Το απολαυστικό μονόπρακτο του Ρώσου συγγραφέα όπου η αμοιβαία απέχθεια μετατρέπεται σε έρωτα, ανεβαίνει σε μία κεφάτη, με μουσικό χαρακτήρα και όλο ενέργεια παράσταση, που λειτουργεί και ως μία γιορτή του ίδιου του θεάτρου.
Τολμηρό και εν πολλοίς επιτυχημένο εγχείρημα αποτελεί το πρώτο έργο της ηθοποιού, που επικεντρώνεται στο θέμα του sex trafficking και το οποίο σκηνοθετεί η ίδια σε μια δυναμική παράσταση.
Μία από τις δημοφιλέστερες μολιερικές κωμωδίες, που σατιρίζει τη θρησκοληψία, ανεβαίνει με στόχο να αναδειχθούν το κωμικό αίσθημα και η διαχρονικότητά της, σε μια παράσταση όπου συνυπάρχουν αισθητικά στοιχεία που ξεκινούν από τον 17ο αι. και καταλήγουν στις μέρες μας.
Το σύγχρονο γερμανικό έργο που μεταχειρίζεται μία πρωτότυπη θεατρική φόρμα, για να μιλήσει για τη σκληρή ευρωπαϊκή πραγματικότητα, ανεβαίνει σε μία καλοκουρδισμένη παράσταση που αιχμαλωτίζει το ενδιαφέρον.
Την ιστορία ενός ταλαντούχου συγγραφέα, που πάσχει από αγοραφοβία και ζει κλεισμένος υπό την τρομερή επιρροή της μητέρας του, αφηγείται το θεατρικό έργο της Μαρίας Δριμή, θίγοντας με πολύ ωραίο τρόπο θέματα όπως η αναζήτηση ταυτότητας, η σύγκρουση τέχνης και ζωής, οι σχέσεις γονέα-παιδιού, ο απογαλακτισμός. Ανεβαίνει σε μία απολαυστική παράσταση με σκηνοθετικό στίγμα και ωραίες ερμηνείες.
Ένα φόρο τιμής στο θέατρο και τους ανθρώπους του αποτίνει ο Νίκος Καραθάνος, έστω και δια της ανάποδης οδού, δηλαδή παρωδώντας τους. Καταλήγει έτσι σε μια πληθωρική, αριστοφανικού ύφους παράσταση - που απογοητεύει εν μέρει κυρίως λόγω μεγαλύτερων προσδοκιών.
Αυτό που έμεινε να αποκαλείται "το μεγαλύτερο love story όλων των εποχών" ανεβαίνει σε μια παράσταση καλοπαιγμένη, καλαίσθητη και καλά δομημένη γύρω από μία κεντρική ιδέα, που αντιπαραβάλλει την ομορφιά (αλλά και την ήττα) του έρωτα απέναντι στην ασχήμια ενός παρηκμασμένου κόσμου.
Καθαρή και κλασικιστική στην όψη παράσταση της μολιερικής κωμωδίας, η οποία, αν και ζημιώνεται από την απουσία ενέργειας και κλιμακώσεων, έχει πολλαπλή σημασία από μόνη της.
Μια σημαντική στιγμή για την Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου με αυτήν την πρωτότυπης σύλληψης περφόρμανς που επικεντρώνεται στο θέμα του θανάτου, του πένθους και της διαχείρισης της απώλειας.
Άνισο σκηνικό ανέβασμα του μυθιστορήματος του Χιλιανού καλλιτέχνη, που αφηγείται τον έρωτα ενός μεσήλικου ομοφυλόφιλου με έναν αντιστασιακό φοιτητή κατά τη δικτατορία του Πινοτσέτ, με σημείο αιχμής την ερμηνεία του Νίκου Αρβανίτη.
Η Κική Μαυρίδου δίνει φωνή στη μητέρα του σπουδαίου μεταπολεμικού πεζογράφου, Κώστα Ταχτσή, και το έργο ευτυχεί σε μία θερμή απόδοση, που υπογράφει σκηνοθετικά ο Βαγγέλης Λάσκαρης και ερμηνεύει η Ράνια Σχίζα.
