Ωραίο θέατρο από τον Γιάννη Τσίρο, με ένα ρεαλιστικής δυναμικής κείμενο που φωτίζει ζητήματα σεξισμού και γυναικείας εκμετάλλευσης. Υπηρετείται από μια δυναμική σκηνική απόδοση με ωραίες ερμηνείες.
Αξιοσημείωτη ανάγνωση, με μερικές εξαίσιες ερμηνείες, που αναδεικνύει καίριες πτυχές του τσεχοφικού έργου – (μου) έλειψε, ωστόσο, η εστίαση στη φωτεινή πλευρά του.
Ένα σκηνικό διαμαντάκι είναι η ζωηρή, συγκινητική και καλοπαιγμένη παράσταση του έργου της Κατερίνας Μαυρογεώργη, που αφηγείται μια λυτρωτική γνωριμία τριών γυναικών που συναντιούνται σε ένα χαμάμ.
Γοητευτική απόδοση ενός ιδιαίτερου έργου, όπου το μοτίβο των κακοποιητικών σχέσεων φιλτράρεται μέσα από τον φαντασμαγορικό τσιρκολάνικο κόσμο, με σημείο αιχμής την ατμόσφαιρα και τον μουσικό χαρακτήρα της.
Ρεαλισμός, δυναμικές ερμηνείες και ένα καίριο θέμα στο πρώτο δείγμα γραφής του καλού ηθοποιού που εδώ αναλαμβάνει και τη σκηνοθεσία του.
Μια αξιομνημόνευτη ερμηνεία από τη Λουκία Μιχαλοπούλου, σκηνοθετημένη από τον Νικορέστη Χανιωτάκη, σε ένα έργο-πρόκληση όσο και παγίδα.
Το πρωτοπαρουσιαζόμενο στην Ελλάδα βραβευμένο ρωσικό έργο του 2016 έχει πολιτική στόχευση, σουρεαλισμό και σαρκαστικό χιούμορ· αναδεικνύεται δε χάρη σε μια παράσταση σκηνοθετικής ακρίβειας και υπέροχων ερμηνειών.
Το τελευταίο έργο του συγγραφέα φέρνει στο προσκήνιο έναν –κάποτε σπουδαίο νυν ξοφλημένο– τερματοφύλακα σε μια εκ βαθέων κατάθεση ψυχής. Τον ερμηνεύει ο Γιώργος Νινιός σε μια σημαντική στιγμή.
Το νέο έργο του Γιάννη Τσίρου, που επικεντρώνεται στα φοβικά σύνδρομα της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας, ανεβαίνει σε μια δουλεμένη –αν και συγκρατημένη– παράσταση ωραίων ερμηνειών.
Χαμηλοί τόνοι αλλά ουσιαστική δουλειά στην παράσταση του –άπαιχτου έως τώρα– έργου της Πολωνής δραματουργού.
Καθρέφτης της σύγχρονης κοινωνίας, το έργο της Ρόνα Μούνρο φωτίζεται τόσο από την κλιμακούμενη ένταση της ερμηνείας της Γιασεμί Κηλαηδόνη όσο και από την αξιοπρόσεκτη ερμηνεία της πρωτοεμφανιζόμενης Κατερίνας Παπαδάκη.
Η αξιοπρόσεκτη πρώτη συγγραφική απόπειρα της Ευαγγελίας Γατσωτή δικαιώνεται και επί σκηνής με μία δυναμική παρουσίαση από τον Δημήτρη Τάρλοου.
Μια συγκλονιστική ερμηνεία από τον Ορφέα Αυγουστίδη στον ρόλο του μαθηματικού που έσπασε τον κώδικα των Ναζί και έπειτα καταδικάστηκε για την ομοφυλοφιλία του σε μια εξαιρετική παράσταση πολλαπλής σημασίας.
Σημαντικές ερμηνείες, σκηνοθετική δουλειά ουσίας πάνω στο ειρωνικό έργο του Γάλλου δραματουργού και μια παράσταση που τολμάει να ακολουθήσει ένα δρόμο όχι απαραίτητα εύφορο, αλλά που εδώ δικαιώνεται εκ του αποτελέσματος.
Πιστός σε ένα οντολογικό, φιλοσοφικό θέατρο, ο Καστελούτσι στήνει επί σκηνής ένα σύμπαν ζοφερής ατμόσφαιρας αλλά αξιοσημείωτης σκηνικής ομορφιάς, θέτοντας ερωτήματα για τη βία ως εγγενές χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης.
Ερεθιστικά φιλοσοφικά ερωτήματα γύρω από την ιδέα του Εαυτού θέτει το γοητευτικό έργο του Βρετανού δραματουργού, που μας συστήνει ο Γιάννης Νταλιάνης σε μια προσεγμένη σκηνική παρουσίαση.
Η ιλαροτραγωδία του Φο απογειώνεται στη σπιντάτη σκηνική εκδοχή του Γιάννη Κακλέα, που μας την ξανασυστήνει φιλτραρισμένη μέσα από την ιταλική λαϊκή παράδοση, αλλά και από σύγχρονες αναφορές.
Ένα από τα ευτυχέστερα δείγματα του κωμικού είδους, μια ωδή στο θέατρο, ανεβαίνει σε μια καλοκουρδισμένη παράσταση υψηλής ενέργειας και απολαυστικών ερμηνειών.
Χωρίς να επιφυλάσσει ιδιαίτερες εκπλήξεις ή να καινοτομεί, η παράσταση του Γιώργου Παλούμπη πάνω στο εμβληματικό μυθιστόρημα καταφέρνει να επιβληθεί χάρη στο νεύρο, το δυναμισμό και τον ωραίο θίασο.
Στην ωριμότερη στιγμή του, το σκηνοθετικό δίδυμο Αιμ. Χειλάκη-Μ. Δούνια παραδίδει μια δουλειά συνόλου, κοινή δημιουργία κορυφαίων συντελεστών, και μια μελετημένη πρόταση που υπακούει σε μια θαυμαστή σύγκλιση μουσικότητας, σωματικής έκφρασης και υποκριτικής ερμηνείας.
Ο Γιάννης Καλαβριανός και η ομάδα του πέτυχαν κάτι αληθινά σπουδαίο με αυτή την τόσο μελετημένη, ισορροπημένη και διαυγή παράσταση, που αναδεικνύει στο έπακρο ένα πραγματικό δραματουργικό διαμάντι.
Χωρίς να ξεφεύγει ιδιαίτερα από την πεπατημένη μιας ανάγνωσης που εκμοντερνίζει την όψη παρά ερμηνεύει το περιεχόμενο, η παράσταση καταγράφεται στη μνήμη κυρίως χάρη στην όλο σφρίγος ερμηνεία της Μαρίας Πετεβή.
Ασχήμια και ομορφιά περιέχουν το ένα το άλλο. Αυτό το θαυμαστό παράδοξο, με όλο τον παραλογισμό του, ξεδιπλώνεται στην άψογα σχεδιασμένη, φιλοσοφικών στοχασμών παράσταση, με πρωταγωνιστή τον έξοχα λιτό και ανθρώπινο Άρη Σερβετάλη.
Ο Λιθουανός σκηνοθέτης δίνει την προσωπική ερμηνεία του στο πιο δημοφιλές από τα αρχαία δραματικά κείμενα, διαβάζοντάς το μέσα από ένα λαϊκότροπο πρίσμα, που όμως αδικεί τη δυναμική και το ήθος του πρωτότυπου κειμένου.