Συγγραφέας που έχει ούτως ή άλλως κοινωνικούς -μάλιστα αρκετά ριζοσπαστικούς για την εποχή του- προβληματισμούς, ο Ίψεν με τον "Εχθρό του λαού" υπέγραψε ένα από τα πιο πολιτικά έργα του. Κάτω από το νατουραλιστικό κέλυφος των έργων του, υπάρχουν κοινωνικές θεματικές που αναδύονται ακόμη πιο καθαρά όταν αυτό αφαιρεθεί, δρόμο που ακολούθησε και η Γεωργία Μαυραγάνη, αναδεικνύοντας στο έπακρο την πολιτική ψίχα της ιστορίας. Αυτή αφορά την καταγγελία του γιατρού μιας επαρχιακής πόλης πως τα νερά των ιαματικών λουτρών, από τα οποία ουσιαστικά "ζει" η πόλη, είναι μολυσμένα. Το πόρισμά του προκαλεί την αντίδραση τόσο του Δημάρχου -που είναι, μάλιστα, αδερφός του- όσο και των κατοίκων, που αμφισβητούν την αλήθεια των λεγομένων του, μια που ενδεχόμενο κλείσιμο των λουτρών θα έφερνε οικονομικό μαρασμό στην τοπική κοινωνία. Μέσω του γιατρού Στόκμαν, ο Ίψεν αναρωτιέται πόσο διατεθειμένος είναι κάποιος να υπερασπιστεί την αλήθεια, με όποιο προσωπικό, οικογενειακό, επαγγελματικό κόστος. Και, αντιστοίχως, πόσες αλήθειες είναι διατεθειμένοι να παρακούσουν κάποιοι στο όνομα κάποιου πρόσκαιρου ή ιδίου όφελους.
Η παράσταση υιοθετεί τη συνθήκη της "γενικής συνέλευσης", η οποία καλείται από τις αρχές της πόλης προκειμένου να συζητηθούν οι καταγγελίες του γιατρού, όπου παρευρίσκονται ο ίδιος, ο δήμαρχος, ο εκδότης της τοπικής εφημερίδας και οι κάτοικοι της πόλης. Οι ηθοποιοί (Βαγγέλης Αμπατζής, Γιώργος Ζυγούρης, Γιάννης Κατσιμίχας, Στέφανος Λώλος, Σταύρος Τσιτσόπουλος, Ειρήνη Αδάμου) γίνονται ερμηνευτές και αφηγητές της ιστορίας, ερμηνεύοντας μεν τους ρόλους αλλά και κρατώντας απόσταση από αυτούς, καθώς όλη η παράσταση εξελίσσεται μέσα στο περιβάλλον μιας ερευνητικής θεατρικής συνθήκης. Επιπροσθέτως, η σκηνοθετική επιλογή να ακούγονται ηχογραφημένα -σαν να πρόκειται για τεκμήρια- κάποια από τα σημεία του έργου που αφορούν ό,τι συνέβη πριν τη συνέλευση προσδίδουν στην παράσταση ντοκουμενταρίστικο ύφος.
Η πολιτική ψίχα του έργου έρχεται φυσικά προσκήνιο, αναδεικνύεται επίσης ο παρεμβατικός και δημαγωγικός χαρακτήρας του Τύπου, όπως και τα παιχνίδια που παίζει με την εξουσία, ενώ επίσης αναδεικνύονται η πολιτική ακαμψία (αν όχι η διαφθορά) και οι στημένες -δήθεν δημοκρατικές- συνελεύσεις. Επίσης, η μέθοδος της συλλογικής αφήγησης που υιοθετεί η Γεωργία Μαυραγάνη αποτελεί ένα σχόλιο πάνω στις δημοκρατικές διαδικασίες. Ο λαός της πόλης έχει συγκεντρωθεί για να ψηφίσει -"όλοι οφείλουμε να ψηφίζουμε", θα ακουστεί στην αρχή της παράστασης- και ως γνωστόν στη δημοκρατία η πλειοψηφία έχει δίκιο. Έχει όμως; Αυτόν τον αφορισμό καταρρίπτει ο Στόκμαν και μέσω αυτού ο ίδιος ο Ίψεν, με έναν πύρινο λόγο όπου καταγγέλει τα "δηλητηριασμένα μυαλά και ιδέες της αστικής τάξης" κι έτσι κηρύσσεται από τη συνέλευση "εχθρός του λαού". Εντέλει, η παράσταση είναι συνεπής στην αρχική ιδέα και αποδίδει σε έναν ίσως παρεξηγημένο συγγραφέα αυτό που του αξίζει, δεν μπορεί όμως να παραγνωριστεί ο διδακτικός χαρακτήρας της και κυρίως το γεγονός πως στερείται θεατρικότητας, έτσι όπως εξελίσσεται στατικά, σχεδόν χωρίς δράση και με υποτυπώδη σκηνικά ευρήματα.
Περισσότερες πληροφορίες
Ένας εχθρός του λαού
Ένας γιατρός ανακαλύπτει ότι τα λουτρά, ο τουριστικός πόλος έλξης της πόλης του, είναι μολυσμένα. Η πολιτική ηγεσία όμως στέκεται εναντίον του στο πολιτικό έργο που αποτυπώνει με αιχμηρή γλώσσα τα ηθικά́ διλήμματα που αντιμετωπίζει μια κοινωνία και οι πολίτες της. Παρουσιάζεται με τη «μορφή δραματοποιημένου ντοκουμέντου μιας συνέλευσης όπου όλο το παρασκήνιο και οι πολιτικοί και προσωπικοί χειρισμοί έρχονται σιγά σιγά στην επιφάνεια».