Η δύναμη της προφορικής μαρτυρίας και οι ωραίες ερμηνείες ενεργοποιούν την παράσταση, που βασίζεται στο βραβευμένο με Νόμπελ βιβλίο με πραγματικές αφηγήσεις ανθρώπων που έζησαν το πυρηνικό δυστύχημα του Τσέρνομπιλ.
Η εικαστική ομορφιά και η σωματική ευγλωττία συμπλέουν στη δημιουργία ενός σκηνικού ποιήματος που το απολαμβάνεις πρωτίστως με το συναίσθημα και δευτερευόντως με τη λογική.
Η Μαυρίδου, στην πολυμεσική περφόρμανς που παρουσιάζει ερευνά με άψογο τρόπο την άμεση συνειρμική αλληλεπίδραση των μέσων από το στάδιο της δημιουργίας μέχρι και την επί σκηνής παρουσίαση τους.
Η συνάντηση τριών προσώπων πυροδοτεί ερωτηματικά περί τέχνης, δημιουργίας, έρωτα και ζωής σε αυτό το ωραίο πρώτο δείγμα γραφής, που τροφοδοτεί μία εξίσου ενδιαφέρουσα παράσταση.
Η μελετημένη, εντελής και καλοκουρδισμένη σκηνική πρόταση πάνω στην κλασική κωμωδία του Ψαθά, ανοίγει έναν δεύτερο κύκλο ζωής με ανανεωμένη διανομή.
Τα μέλη μίας οικογένειας έρχονται αντιμέτωπα με τα απωθημένα, τα μυστικά και τα παράπονά τους, σε μια παράσταση ωραίων ερμηνειών.
Σκιαγραφεί με ρεαλιστικό και μαζί ποιητικό τρόπο τα σκοτεινά σημεία της ανθρώπινης ψυχής, σε μια στρωτή παράσταση χωρίς εξάρσεις.
Το εμβληματικό μυθιστόρημα παρουσιάζεται σε μια εύρυθμη, άκρως φροντισμένη και πληθωρική σκηνική παραγωγή, με ζωηρές ερμηνείες, όμως το στοίχημα της σκηνικής μεταφοράς της λογοτεχνίας δεν κερδίζεται εξ ολοκλήρου.
Το αφήγημα του Βικέλα για έναν καθημερινό άνθρωπο που έζησε στα χρόνια της Επανάστασης ως «κομπάρσος», σε μία υποδειγματική ερμηνεία.
Άμεση, ζωηρή παράσταση και μια σημαντική γυναικεία ερμηνεία, σε ένα απαιτητικό κείμενο σύγχρονης προβληματικής.
Προσωπικής σύλληψης περφόρμανς που βλέπει με φρέσκια ματιά το σεξπιρικό «Ρωμαίος και Ιουλιέτα», αλλά δεν καταφέρνει να ξεπεράσει το επίπεδο ενός σκηνικού παιχνιδιού.
Αποκαλυπτική ακτινογραφία του χρηματοπιστωτικού συστήματος και της χρηματιστηριακής φούσκας μέσα από την ιστορία των αδερφών Λήμαν, που ανεβαίνει σε μια παράσταση σκηνοθετικής απλότητας και ερμηνευτικού μεγαλείου.
Ζεστή, «χειροποίητη» παράσταση ενός συγκινητικού κειμένου, που αναδεικνύεται χάρη στις ωραίες ερμηνείες.
Ο Νίκος Καραθάνος εξανθρωπίζει την αισχύλεια τραγωδία, διαβάζει σε αυτή την «κοσμογονία» του καθημερινού ανθρώπου για να καταλήξει σε ένα ενδιαφέρον, εσωστρεφές, ενδοσκοπικό όσο και συγκινητικό, αποτέλεσμα.
Ένας δυστοπικός κόσμος και μια οριακή στιγμή της ανθρωπότητας αποτυπώνονται σε μια τραχιά παράσταση με υψηλές εντάσεις.
Μια παράσταση που ξεκινάει από τη χαρά μιας πολλαπλής καλλιτεχνικής ανακάλυψης γίνεται πεδίο δοκιμής μιας εκλεκτικιστικής αισθητικής, με άνισα αποτελέσματα και απροσδιόριστο αντίκτυπο στην πλατεία.
Φιλόδοξη και τολμηρή η προσέγγιση του Γιάννη Μόσχου, ο οποίος προτείνει μια κινηματογραφική αντιμετώπιση τόσο του συγκεκριμένου έργου όσο και του τραγικού είδους συνολικά, που όμως δεν δικαιώνεται σε ικανοποιητικό βαθμό στη σκηνή.
H παράσταση της «Αντιγόνης» που υπογράφει ο Θέμης Μουμουλίδης είναι ο πιο πρόσφατος κρίκος μιας αλυσίδας που ξεκίνησε το 2015, όταν πρωτοανέβασε την τραγωδία με τους ίδιους καλλιτεχνικούς συντελεστές
Ο ατελέσφορος έρωτας μεταξύ του Ίωνα Δραγούμη και της Πηνελόπης Δέλτα, σε μια παράσταση που υπηρετεί ικανοποιητικά τη λογική ενός δημοφιλούς θεάματος, αν και δεν αποφεύγει εντελώς τη συναισθηματολογία.