Ορέστης

Στην παράσταση του ΚΘΒΕ γίνεται προσπάθεια να τονιστεί το ανθρώπινο μέτρο μιας ούτως ή άλλως «αντιηρωικής» τραγωδίας, το αποτέλεσμα όμως καταλήγει σε μιαν απροσδιόριστη σκηνοθετική οπτική, ατυχώς εκτελεσμένη σχεδόν από το σύνολο των συντελεστών.

Πάλλευκη «Ηλέκτρα» με γκρίζες κηλίδες

Γιατί η «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή δεν είναι «μία ακόμη» αρχαία τραγωδία και γιατί κάθε παράσταση που αναμετριέται μαζί της δεν είναι «μία ακόμη» παράσταση αρχαίας τραγωδίας; Η «Ηλέκτρα» του Θάνου Παπακωνσταντίνου για το Εθνικό Θέατρο πήρε το ρίσκο και τοποθετήθηκε με σθένος απέναντι σε ένα έργο-γολιάθ, όχι χωρίς να αφήνει θολά σημεία στο άσπιλο λευκό της.

Δεσποινίς Δυστυχία

Είναι επαρκής η θεατρική τέχνη για να αναπαραστήσει κατά το δυνατόν πληρέστερα ένα έργο έντονων υπαρξιστικών και σουρεαλιστικών αποχρώσεων; Η παράσταση απαντάει εν μέρει στο ερώτημα, έχοντας να αναμετρηθεί με μια από τις πιο ενδιαφέρουσες περιπτώσεις της σύγχρονης ελληνικής γραφής.

Επαναστατικές μέθοδοι για τον καθαρισμό της πισίνας σας

Πιστή στο όραμα να προβάλλει νέες φωνές, η Πειραματική Σκηνή του Εθνικού συστήνει ένα νέο έργο-γέννημα της ελληνικής κρίσης κι έναν Έλληνα σκηνοθέτη που δραστηριοποιείται στο εξωτερικό. Το αποτέλεσμα ωστόσο δεν είναι το προσδοκώμενο.

Ένας καλός λόγος

Ευφυής στη σύλληψη αν και κάπως προβληματική στη δραματουργική πραγμάτωση, η παράσταση εμπνέεται από κείμενα του Ντοστογιέφσκι και του Νιζίνσκι, αλλά λειτουργεί ως εξαιρετικό σχόλιο για τη δυστοπία της σύγχρονης πραγματικότητας.

Ο Μισάνθρωπος

Η μολιερική κωμωδία τοποθετείται στο «κάδρο» σε αυτήν τη μελετημένη σκηνοθετική πρόταση, κάτω από την οποία εναρμονίζονται όλα τα μέρη της παράστασης, αλλά απογυμνώνεται σε σημαντικό βαθμό από τους χυμούς και τη θεατρικότητά της.

Εθνικός Ελληνορώσων

Ένα νέο έργο, σύγχρονο δείγμα γραφής που ξεπερνάει τα όρια της «ελληνικότητας», πρωτοπαρουσιάζεται σε μια εξίσου δυναμική παράσταση, η οποία καταδεικνύει παράλληλα τόσο τις απαιτήσεις όσο και τις αδυναμίες του.

Ανεμοδαρμένα Ύψη - Μέρος 1ο

Ο καταδικασμένος έρωτας της Κάθριν και του Χίθκλιφ ζωντανεύει σε μια ιδιαίτερα ατμοσφαιρική κι ενδιαφέρουσα σκηνική πρόταση που εκμεταλλεύεται διάφορα θεατρικά εργαλεία, όπως και την αισθητική σφραγίδα του σκηνοθέτη, αλλά διακρίνεται από ανισότητες που στοιχίζουν στο αποτέλεσμα.

Αναζητώντας τον Αττίκ

Η μουσική παρακαταθήκη του Αττίκ δεσπόζει σε αυτήν τη feelgood σκηνική εμπειρία, που υποστηρίζεται από μια πλούσια παραγωγή και αποζημιώνει τους φαν του είδους χωρίς να απογοητεύει τους υπόλοιπους, κυρίως χάρη στην ψυχή που επιδεικνύουν οι ερμηνευτές και οι μουσικοί της.

Ο γλάρος

Το έργο του Ρώσου δραματουργού, που κατεξοχήν μιλάει για την καλλιτεχνική δημιουργία, παίρνει σε αυτήν τη λιτή κι ευθύβολη παράσταση τη μορφή «μανιφέστου», εκφράζοντας την αγωνία όσων κάνουν θέατρο σήμερα.

Ο ηλίθιος

Μοιρασμένη ανάμεσα στο ανέβασμα ενός σπουδαίου λογοτεχνικού κειμένου με το βλέμμα στραμμένο στο ευρύ κοινό και στην απόπειρα αναμέτρησης με τα εμπόδια που βάζει το είδος, η παράσταση δεν κερδίζει εξολοκλήρου το στοίχημα – ούτε και το χάνει.

