The Children

3

Παρά το επείγον του θέματός του, δηλαδή τον οικολογικό προβληματισμό και το ζήτημα της ευθύνης ­απέναντι στις μελλοντικές γενιές, το έργο της Βρετανίδας πρωτοπαρουσιαζόμενης δραματουργού εμφανίζεται κάπως θολό – μάλλον εξαιτίας και της απρόσωπης σκηνοθεσίας.

The Children

Η 37χρονη Λούσι Κίρκγουντ αποτελεί μία από τις ακτιβιστικές φωνές του βρετανικού θεάτρου, μετρώντας ήδη δεκαπέντε χρόνια παρουσίας. Ξεκίνησε από το πειραματικό Fringe Festival του Εδιμβούργου και πλέον βλέπει τα έργα της να ανεβαίνουν σε αναγνωρισμένες βρετανικές σκηνές όπως το Royal Court. Εκεί έκανε πρεμιέρα και το «Children» με το οποίο συστήνεται στη χώρα μας. Το έργο γράφτηκε το 2016, λίγα χρόνια μετά το πυρηνικό ατύχημα στη Φουκουσίμα της Ιαπωνίας, και είναι απευθείας γεννημένο από τον οικολογικό προβληματισμό που πλέον έχει εισαχθεί δυναμικά στη δημόσια σφαίρα.

Η υπόθεση αφορά ένα ζευγάρι επιστημόνων, τη Χέιζελ και τον Ρόμπιν, που έχει αποτραβηχτεί σε ένα εξοχικό σπίτι λίγο έξω από την απαγορευμένη ζώνη ύστερα από ένα ατύχημα στο πυρηνικό εργοστάσιο όπου εργάζονταν και οι δύο. Η καθημερινότητά τους περιγράφεται ως δύσκολη, ίσως και δυστοπική (διακοπές ρεύματος, δυσκολία εύρεσης καθαρού νερού κ.ά.), αλλά οι δυο τους δείχνουν να έχουν προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα. Η έλευση της Ρόουζ, μιας παλιάς τους συναδέλφου, που έρχεται με συγκεκριμένη πρόταση ώστε να αντιμετωπίσουν τις ευθύνες τους απέναντι στη νεότερη γενιά, η οποία καλείται να πληρώσει τα δικά τους ολέθρια λάθη, θέτει εντέλει το ηθικό δίλημμα.

The Children - εικόνα 1

Η Κίρκγουντ δημιουργεί ένα έργο ρεαλιστικά απαισιόδοξο, εκθέτοντας με ψυχραιμία αλλά κι ευθύτητα τους προβληματισμούς της και, κυρίως, την ιδεολογική σύγκρουση που επιφέρουν οι διαφορετικές κοσμοθεωρίες των ηρώων. Παράλληλα, στην προσπάθειά της να μην καταλήξει σε μια στείρα, προπαγανδιστική σκηνική σύνθεση, εστιάζει στις σχέσεις των τριών προσώπων, που τους συνδέουν περισσότερα απ’ ό,τι το επαγγελματικό παρελθόν τους. Μέχρις ενός σημείου, μάλιστα, η προσωπική ιστορία δείχνει να μονοπωλεί το έργο, το οποίο, καθώς αργεί να φτάσει στο στόχο του και είναι κάπως ανοικονόμητο, δεν έχει τον ενοχλητικό αντίκτυπο που θα επιθυμούσε η συγγρα­φέας.

Τουλάχιστον αυτή είναι η μετριοπαθής αίσθηση που μεταφέρεται στην παράσταση του Νικορέστη Χανιωτάκη, η οποία ακολουθεί απλώς το έργο χωρίς να αφήνει ένα διακριτό στίγμα. Επίσης δεν εκμεταλλεύεται ιδιαίτερα τις νύξεις που του παρέχει, τη δυστοπία που περιβάλλει τους ήρωες (το σκηνικό και η ατμόσφαιρα είναι μάλλον καλοβαλμένα για ένα χώρο που τελεί υπό τη συνεχή απειλή μιας τρομερής καταστροφής), τα βάρη του παρελθόντος, τις προσωπικότητες των δύο γυναικών που τις οδήγησαν σε τελείως διαφορετικές αποφάσεις ζωής. Γι’ αυτά χρειαζόταν μάλλον μεγαλύτερη λεπτοδουλειά στην υποκριτική καθοδήγηση απ’ ό,τι τελικά βλέπουμε επί σκηνής: η Ρένια Λουιζίδου (Χέιζελ), η Πέγκυ Σταθακοπούλου (Ρόουζ) και ο Γεράσιμος Σκια­δαρέσης (Ρόμπιν) πιστεύουν στους ρόλους τους, είναι δυναμικοί, αναδεικνύουν το χιούμορ όπου υπάρχει, δείχνουν όμως να μένουν στο πρώτο επίπεδο των πραγμάτων.

