Δύο προκλήσεις που θέτει το τραγικό είδος, χώρια των επιμέρους απαιτήσεων κάθε έργου, είναι η αφηγηματικότητά του και η παρουσία του Χορού. Όσον αφορά την πρώτη, τα σημαντικά γεγονότα συμβαίνουν κατά κύριο λόγο εκτός σκηνής και τα πληροφορούμαστε μέσα από αφηγήσεις· στη σκηνή παρακολουθούμε τις δράσεις που προηγούνται ή έπονται αυτών. Αυτό δεν σημαίνει ότι η τραγωδία υπολείπεται σε δραματικότητα, το αντίθετο, αλλά πάντως η πύκνωση της σκηνικής ατμόσφαιρας είναι ένα στοίχημα, ειδικά εφόσον η σύγχρονη θεατρική πρακτική δεν είναι τόσο λογοκεντρική.
Ο Γιάννης Μόσχος, λοιπόν, σε αυτό το πρώτο του στοίχημα με το αρχαίο δράμα, τόλμησε να προσδώσει κινηματογραφική υφή στα δρώμενα, εστιάζοντας στο σασπένς και τα συναισθηματικά κρεσέντα των «Φοινισσών». Πράγματι, στην ευριπίδεια εκδοχή του θηβαϊκού κύκλου, που καταπιάνεται με την έριδα μεταξύ Πολυνείκη και Ετεοκλή για την εξουσία μετά την αυτοτιμωρία του Οιδίποδα, τα γεγονότα είναι καταιγιστικά: ο Πολυνείκης ετοιμάζεται να επιτεθεί στην πόλη του· η συνάντησή του με τον Ετεοκλή οδηγεί σε αδιέξοδο· η Ιοκάστη μάταια επιχειρεί να τους ενσταλάξει τη φρόνηση· ο Τειρεσίας χρησμοδοτεί πως η σωτηρία της Θήβας βρίσκεται στη θυσία του γιου του Κρέοντα, Μενοικέα· ο Μενοικέας αυτοκτονεί, κάτι που δεν αποτρέπει τη μάχη και το θάνατο των δύο αδερφών, πάνω από τα σώματα των οποίων θα αυτοκτονήσει η Ιοκάστη.
Στην παράσταση μια σειρά από βιντεοπροβολές εστιάζουν στα πρόσωπα του έργου (video design: Αποστόλης Κουτσιανικούλης). Tο ύφος της μουσικής εντείνει το κλίμα αγωνίας (Θοδωρής Οικονόμου), όπως κάνουν και τα φωτιστικά εφέ (Λευτέρης Παυλόπουλος), ενώ η σκηνοθετική προσθήκη της βουβής Σφίγγας (Σεσίλ Μικρούτσικου) οπτικοποιεί την κατάρα που ταλανίζει τη Θήβα. Όλα αυτά, αν και δείχνουν να μεγεθύνουν το δραματικό εκτόπισμα, λειτουργούν ως θεαματικό περιτύλιγμα που παραμερίζει το ενδιαφέρον από τον πυρήνα των γεγονότων και των προσώπων, και συνεπακόλουθα από τους ηθοποιούς, παρά τις καλές, γενικά, ερμηνείες (ειδικά από τους Μαρία Κατσιαδάκη, Αργύρη Ξάφη, Θάνο Τοκάκη, Λουκία Μιχαλοπούλου), και δεν βοηθάνε την εκπλήρωση της σκηνοθετικής οπτικής πάνω στα ζητήματα του έργου.
Ο Χορός από την πλευρά του θυμίζει την πρόκληση ενός είδους όπου η ποίηση λειτουργεί ως τομή στο σκηνικό σύμπαν, διακόπτει τη δράση και συνδιαλέγεται μαζί της. Η παράσταση έδωσε χώρο και χρόνο στον Χορό, εστιάζοντας στις συναισθηματικές αντιδράσεις του, και όλες οι ηθοποιοί, καλλίφωνες και καλά ασκημένες στην κίνηση, λειτούργησαν ως ένα επιπλέον πάσχον πρόσωπο (Ν. Μαϊστράλη, Ζ. Μυλωνά, Ε. Νικολάου, Στ. Νικολάου, Κ. Παπανδρέου, Κ. Πατσιάνη, Ε. Ρίζου, Μ. Ρουχάτζε, Θ. Σταματέλου, Στ. Ψαρουδάκη) – με μια χορογραφία όμως μάλλον συμβατική, επικεντρωμένη στην καλλιέπεια των φωνών και των σωμάτων (Amalia Bennett).
ΚΑΤΡΑΚΕΙΟ Πλατεία Χαλκηδόνας, Νίκαια, 2132075342 (27/8), TO ΣΧΟΛΕΙΟΝ «ΕΙΡΗΝΗ ΠΑΠΑ» Πειραιώς 52 & Βενιζέλου, Μοσχάτο, 2103301880 (22-26/9). Διάρκεια: 100΄.