Ψηλά από τη γέφυρα

Ανομολόγητα, παράφορα ερωτικά πάθη οδηγούν σε μια οικογενειακή τραγωδία, χωρίς να παραλείπονται οι κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις. Η πολύσημη κοινωνική γραφή του Αμερικανού δραματουργού στήνει παγίδες σε αυτήν την ανολοκλήρωτη σκηνοθετική προσέγγιση.

Ιούλιος Καίσαρας

Ενδιαφέρουσα πρόταση ερμηνείας του σαιξπηρικού κειμένου κι αισθητικά ερεθιστική. μπορεί όμως να εκληφθεί ως work in progress που χρήζει περαιτέρω εξέλιξης για να δικαιωθεί.

Αμφιβολία

Ζητήματα ευρυθμίας κι εμβάθυνσης, κυρίως όμως αδυναμίας να μεταδοθεί στην πλατεία το ουσιαστικό ζητούμενο του έργου, σε μια παράσταση που κερδίζει με την εικαστική της αρτιότητα και κάποιες ωραίες στιγμές.

Pessoa

Ο Θανάσης Ακοκκαλίδης εμπνέεται από τον Φερνάντο Πεσσόα και χορο-γραφεί ένα διάλογο όπου ο λόγος, η σιωπή και το σώμα γίνονται το κέντρο της θεατρικής πράξης, σ’ ένα εναλλασσόμενο μοτίβο.

Εγώ, ο Μάρκος Βαμβακάρης

One-man-show του Θανάση Παπαγεωργίου που σκηνοθετεί και ερμηνεύει το βασισμένο στην αυτοβιογραφία του Μάρκου Βαμβακάρη μονολογικό έργο, προσεγγίζοντας την ουσία του με ερμηνευτική και σκηνική λιτότητα.

Αρίστος

Το μυθιστόρημα που βασίζεται στην υπόθεση του φερόμενου ως «Δράκου του Σέιχ Σου» Αριστείδη Παγκρατίδη, σε μια παράσταση που υπενθυμίζει τη δύναμη της ερμηνευτικής παρουσίας και ­λειτουργεί ως παράδειγμα απλού αλλά ουσιαστικού θεάτρου.

Φεγγίτης

Βάζοντας στο επίκεντρο τη σχέση δύο ανθρώπων με διαφορετική πολιτική θεώρηση του κόσμου, το έργο ξεκινάει ως δυνατό κοινωνικό δράμα, αλλά καταλήγει κάπως αναποφάσιστο, κάτι που διαφαίνεται και στη συγκεκριμένη παράσταση των δύο ταχυτήτων.

Γοργόνες και μάγκες

Η θεατροποίηση της παλιάς κινηματογραφικής επιτυχίας ευτύχησε σκηνοθετικά σε μια μεγάλη παραγωγή του Θεάτρου Μπρόντγουαιη. Ένα ελληνικό λαϊκό, οικογενειακό θέαμα, ιδανικό για μια «χορταστική» θεατρική έξοδο.

Οι διαβολογυναίκες

Ξεπερνώντας τους βασικούς κινδύνους που ελλοχεύουν κατά τη θεατρική μεταφορά ενός σεναρίου, η παράσταση μπορεί να μην πλησιάζει το επίπεδο του πρωτότυπου φιλμ νουάρ, αλλά με επάρκεια μέσων και την κατάλληλη ατμόσφαιρα αναμετριέται ικανοποιητικά με το είδος του ψυχολογικού θρίλερ.

Η λάμψη μιας ασήμαντης νύχτας

Παράσταση ρεαλιστικής δυναμικής, που συστήνει με τον καλύτερο τρόπο το άπαιχτο μέχρι τώρα στην Ελλάδα έργο του Ιρλανδού δραματουργού και προσθέτει ακόμη μία αποφασιστική απόδειξη γιατί ένα τόσο «ιρλανδικό» έργο μπορεί να είναι παγκόσμιου ενδιαφέροντος.

Cabaret

Ρισκάροντας αλλά κι επιδιώκοντας να προκαλέσει τις εντυπώσεις, ενδεχομένως και αντιδράσεις, ο Σωτήρης Χατζάκης σκηνοθετεί την Τάμτα και τον Τάκη Ζαχαράτο στο πρώτο μιούζικαλ της σκηνοθετικής του σταδιοδρομίας κι εν τέλει δικαιώνεται.

Ο Καραφλομπέκατσος και η Σπυριδούλα

Τα δύο διηγήματα της Λένας Κιτσοπούλου ανεβαίνουν για πρώτη φορά στη σκηνή, σε μια παράσταση που αναμετριέται ικανοποιητικά με την ιδιοσυγκρασιακή γραφή της.

Το παιχνίδι της σφαγής

Το έργο του Ιονέσκο, που σαρκάζει την αποδιάρθρωση της κοινωνικής συνοχής εξαιτίας του φόβου, ευτυχεί στα χέρια του Κακλέα και της ομάδας των σπουδαίων συνεργατών του, δοσμένο σαν φαντασμαγορικός εφιάλτης, σε μια παράσταση που αναδεικνύει και προεκτείνει το πνεύμα του συγγραφέα.