Με αισθησιασμό, θηλυκότητα και σεξουαλική ενέργεια γεμίζει τη σκηνή το –πασίγνωστο κι ένα από τα πιο αγαπημένα μιούζικαλ ακόμη και όσων δεν αγαπάνε το είδος– «Chicago». Το ομώνυμο θεατρικό έργο της Μορίν Ντάλας Γουάτκινς, το οποίο εμπνεύστηκε από τις ιστορίες γυναικών που κατηγορήθηκαν για τις δολοφονίες των εραστών τους στο Σικάγο της ποτοαπαγόρευσης, έμελλε στα χέρια των Μπομπ Φόσι, Φρεντ Εμπ και Τζον Κάντερ να απογειωθεί και να γνωρίσει ένα μέλλον που η δημιουργός του μάλλον δεν φανταζόταν.
Μάλιστα, πρόκειται για ένα από τα «σκεπτόμενα» δείγματα του είδους, που κρύβει κάτω από τη φαντασμαγορία του τη σκοτεινή όψη μιας Αμερικής όπου κάνουν κουμάντο τα διεφθαρμένα δικαστικά κυκλώματα, τα μίντια κατασκευάζουν κάθε τόσο μια νέα διασημότητα και όλα ερμηνεύονται με όρους θεάματος. Η ιδέα των δημιουργών να μεταδώσουν με ένα κατεξοχήν θεαματικό είδος το σχόλιο για την απατηλή λάμψη της κατασκευασμένης δημοσιότητας και τη χειραγώγηση του κοινού είναι, αν μη τι άλλο, διασκεδαστικά έξυπνη.
Παρακολουθώντας τη χορταστική παράσταση που έχει δημιουργήσει ο Γιάννης Κακλέας, δεν γίνεται να μην παρατηρήσει κάποιος ότι το μιούζικαλ ποντάρει στον υβριδικό του χαρακτήρα, το συνδυασμό πρόζας και τραγουδιού δηλαδή, στη μουσική και στις χορογραφίες και, βέβαια, στην κατά κανόνα φαντασμαγορική όψη και αφήνει σε δεύτερη μοίρα την εμβάθυνση στους χαρακτήρες. Το επιβεβαιώνει και η παράσταση, που έχει για δυνατά σημεία τη μουσική του Κάντερ, εκτελεσμένη από την ορχήστρα που διευθύνει ο Αλέξιος Πρίφτης, τις χορογραφίες της Τσάλι Τζένινγκς, τα ωραία ’20s κοστούμια του Γιώργου Σεγρεδάκη, τη σκηνική ενέργεια των ηθοποιών και του χορευτικού ανσάμπλ (όχι όμως τα κάπως διεκπεραιωτικά σκηνικά του Μανόλη Παντελιδάκη ή τη σε σημεία πεζή, σύγχρονη απόδοση του Γεράσιμου Ευαγγελάτου, που έρχεται σε ενοχλητική αντίθεση με το μεσοπολεμικό ύφος της παράστασης).
Η Νάντια Μπουλέ (Ρόξι Χαρτ) και η Μαρία Διακοπαναγιώτου (Βέλμα Κέλι) πρωτοστατούν επί σκηνής και αποδεικνύονται πολύ καλή επιλογή, καθώς δημιουργούν ένα αντιπαρατιθέμενο θηλυκό δίδυμο, η καθεμία με τον δικό της δυναμισμό, τη δική της προσωπικότητα κι (ερωτική) ενέργεια, αλλά με ισάξιο πάθος κι επιδόσεις στο χορό και το τραγούδι. Το γεγονός ότι η παρουσία τους μας συναρπάζει λιγότερο στις στιγμές της πρόζας έχει να κάνει με την επιλογή του σκηνοθέτη να αποδώσει με υπερβάλλουσα σχηματοποίηση τις ηρωίδες –περισσότερη απ’ όση το ίδιο το είδος υπονοεί–, όπως κάνει άλλωστε και με τους υπόλοιπους ρόλους, δηλαδή τον αφελή, «αόρατο» Έιμος (Μίνως Θεοχάρης), τον κυνικό δικηγόρο Μπίλι Φλιν (Αιμιλιανός Σταματάκης) και τη σιδηρά Μάμα Μόρτον (Δάφνη Λαμπρόγιαννη). Το αποτέλεσμα είναι οι ηθοποιοί να επιβάλλονται κυρίως με το τραγούδι και το δυναμισμό τους, στοιχεία πάντως που, δίπλα στα υπόλοιπα δυνατά χαρτιά της παράστασης, αποζημιώνουν τον θεατή.
ΟΛΥΜΠΙΑ Ακαδημίας 59-61, κέντρο, 2103642540. Διάρκεια: 135΄.
Περισσότερες πληροφορίες
Chicago
Το πολυβραβευμένο μιούζικαλ, βασισμένο στο ομώνυμο έργο της Μορίν Ντάλας Γουάτκινς, πραγματεύεται τον κυνισμό των μίντια και τις αδικίες του δικονομικού συστήματος, μέσα από αληθινά γεγονότα του 1920.
