Η Μάρθα Μπουζιούρη δημιουργεί μια ευαίσθητη όσο και δυναμική παράσταση-ντοκουμέντο πάνω στο ζοφερό, αυτοβιογραφικό βιβλίο του Γκρεγκορί Ρεϊμπενμπέργκ, το μαγαζί του οποίου δέχτηκε τρομοκρατική επίθεση τον Νοέμβριο του 2015 στο Παρίσι.
Ο Κώστας Γάκης δίνει φυσική υπόσταση στο αφήγημα του Λουίς Σεπούλβεδα με μία παράσταση με μουσικό χαρακτήρα και έντονη σωματικότητα.
Το τελευταίο έργο του Γιάννη Καλαβριανού χρησιμοποιεί το είδος του αφηγηματικού θεάτρου για να βάλει στο επίκεντρο το ζήτημα της κοινωνικής αδικίας. Ανεβαίνει σε μια παράσταση σκηνικής αφαίρεσης, που αδικεί τη δυναμική του.
Ερχόμενος με φόρα από την τεράστια επιτυχία των "Παιχτών" που επίσης σκηνοθετεί, ο Γιώργος Κουτλής επιχειρεί να μεταλαμπαδεύσει ανάλογη ενέργεια και στο "Talk show". Μόνο που σε αυτή την περίπτωση δεν υπάρχει κάποιο στέρεο κείμενο και έτσι τα πάντα στη σκηνή εμφανίζονται χωρίς ουσιαστικό νόημα.
Απολαυστική παραβολή που αποδομεί δια της κωμικής οδού τους εθνικούς μύθους περί ελληνοτουρκικής συνύπαρξης σε μία καλοκουρδισμένη παράσταση υψηλής ενέργειας.
Ο Βασίλης Μπισμπίκης διασκευάζει το ομώνυμο έργο για την Τρούμπα του ‘60, εστιάζοντας στις ζωές των τρανς γυναικών του 2021. Το αποτέλεσμα είναι ζωντανό, ειλικρινές, πληθωρικό, αλλά και άνισο.
Το μυθιστόρημα του Ουελμπέκ μετατρέπεται σε σόου στην παράσταση των Δημήτρη Αγαρτζίδη και Δέσποινας Αναστάσογλου με έντονα μεταδραματικά στοιχεία και ανεβασμένη σκηνική ενέργεια.
Η φιλόδοξη όσο και συγκινητική απόπειρα να μεταφερθεί στη σκηνή το αυτοβιογραφικό βιβλίο του Ηλία Βενέζη με τις παιδικές αναμνήσεις του από τη Μικρά Ασία, σκοντάφτει στην πρόκληση της μετατροπής ενός πεζογραφήματος σε θεατρικό γεγονός.
Το άγνωστο έργο του 17ου αιώνα μεταφέρει τους κώδικες τιμής της εποχής του μέσα από μια ιστορία ερωτικής ζήλιας που καταλήγει σε δολοφονία. Εδώ ανεβαίνει με το βλέμμα επαγρύπνησης ενός ανθρώπου που ξέρει ότι οι γυναικοκτονίες στο βωμό του "ερωτικού πάθους" δεν είναι κάτι που ανήκει στο παρελθόν.
Μέσα από την ιστορία ενός απόλυτου αντιήρωα της Επανάστασης του ’21, ο Δημήτρης Τάρλοου υπογράφει μια παράσταση επικών διαστάσεων αλλά ανθρώπινων μεγεθών, μια ελεγεία για την πολυπλοκότητα και τις αντιφάσεις της ανθρώπινης φύσης.
Το σατιρικό για τη ρωσική κοινωνία του 19ου αι. έργο ανεβαίνει σε μια παράσταση προσεγμένη σε κάθε της λεπτομέρεια, από την οποία όμως λείπει το ιδεολογικό εκτόπισμα πέραν της αισθητικής τέρψης.
Ο Δημήτρης Μυλωνάς διασκευάζει το έργο του Ουίλιαμ Σαίξπηρ σε τραγωδία τριών ατόμων, διατηρώντας την ουσία του έργου και θέτοντας διαχρονικά ερωτήματα για την ηθική φύση του ανθρώπου.
Νοσταλγική διάθεση και ρεμπέτικα ακούσματα στην αναβίωση της θρυλικής τηλεοπτικής σειράς, σε μια παράσταση που την προσεγγίζει με αγάπη αλλά δεν ξεφεύγει από την πεπατημένη ενός εύπεπτου θεάματος για το ευρύ κοινό.
Μια παράσταση με ψυχή: αυτή είναι η κυρίαρχη αίσθηση στο σκηνικό ανέβασμα του έργου που δραματοποιεί την αληθινή ιστορία της Φλόρενς Φόστερ Τζένκινς, της γυναίκας που έμεινε στην ιστορία ως η πιο φάλτσα σοπράνο.
Ζεστή σκηνική ατμόσφαιρα και ωραίες ερμηνείες σε μια παράσταση που μας συστήνει ένα άπαιχτο μέχρι σήμερα έργο, που κινείται μεταξύ υπαρξιακού δράματος και ψυχολογικού θρίλερ.
Σκηνοθεσία χωρίς εκπλήξεις και έμφαση στις –καλές– ερμηνείες επιφυλάσσει ο Γιώργος Σκεύας στο έργο του Μπέκετ, σε μια παράσταση που εξελίσσεται χωρίς εσωτερικά ημιτόνια ή κλιμακώσεις.
Η θεατρική τέχνη και η τέχνη του ασυνειδήτου διασταυρώνονται στο σκηνικό ανέβασμα των διδακτικών ιστοριών του Αργεντινού ψυχολόγου και συγγραφέα Χόρχε Μπουκάι.
Η Σοφία Σπυράτου σκηνοθετεί την κλασική κωμωδία, δημιουργώντας ένα χορταστικό και εξωστρεφές θέαμα στα όρια της επιθεώρησης, που αν διατηρούσε το μέτρο θα απογειωνόταν περισσότερο.