Θέατρο (Κριτική)
Οι αναστατώσεις του οικότροφου Τέρλες
Μια εμβληματική νουβέλα του 1906 θίγει το μπούλινγκ πολλά χρόνια πριν εφευρεθεί ο όρος, λειτουργεί αλληγορικά για τον επερχόμενο φασισμό και γίνεται αξιόλογη νεανική παράσταση αν και, λόγω των γυμνών σκηνών, είναι ακατάλληλη για θεατές κάτω των 15 ετών.
Ταρτούφος
«Αγνώριστος» ο Αιμίλιος Χειλάκης ως δαίμων της υποκρισίας και πειστικός ο Άλκις Κούρκουλος ως εξίσου επικίνδυνος αστός, σ’ αυτήν τη διόλου τυπική, μεταμοντερνίζουσα, άνιση, αλλά με πολύ ενδιαφέρουσες πτυχές παράσταση.
Το κουκλόσπιτο
Αντιδραστική και αντι-ιδεαλιστική είναι η ερμηνεία του εμβληματικού ιψενικού ρόλου από την Αμαλία Μουτούση – οργανωμένη δε με απαράμιλλη ακρίβεια και ψυχοσυναισθηματική προσήλωση. Ένας προσωπικός θρίαμβος, με άξιο συνοδό τον Άρη Λεμπεσόπουλο.
Δαμάζοντας τα κύματα
Πιστή στους προγραμματικούς της στόχους –εξαγγέλλονται, άλλωστε, από την ίδια επί σκηνής–, η Πατεράκη καταθέτει μια παράσταση-εργαστήριο. Η ταινία του Τρίερ γίνεται θέατρο εμμονικό, διχαστικό, εξαντλητικό, ριζοσπαστικό, απελευθερωτικό κι απροσμέτρητα διαφωτιστικό.
80’s the musical
Αν αντιμετωπίσεις το «’80s the musical» ως μια ακόμη παράσταση, χάνεις όλο το fun – κι απ’ αυτό διαθέτει πολύ η έντιμη αλλά άτολμη αυτή απόπειρα δημιουργίας εγχώριου juke-box μιούζικαλ.
Το γεφύρι της Άρτας - Επί του μύθου σύνθεσις
Υποβλητική παράσταση τελετουργικής υφής που αναπαριστά το θρύλο του γεφυριού της Άρτας, αντλώντας υλικό από την ομώνυμη παραλογή και άλλα κείμενα.
Μάνα θα πάω στο Hollywood
Σάτιρα γραμμένη εν θερμώ πάνω στην επικαιρότητα αλλά και πάνω στους ηθοποιούς του θιάσου, οι οποίοι γίνονται και οι κύριοι φορείς του γέλιου. Αδιαφιλονίκητος σταρ της βραδιάς, ο Θανάσης Αλευράς που δίνει ρεσιτάλ μιμικής ως Ζορμπάς, Πάολα, Οιδίποδας, σταρ του Bollywood αλλά και ως… ο εαυτός του.
Δεσποινίς Μαργαρίτα
Ο Πέτρος Ζούλιας είδε τη Μαργαρίτα ως έναν «κωμικοτραγικό κλόουν, που ακροβατεί ανάμεσα στο λογικό και στο παράλογο της ανθρώπινης ύπαρξης». Ωστόσο, μια πιο σύγχρονη προσέγγιση θα επέτρεπε στην αλληγορία να λειτουργήσει με καταλυτικό τρόπο.
Τα ωραία χέρια μας
Ευγενής, υποβλητική αλλά θεατρικά μη πρόσφορη προσπάθεια επίκλησης της μεταφυσικής στη σκηνή και αναγωγής της σε τόπο ιερό, μέσω μιας εικαστικής και χοροθεατρικής σύνθεσης εικόνων με άξονα το θάνατο και το πένθος.
Ασκητική
Το βαθιά φιλοσοφικό κείμενο του Καζαντζάκη συναντά τις αξιοπρόσεκτες ερμηνείες της Κατερίνας Διδασκάλου και του Νικήτα Τσακίρογλου σε μια παράσταση όπου η μουσική και οι προβολές δίνουν επιπλέον πόντους.
Ο χορός του θανάτου
Στο νατουραλιστικό δράμα του Σουηδού δραματουργού, όπου ένας γάμος ανάγεται σε κολαστήριο, δυο ηθοποιοί αναμφισβήτητου κύρους, ο Δημήτρης Καταλειφός και η Φιλαρέτη Κομνηνού επιχειρούν να δώσουν νέες προοπτικές στους κλασικούς χαρακτήρες σε μια μάλλον ράθυμη παράσταση.
Το σώσε
Αυτό ακριβώς που υπονοεί ο τίτλος της γίνεται σ’ αυτή την έξυπνη φάρσα καταστάσεων που μας δείχνει το on αλλά και το back stage της προετοιμασίας μιας θεατρικής παράστασης από μια ομάδα δευτεροκλασάτων ηθοποιών.
Λούλου
Για να ανέβει η «Λούλου» πρέπει να έχει βρεθεί η πρωταγωνίστριά της. Η Ευτυχία Γιακουμή, ανεξάρτητα από το πόσο καλή είναι ως ηθοποιός, δεν είναι η ιδανική σε αυτήν την ούτως ή άλλως άνιση παράσταση.
Ωδές στον πρίγκιπα
Αντικανονικό, αντι-θεσμικό, ντανταϊστικά αστείο θέαμα, που εικονοποιεί με μετα-ποπ όρους την ομώνυμη ποιητική συλλογή του Νίκου-Αλέξη Ασλάνογλου. Δεν είναι για όλους – για κάποιους, όμως, μπορεί να αποδειχθεί απρόσμενα αποκαλυπτικό.
Φάουστ
Νίκος Κουρής και Αργύρης Πανταζάρας αλληλοσυμπληρώνονται στην ισορροπημένη σκηνοθεσία της Κατερίνας Ευαγγελάτου, η οποία παρουσιάζει την καταβύθιση του Φάουστ στο θαυμαστό χάος των επιθυμιών ως μια σκοτεινή περιπλάνηση με το πνεύμα και το σώμα σε οριακές καταστάσεις.
Ταξίδι στο Σταυρό του Νότου
Ο Γιώργος Χαρωνίτης γράφει τις «ταξιδιωτικές» του εντυπώσεις από μια σπουδαία παράσταση που είδε πέρυσι στο θέατρο «Μπάντμιντον» και φέτος θα περιοδεύει όλο το καλοκαίρι.
Μισαλλοδοξία
Ένα καλοστημένο εικαστικά παζλ εικόνων που αποκαλύπτει την καταλυτική δύναμη της αγάπης και την αναγκαιότητα του σεβασμού και της αποδοχής του άλλου.
Το κενό αυτοπροσώπως
Πρωτότυπο μεσοαστικό νεο-μπουλβάρ, γραμμένο εν θερμώ, με φόντο τον Αύγουστο του ’15, θέλει τους Δάνη Κατρανίδη, Παναγιώτα Βλαντή και δύο νεότερους ηθοποιούς στους ιλαροτραγικούς ρόλους των υπαιτίων και των γόνων της κρίσης.
Dogville
Η πρόθεση να εξιστορηθεί το «Dogville», αφαιρετικά και συνοπτικά, σαν ένα πολύσημο παραμύθι ενηλικίωσης, είναι θεμιτή. Μπλοκάρεται, όμως, από την posh αισθητική βιντεοκλίπ, την ασάφεια των αναπαραστάσεων και τους αστεϊσμούς.