ΙΛΙΣΙΑ Παπαδιαμαντοπούλου 4, Ιλίσια, 2107210045. Διάρκεια: 100΄.

Περισσότερες πληροφορίες

The children

  • Κοινωνικό
  • Διάρκεια: 100 '

Η έκρηξη ενός πυρηνικού αντιδραστήρα φέρνει τρεις ανθρώπους αντιμέτωπους με την περιβαλλοντική καταστροφή αλλά και την παρακμή του ανθρώπινου είδους.

Διαβάστε ακόμα

Τελευταία άρθρα Θέατρο

Πώς το Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας έχει καταφέρει να κάνει έναν Γάλλο να αναφωνεί "Η Καλαμάτα είναι πλέον οι διακοπές μας!"

Άργησα 30 χρόνια να πάω στο Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας αλλά επιβεβαιώνω και από πρώτο χέρι ότι ο καλλιτεχνικός αυτός θεσμός που έχει κάνει τη Μεσσηνιακή πόλη προορισμό για τους.ις απανταχού λάτρεις του χορού είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για πολιτιστικό τουρισμό.

ΓΡΑΦΕΙ: ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΖΕΥΚΙΛΗ
16/07/2024

Υπουργείο Πολιτισμού: Αύξηση χρηματοδότησης για το Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας

Υπογραφή νέας σύμβασης αξίας 1.270.000 ευρώ για το Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, στο πλαίσιο της 30ής επετειακής χρονιάς του, ενισχύοντας την πολιτιστική ζωή και τη διεθνή προβολή της πόλης.

Γιατί η "Ορέστεια" από τον Θεόδωρο Τερζόπουλο εγγράφεται στις σπουδαιότερες σύγχρονες αναγνώσεις του αρχαίου δράματος;

Η πολυαναμενόμενη πρώτη συνεργασία του Έλληνα σκηνοθέτη με το Εθνικό Θέατρο έκανε πρεμιέρα στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου με μία μυσταγωγική παράσταση της αισχυλικής τριλογίας.

"Το τάβλι" σκηνοθετεί ο Αλέξανδρος Ρήγας αυτό το καλοκαίρι

Το θεατρικό του Δημήτρη Κεχαΐδη θα παρουσιαστεί σε ανοιχτά θέατρα της Αττικής, με τον σκηνοθέτη και τον Αντώνη Κρόμπα στους ρόλους δύο λαμόγιων που παίζουν μια παρτίδα τάβλι με απρόβλεπτη εξέλιξη.

"Hecuba, not Hecuba": Στην Επίδαυρο η παράσταση του αντισυμβατικού Τιάγκο Ροντρίγκες που πλέκει το μύθο με μια αληθινή ιστορία

Ο μύθος της "Εκάβης" του Ευριπίδη συναντά την αληθινή ιστορία μιας οργισμένης μητέρας που παλεύει ενάντια στη συγκάλυψη της εξουσίας και την έλλειψη απόδοσης δικαιοσύνης.

Το "Μπορντέλο της Μαντάμ Ρόζας" και ο "Μπογιατζής" βάζουν τα... καλοκαιρινά τους

Οι δύο παραστάσεις που παρουσιάστηκαν τον χειμώνα συνεχίζουν την πορεία τους και τη θερινή περίοδο στην αυλή του θεάτρου Από Κοινού.

Ορέστεια

Ο Θεόδωρος Τερζόπουλος δοκίμασε τα όρια της μεθόδου του σε ένα τιτάνιο έργο και, αν και σε σημεία προδόθηκε, παρέδωσε μια παράσταση με στοιχεία μυσταγωγίας και "ιερού μεγαλείου", που θα εγγραφεί στις σπουδαιότερες της σύγχρονης παραστασιογραφίας του αρχαίου δράματος.