Θέατρο (Κριτική)
Elephant Song
Η λιτή σκηνική ατμόσφαιρα βάζει στο επίκεντρο τα τρία πρόσωπα, όμως αυτό που λείπει είναι ο απαραίτητος χρόνος για να χτιστεί και να κορυφωθεί το σασπένς.
Ο άνθρωπος που γελά
Ο Θοδωρής Αμπαζής μας συστήνει ένα σπουδαίο κείμενο, μετατρέποντάς το σε μουσικοθεατρική παρτιτούρα. Όμως τόσο η σύνθεση όσο και –κυρίως– η σκηνοθεσία τού στερούν τη δυναμική, καθώς η παράσταση μένει καθηλωμένη σε μια στατική απόδοση, με ελάχιστες κορυφώσεις.
170 τετραγωνικά / Moonwalk
Το κληροδότημα της γενιάς της Μεταπολίτευσης στους σημερινούς τριαντάρηδες έρχεται στο προσκήνιο μέσα από μια οικογενειακή ιστορία. Η σκηνοθεσία τιμάει το έργο με μια άμεση παρουσίαση, την οποία φέρνει εις πέρας η εξαιρετικά δεμένη ερμηνευτική ομάδα.
Περιμένοντας τον Γκοντό
Το έργο-ορόσημο ενός συγγραφέα που έχει χαρακτηριστεί ως ο τραγωδός του 20ού αιώνα δίνει στην Έλενα Μαυρίδου το βήμα για να ξεγυμνώσει επί σκηνής τη μικρότητα της ύπαρξής μας.
Η φαλακρή τραγουδίστρια
Η καλοδουλεμένη και σε σημεία άκρως απολαυστική παράσταση τιμάει ένα αστραφτερό κείμενο, ορόσημο του κινήματος του θεάτρου του παραλόγου, όχι όμως χωρίς να δείχνει σημάδια αμηχανίας μπροστά στην απίθανη παραδοξότητά του.
Μύρτος
Η πλήρης χρεοκοπία του θεσμού της οικογένειας και η αποθέωση του κυνισμού βρίσκεται στο δραματικό πυρήνα του έργου και η ομάδα 4Frontal καταφέρνει να φτάσει στο μεδούλι του, σε μια απέριττη παράσταση με ωραίο ρυθμό και κάποιες δυνατές ερμηνείες.
Πουλιά στον αέρα
Η φάρσα δεν είναι εύκολη υπόθεση, όπως επιβεβαιώνεται από το ανέβασμα αυτής της τυπικής, αν και όχι ιδιαίτερα σπιρτόζικης, φαρσοκωμωδίας που υπογράφει ο Γάλλος μετρ του είδους.
Βρικόλακες
Το πιο μοντέρνο, από μια άποψη, έργο του Ίψεν, που καταδεικνύει τις δραματικές συνέπειες του καθωσπρεπισμού και της κοινωνικής υποκρισίας, δίνει το βήμα στον Δημήτρη Καραντζά για μία ακόμη ιδεολογικά σαφή και αισθητικά άρτια παράσταση.
Νόρα
Ο Θόδωρος Τερζόπουλος ανοίγει δημόσιο διάλογο πάνω σε ζητήματα υπαρξιακά που προκύπτουν από το έργο του Ίψεν, σε μια παράσταση υψηλού καλλιτεχνικού επιπέδου με τρεις συγκλονιστικούς πρωταγωνιστές.
Η αρχή του Αρχιμήδη
Το σύγχρονης προβληματικής κείμενο και η σπουδαία ερμηνεία του Μιχάλη Συριόπουλου τοποθετούν την παράσταση στις πιο πολυσυζητημένες της φετινής σεζόν και ως ένα βαθμό απαλείφουν τις ανισότητές της.
Art
Ένας ολόλευκος πίνακας στέκεται η αφορμή να επαναπροσδιοριστεί η φιλία τριών ανδρών σε αυτή την ιδιαιτέρως αγαπητή κωμωδία της Ρεζά.
Ιστορίες από το δάσος της Βιέννης
Αξίζει να δείτε το σπουδαίο έργο, που προειδοποιεί ότι όσοι δεν μαθαίνουν από την Ιστορία είναι καταδικασμένοι να την ξαναζήσουν, κι ας το κρατάει η σκηνοθεσία στο μίνιμουμ των δυνατοτήτων του.
Τζάσμιν
Η γοητεία του σεναρίου του Γούντι Άλεν για το «Blue Jasmine» αλλά και της κεντρικής του ηρωίδας δικαιολογούν –αλλά μόνο εν μέρει δικαιώνουν– τη ριψοκίνδυνη απόφαση της Ελένης Ράντου να το διασκευάσει και να το ερμηνεύσει στη σκηνή.
Ο μισάνθρωπος
Να ένα καλό παράδειγμα του ότι η αναγνωρίσιμη σκηνοθετική σφραγίδα δεν αποβαίνει πάντα προς όφελος του αποτελέσματος. Κάτι δεν λειτουργεί στην πρόταση του Γιάννη Χουβαρδά πάνω στην πικρή μολιερική «κωμωδία», παρά τους αξιότατους συμμάχους που έχει σε κάθε τομέα της παράστασης.
Η Γίδα ή Ποια είναι η Σύλβια
Έργο-τρικλοποδιά του Αμερικανού συγγραφέα, ζητάει σίγουρη σκηνοθετική καθοδήγηση και μεγάλες ερμηνείες. Η παράσταση που υπογράφει ο Νικορέστης Χανιωτάκης φαίνεται να βασίζεται μόνο στις δεύτερες και έτσι καταλήγει με αρκετά θολά σημεία.
Απλή μετάβαση
Οκτώ άνθρωποι στην αίθουσα αναχωρήσεων του αεροδρομίου «Ελ. Βενιζέλος», ένας κοινός προορισμός, οκτώ διαφορετικές προσωπικές ιστορίες... Η «Απλή μετάβαση» βάζει το «ελληνικό μιούζικαλ» στο χάρτη του είδους και δεν τα καταφέρνει άσχημα.
Η ψιλικατζού
Το θέμα της υπογονιμότητας, όπως καταγράφεται στις προσωπικές εξομολογήσεις της μπλόγκερ Κωνσταντίνας Δελημήτρου, επέλεξε ο Δημήτρης Καρατζιάς ως πρώτη ύλη για μια παράσταση άμεση και ανθρώπινη.
Βόυτσεκ
Φαίνεται πως η Ευαγγελάτου αποφάσισε με τις δύο φετινές σκηνοθεσίες της να καταθέσει μια σπουδή πάνω στο ύφος. Επέλεξε, μάλιστα, διαφορετικά θεατρικά είδη –κωμωδία και δράμα– γεγονός που αποδεικνύεται τελικά εξαιρετικά ενδιαφέρον.
Ύψωμα 731
Με αυτήν τη δουλειά επιβεβαιώνεται πως το φαινόμενο «Μπινιάρης» δεν αφορά μόνον έναν ταλαντούχο δημιουργό, που έχει επινοήσει το δικό του μουσικό τρόπο να αφηγείται τα κείμενα, αλλά για κάτι ουσιαστικότερο.