Στη σύνθεση της τραγωδίας «Οιδίπους Τύραννος» του Σοφοκλή και του σεναρίου της ταινίας του Παζολίνι «Βασιλιάς Οιδίποδας» που υπογράφει η Θεοδώρα Καπράλου στηρίζει ο Δημήτρης Καραντζάς την τρίτη του σκηνοθετική απόπειρα πάνω στην αρχαία τραγωδία, μετά την «Ελένη» και τη «Μήδεια» του Ευριπίδη· στην ουσία, ο Καραντζάς συνεχίζει τη δοκιμή που ξεκίνησε με τη «Μήδεια», όπου πειραματίστηκε με τη φόρμα των τριών ηθοποιών, ενώ και τότε προσέγγισε το μύθο διακειμενικά, ανατρέχοντας σε κείμενα του Ανούιγ, του Χάινερ Μίλερ και του Παζολίνι.
Στην περίπτωση του «Οιδίποδα», η δουλειά του Καραντζά έχει εξελιχθεί, με τον ίδιο να σκάβει βαθύτερα όσον αφορά την επεξεργασία και την ερμηνεία του κειμενικού υλικού, ενώ η δουλειά του πάνω στη σκηνική φόρμα συνεχίζει στο υψηλό επίπεδο που χαρακτηρίζει τη σκηνοθετική του ταυτότητα. Ξεκινώντας από το κείμενο, η δραματουργική σύνθεση λειτουργεί εποικοδομητικά προς το στόχο που φαίνεται να έχει θέσει, δηλαδή να παρατηρήσει από κοντά, σχεδόν ψηλαφητά, τους τραγικούς ήρωες και κυρίως τον Οιδίποδα. Καταρχήν, η αφαίρεση των χορικών της τραγωδίας στερεί από το σκηνικό αποτέλεσμα το βλέμμα των γερόντων της Θήβας απέναντι στα γεγονότα, δηλαδή την «εξωτερική ματιά».
Ο «Οιδίποδας» που απασχολεί τον Καραντζά είναι εστιασμένος στα πρόσωπα που εμπλέκονται στην ύψιστη αυτή υπαρξιακή τραγωδία, όχι στην πόλη και το λαό της. Στη δαιδαλώδη διαδρομή της ενδοσκόπησης που διανύει ο Οιδίποδας και που τον οδηγεί από την άγνοια προς τη γνώση, τα αποσπάσματα από το σενάριο του Παζολίνι αποδεικνύονται καθοριστικά, καθώς εστιάζουν στις εσωτερικές διαδρομές, τις σκέψεις, τις συναισθηματικές διαθέσεις και το θυμικό του ήρωα. Έτσι, θεμελιώδες ζητούμενο αυτής της παράστασης αποδεικνύεται η ανίχνευση της επίπονης πορείας προς την αυτογνωσία, η μετάβαση από το σκοτάδι της άγνοιας στο φως της αλήθειας. Παράλληλα, μέσα από την αφήγηση του Παζολίνι, η μιαρή ένωση του Οιδίποδα με τη μητέρα του έρχεται στο προσκήνιο μέσα από μια οπτική που απουσιάζει από τη σοφόκλεια εκδοχή, αυτή ενός βαθιά σαρκικού έρωτα, και ολοκληρώνει την «εσωστρεφή» ματιά του σκηνοθέτη προς τη (δια)προσωπική τραγωδία.
Οι ηθοποιοί της διανομής, ο Μιχάλης Σαράντης, η Μαρία Κεχαγιόγλου και ο Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης γίνονται μεν κοινοί αφηγητές της ιστορίας –ντυμένοι μάλιστα πανομοιότυπα με ανδρικά, σύγχρονα κοστούμια (Ιωάννα Τσάμη)–, καθώς όμως επωμίζεται ο καθένας και την ερμηνεία συγκεκριμένων προσώπων του δράματος, μεταδίδουν την ιστορία με αποτελεσματικούς θεατρικούς όρους. Σε αυτούς εξάλλου οφείλεται η επιτυχία του αποτελέσματος, όπου διακρίνονται ο Σαράντης (Οιδίποδας) σε μια πολύ ώριμη στιγμή, καθώς και η διάδρασή του με την Κεχαγιόγλου (Ιοκάστη). Το παιχνίδι με τους προβολείς –ίσως προφανές ως εύρημα– ενσαρκώνει το μοτίβο «φως-σκοτάδι», ενώ ο σκηνικός χώρος (διαμορφωμένος από το σκηνοθέτη) διάσπαρτος με ανδρικά λευκά φανελάκια, κρεμασμένα σαν «πουκάμισα αδειανά», είναι μια ωραία επιλογή, καθώς γεννάει πολλαπλές ερμηνείες.
ΘΕΑΤΡΟ ΒΡΑΧΩΝ Ταταούλων, Βύρωνας, 2107609340, 2107609350 (31/7). ΑΘΛΗΤΙΚΟ & ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΝΕΑΣ ΜΑΚΡΗΣ Λεωφ. Μαραθώνος 196, 2294058900, 2294069870 (10/8). ΘΕΑΤΡΟ «ΑΛΕΞΗΣ ΜΙΝΩΤΗΣ» Ιερά Οδός & Δαρδανελίων, Αιγάλεω, 2105907060, 2132044864 (3/9). Διάρκεια: 75΄.
Περισσότερες πληροφορίες
Οιδίπους
Ο «Οιδίποδας Τύραννος» του Σοφοκλή και το σενάριο της ομώνυμης ταινίας του Πιερ Πάολο Παζολίνι γίνονται τα υλικά για ένα σκηνικό παιχνίδι με τρεις ερμηνευτές.