Θέατρο (Κριτική)
Master Class
Ένα έργο εμπνευσμένο από τη ζωή και την προσωπικότητα της ντίβας της όπερας Μαρίας Κάλλας δίνει το βήμα στη Μαρία Ναυπλιώτου για μια καθηλωτική ερμηνεία-κατάθεση ψυχής.
Ο Βυσσινόκηπος
Ο Μαρκουλάκης μοιάζει να λειτουργεί ως μαέστρος ή θαυματοποιός, με αποτέλεσμα μια ενορχηστρωμένη παράσταση που κινείται αέρινα στο τέμπο της μουσικής κι ένα έργο τέχνης που βρίσκεται κάπου μεταξύ πραγματικότητας και ψευδαίσθησης.
Ο Επιθεωρητής
Ως φόρος τιμής και αναφορά σε μια προσωπική, ουτοπική Ιθάκη φαίνεται να λειτουργεί αυτή η παράσταση, που αργεί όμως να αποκαλύψει την ουσία της, καθώς αδικείται από την απουσία σαφούς κέντρου βάρους.
Ζωρζ Νταντέν: ο άναυδος σύζυγος
Αυτός ο «αποδομημένος» Μολιέρος βγάζει γλώσσα στην αισθητική και στην κατά γράμμα αντιμετώπιση μιας μολιερικής κωμωδίας και φέρνει επί σκηνής ένα καλοδεχούμενο, αλλά όχι ιδιαίτερα καλαίσθητο παραξένισμα.
Η κουζίνα
Ρυθμός, ενέργεια, εκσυγχρονισμός, πολλές οι τονωτικές ενέσεις του σκηνοθέτη, το αποτέλεσμα όμως καταλήγει άνισο, καθώς αρκετά από τα ευρήματά του δεν τον δικαιώνουν κι επιβαρύνουν ακόμη περισσότερο ένα ούτως ή άλλως περίεργο έργο.
Γυναίκες του Παπαδιαμάντη
Σε αυτήν την ωραία σκηνική σύνθεση από διηγήματα του Παπαδιαμάντη έρχεται σε πρώτο πλάνο η –διαχρονική– φιγούρα της γυναίκας ως κατεξοχήν μαχήτριας κι επιβραβεύεται με μια ζεστή σκηνική παρουσίαση.
Ξύπνα Βασίλη
Όλα είναι μελετημένα και λειτουργούν στην εντέλεια, σε μια παράσταση ολοκληρωμένης αισθητικής και ιδεολογικής σύλληψης.
Οι δούλες
Στην παράσταση του Γκραουζίνις, μέσα από την αντρική διανομή, αποκαθίσταται ένα κομμάτι του «λάθους» που θέλει τη συζήτηση για το έργο να στρέφεται στο αν αποτελεί κυρίως ταξικό σχόλιο ή ένα παιχνίδι ρόλων.
Άρης
Με έναν πρωταγωνιστή που δίνει ψυχή στη σκηνική υπόσταση του πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ, του Άρη Βελουχιώτη, ο Βασίλης Μπισμπίκης μεταγγίζει ιστορικότητα στη θεατρική αφήγηση και αντίστροφα.
Ένα φεγγάρι για τους καταραμένους
Η παράσταση επιχειρεί να δικαιώσει ένα έργο που ανήκει σε μια συγγραφική κλάση άλλης εποχής, όχι χωρίς μειονεκτήματα το ίδιο, πετυχαίνοντας αμφίρροπα αποτελέσματα.
Άμλετ
Νέα στέγη και ανανεωμένη παρουσίαση για την παράσταση του σαιξπηρικού αριστουργήματος, που δικαιώνει την νέα οπτική.
To Σώσε
Μια σκηνική συνάντηση υψηλών προδιαγραφών, που όμως καταλήγει, παρά τις επιμέρους ποιότητες, κατώτερη των –ομολογουμένως μεγάλων– προσδοκιών.
Τίμων ο Αθηναίος
Μία (ακόμη) παράσταση που επιβεβαιώνει πως το «γήπεδο» του Λιβαθινού είναι οι μεγάλες διαστάσεις, το θέατρο μεγέθους, ακόμη και όταν δεν έχει να κάνει με «σπουδαία» έργα.
Το ευχαριστημένο
Το υπέροχο αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα της Μαρίνας Καραγάτση, ένα σχόλιο πάνω στην ελληνική οικογένεια και στο αναπόφευκτο της ύπαρξης/συνύπαρξης, παρουσιάζεται σε μια άρτια κι ευθύβολη παράσταση που συγκινεί.
Ο Φάρος
Εξαιρετικό δείγμα θεάτρου συνόλου, σε μια σφιχτοδεμένη παράσταση που, συν τοις άλλοις, συστήνει στο ελληνικό κοινό ένα μέχρι τώρα άπαιχτο έργο.
Χαρτοπόλεμος
Μια «ιστορία σαλονιού», όπου η Ελλάδα του σήμερα συνδιαλέγεται με την Ελλάδα του χθες, σ’ ένα αξιοπρόσεκτο σύγχρονο ελληνικό έργο, που υπηρετείται από μια εξίσου ρεαλιστικής υφής σκηνική παρουσίαση.
Αγαμέμνων
Αν ο σκηνοθέτης, από φόβο μην επαναληφθεί, επιχείρησε να διαφοροποιηθεί πάση θυσία από την κατά γενική ομολογία πολύ επιτυχημένη παράσταση «Επτά επί Θήβας» που σκηνοθέτησε προ διετίας, το κατάφερε, αλλά ακολουθώντας τελικά λάθος δρόμο.
Θεσμοφοριάζουσες
Καλό παράδειγμα αριστοφανικού ανεβάσματος, με έμφαση στο ζουμί του κειμένου και στα σκηνικά ευρήματα αντί στις βωμολοχίες, την επιθεωρησιακή ανάγνωση ή τις αναγωγές στο εδώ και τώρα, που αδικείται κατά βάση από ένα «αδύναμο σημείο», το ίδιο το κείμενο.
Βάτραχοι
Καλές προθέσεις, μερικές ωραίες ιδέες και ευφρόσυνες στιγμές, όχι όμως αρκετές για να δικαιώσουν μια παράσταση που πάσχει κυρίως από την αναφομοίωτη συνύπαρξη διαφορετικών ερμηνευτικών προσεγγίσεων του Αριστοφάνη.