Νοσταλγική διάθεση, ωραία μουσική και τραγούδια και κάποιες συγκινητκές ερμηνείες και στιγμές χαρακτηρίζουν την παράσταση, μιας κωμωδίας όμως που δεν αντέχει στο χρόνο, ούτε δικαιώνεται από τη σκηνοθετική προσέγγιση.
Ένα από τα ωραιότερα έργα της σύγχρονης βρετανικής δραματουργίας, που μιλάει για το σπόρο της βίας που καλλιεργούν ο ρατσισμός, η ξενοφοβία και η κοινωνική απομόνωση, ανεβαίνει σε μια φιλότιμη αλλά μάλλον αμήχανη, ερμηνευτικά, παράσταση.
Ο Θανάσης Σκρουμπέλος στήνει μια ιδιότυπη τοιχογραφία των ελληνικών 60s, φέρνοντας στο προσκήνιο τα πρόσωπα ενός περιθωριακού κέντρου τραβεστί του Μεταξουργείου και οι 4Frontal δημιουργούν μια πηγαία, ζωηρή παράσταση, αντάξια του συγγραφικού σύμπαντος.
Το έργο του Αμερικανού συγγραφέα χρησιμοποιεί τα ιστορικά γεγονότα –την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία– για να μιλήσει για κάθε εποχή, θέτοντας το ζήτημα της ατομικής στάσης και ευθύνης μέσα στην Ιστορία. Παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε ένα καλοπαιγμένο και καλαίσθητο, αν και συγκρατημένο, ανέβασμα.
Μιάμιση ώρα ψυχαγωγίας προσφέρει η παράσταση που με θέρμη σκηνοθετεί ο Βασίλης Μαυρογεωργίου και ερμηνεύει η Ελένη Ουζουνίδου, στο μπριόζικο –αλλά και κάπως παρωχημένο- έργο του Ουίλι Ράσελ.
Το νέο έργο του ταλαντούχου συγγραφέα που μιλάει για την αδυναμία ενηλικίωσης και τα παιδικά απωθημένα που κουβαλούν οι ενήλικοι, παρουσιάζεται σε ένα ζωηρό, αλλά και υπερβολικό σε εντάσεις ανέβασμα.
Ο πεζογράφος Δημήτρης Οικονόμου υπογράφει το πρώτο του θεατρικό έργο, εμπνευσμένος από την προσωπικότητα της Φλέρυς Νταντωνάκη, και παραδίδει ένα ωραίο, μεστό και ρέον κείμενο, που υπηρετείται με ευαισθησία και συγκίνηση, αν και χωρίς εκπλήξεις, από την Ελένη Κοκκίδου.
Το μυθιστόρημα του Ντοστογιέφσκι μεταφέρεται στην Αθήνα του σήμερα, σε μια παράσταση που ακολουθεί, μάλλον άνισα αυτήν τη φορά, τη σκηνοθετική ταυτότητα του Βασίλη Μπισμπίκη για έναν ωμό, underground ρεαλισμό.
Ο Φαίδων Καστρής σκηνοθετεί και ερμηνεύει συγκινητικά το μονολογικό έργο του Εμανουέλ Νταρλέ, που εστιάζει στη σχέση μιας τρανς γυναίκας με τον πατέρα της.
Το σπανίως παιζόμενο έργο του Αμερικανού δραματουργού θέτει δραματουργικές προκλήσεις και δυσκολίες που αντιμετωπίζονται ικανοποιητικά στη γοητευτική και ατμοσφαιρική ανάγνωση του Ακύλλα Καραζήση.
Η βία, ο αυταρχισμός και οι σχέσεις εξουσίας βρίσκονται στο επίκεντρο του βρετανικού έργου, το οποίο συστήνει στους Έλληνες θεατές μια παράσταση που ανοίγει συζητήσεις, αλλά υστερεί σε σκηνική θερμοκρασία.