηλιοβασίλεμα ξαπλωμένη στις τεράστιες μαξιλάρες του Tropical, έχοντας πει όλες αυτές τις ώρες μόλις δυο κουβέντες. Βούτηξα στη μύτη της Τσουγκριάς, σταμάτησα στο νησάκι Άρκος και έφαγα σαρδέλες στα κάρβουνα και τσιτσίραβλα (χορταράκια) με ξίδι στη μικρή καντίνα. Πήγαμε βόρεια και πέρασα απ’ το Ασπρονήσι για να αντικρίσω τον όμορφο κόλπο του Ξάνεμου και ύστερα ανέβηκα μέχρι τη μικρή σχισμή του Νικοτσάρα (ή Λεχούνι) του διάσημου οπλαρχηγού, το κοντινότερο σημείο για τη μονή της Ευαγγελίστριας όπου σχεδιάστηκε η πρώτη ελληνική σημαία. Ανεβαίνοντας προς τα Λαλάρια, κράτησα με το κουπί τη βάρκα να μη χτυπήσει στα άσπρα κοφτερά βράχια και μπήκα στη Μαύρη Σπηλιά. Το θέαμα και το συναίσθημα μοναδικό. Δίπλα ακριβώς η Γαλάζια Σπηλιά σε τυφλώνει, αφού η θάλασσα αντανακλά το φως που μπαίνει από τις τρύπες της σαν τεράστιος προβολέας. Στα τροπικά Λαλάρια, με τον χαρακτηριστικό βράχο στα τιρκουάζ νερά τους, βούτηξα το κεφάλι μου και άκουσα τα βότσαλα να μεταφέρονται από το κύμα και να σκάνε στην ακτή. Είναι από τις ελάχιστες παραλίες που δεν είναι οργανωμένη.
Στο βορειότερο σημείο του νησιού αποκαλύπτεται το Κάστρο, η μικρή παραλία που από πάνω της κρέμεται αγέρωχος ο πρώτος οικισμός του νησιού, όπου σήμερα γίνονται προσπάθειες αναστύλωσης κάποιων σπιτιών αλλά και εκκλησιών.
Σταμάτησα στο Μικρό Ασέλινο για να πάρω καφέ και είδα δεμένο στην καντίνα ένα όμορφο άλογο με το οποίο και μεταφέρουν τα πράγματά τους. Πέρασα και από το Μεγάλο Ασέλινο και μετά ευθεία για το λιμάνι του Ξέρξη με θέα το Πήλιο. Τελευταία στάση το Μανδράκι με τον μεγάλο αμμόλοφο και τα απίστευτα νερά και αμέσως μετά ο μικρός κολπίσκος της Κρυφής Άμμου. Όλες οι παραλίες που ανέφερα είναι οργανωμένες και διαθέτουν μικρές ξύλινες καντίνες και λιγοστές ξαπλώστρες. Στον Βορρά η πρόσβαση γίνεται μόνο με βάρκα, ενώ σε πολλές άλλες είναι απαραίτητο το 4x4. Σε όλα σχεδόν τα ξενοδοχεία αλλά και στην πόλη ενοικιάζονται μικρές βάρκες, με € 80-100 την ημέρα, για 4-6 άτομα και με μηχανές έως 30 ίππους που δεν απαιτούν δίπλωμα.
Διαμονή
Skiathos Palace (2427049700, www.skiathos-palace.gr, από € 100) Το πιο γνωστό ξενοδοχείο του νησιού, πάνω από τη διάσημη παραλία Κουκουναριές. Άψογη φιλοξενία, μεγάλα και άνετα δωμάτια, με θέα θάλασσα, τα περισσότερα από αυτά πρόσφατα ανακαινισμένα. Στο εστιατόριο «White View» σερβίρουν ψάρι αλλά και κρέας.
Kassandra Bay (2427024201-4, www.kassandrahotel.com, από € 110) Πάνω στην Παραλία του Βασιλιά, το ξενοδοχείο ανανεώνεται συνεχώς. Στις φετινές προσθήκες μια νέα πτέρυγα με σουίτες, από τις οποίες άλλες διαθέτουν μεγάλες ιδιωτικές πισίνες και άλλες juccuzi, μεζονέτες με connecting rooms, ένα νέο ντεκ με cafe κι ένας μεγάλος παιδότοπος με φύλαξη. Bourtzi (2427021304, www.hotelbourtzi.gr, από € 115) Tο πιο πολυτελές και cosy, στην καρδιά της νέας πόλης. Ένα design hotel με 38 δωμάτια, μεγάλη πισίνα και μπαρ ανοιχτό μέχρι αργά. Skiathos Premiere (2427049590, www.skiathospremier.com, από € 80) Η μοναδική νέα άφιξη στο νησί. Πάνω από την παραλία Τούρλος, 22 μεγάλα διαμερίσματα πλήρως εξοπλισμένα, με κουζίνα, τραπεζαρία και καθιστικό. Μεγάλος κοινόχρηστος χώρος, με πισίνα και pool bar.Φαγητό
Το γνωστό «Καρνάγιο» (2427022868) στην παραλιακή της πόλης φέτος το ανέλαβε το ξενοδοχείο «Skiathos Palace», με σεφ τον Παναγιώτη Κουτσουβέλη. Δοκιμάσαμε και προτείνουμε άριστα ψητά φρέσκα ψάρια, καραβίδες και μικρούς αστακούς, σχεδόν διάφανο καρπάτσιο λαβράκι με κρίταμα και τσίλι, κριθαρότο με γαρίδες και λάδι μαύρης τρούφας (€ 25-40). Στο «Αμφιλίκι» (2427022839, πίσω από το Κέντρο Υγείας) ο Χρήστος έχει πάντα φρέσκα ζαρζαβατικά από το δικό του μποστάνι, φρέσκα ψάρια, μακαρονάδες με θαλασσινά, «μαλιαροκαβούρα» με κολοκύθια και απίθανο αστακό γιουβέτσι (€ 15-22). Στην ταβέρνα «Ανατολή» στα Καλύβια (2427021907) η κ. Κούλα φτιάχνει απίθανα μαγειρευτά, κουνέλι κρασάτο με ζυμάρι, κατσικάκι και κολοκυθοκεφτέδες (€ 14-20). Μια εναλλακτική πρόταση φαγητού στην πόλη είναι το «Lo&La» (6972408465) με Ιταλό ιδιοκτήτη και «πειραγμένες» ιταλικές συνταγές με ψάρι, λεπτές πίτσες και μαγειρευτά (€ 10-25). Ευχαριστώ τους δικούς μου «ξεναγούς», Πέτρο Δερβένη, Κωστή Γραμματικό και Νίκο Πρέκα.
