Η γοητεία του σεναρίου του Γούντι Άλεν για το «Blue Jasmine» αλλά και της κεντρικής του ηρωίδας δικαιολογούν –αλλά μόνο εν μέρει δικαιώνουν– τη ριψοκίνδυνη απόφαση της Ελένης Ράντου να το διασκευάσει και να το ερμηνεύσει στη σκηνή.
Υπήρξε μία από τις πιο επιτυχημένες ταινίες του Γούντι Άλεν και χάρισε μάλιστα το Όσκαρ α΄ γυναικείου ρόλου στην Κέιτ Μπλάνσετ για την ερμηνεία της. Πατώντας πάνω στο θεατρικό έργο του Τενεσί Ουίλιαμς «Λεωφορείον ο Πόθος», ο Άλεν δημιούργησε μια σύγχρονη μεταγραφή: η Τζάσμιν, μια οικονομικά και συναισθηματικά χρεοκοπημένη Νεοϋορκέζα, αναγκάζεται, μετά την αυτοκτονία του συζύγου της, να καταφύγει στο σπίτι της κοινωνικά υποδεέστερης αδερφής της στο Σαν Φρανσίσκο. Εκεί προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της και να κάνει μια νέα αρχή, αδυνατώντας όμως να απαγκιστρωθεί από τις καταστροφικές ψευδαισθήσεις και τα ζωτικά ψεύδη της.
Η ωραία αυτή ιστορία επιβάλλεται και κυριαρχεί και στη θεατρική εκδοχή, χάρη στη σκηνικά ρέουσα διασκευή που συνυπογράφει η Ράντου με τον Βαγγέλη Χατζηνικολάου, που εξυπηρετεί τις θεατρικές ανάγκες· το αποτέλεσμα ζημιώνεται όμως από την ανησυχία που προδίδει η σκηνοθεσία του Σταμάτη Φασουλή, όπως και η ερμηνεία της Ράντου ανά σημεία να «κατεβάσουν» το έργο στην πλατεία, ελαφραίνοντας την ατμόσφαιρά του.
Ο Φασουλής εκμεταλλεύεται ωραία τα δύο χρονικά επίπεδα στα οποία διαδραματίζεται η ιστορία, δηλαδή το παρόν και τα φλας μπακ στο παρελθόν, κι έτσι το ενδιαφέρον διατηρείται αμείωτο καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης. Σε αυτό το κομμάτι η σκηνοθεσία δικαιώνεται, καθώς οι σκηνές του παρελθόντος που εισβάλλουν στη δράση λειτουργούν ως μια διαρκής ειρωνική αντιπαραβολή της «ένδοξης», εύρωστης πρότερης ζωής της ηρωίδας με την τωρινή κατάληξή της. Μάλιστα, τα σκηνικά της Μαγιούς Τρικεριώτη αποδεικνύονται πολύτιμος σύμμαχος, μια και καταφέρνουν να ανταποκριθούν με αμεσότητα στις συνεχείς χρονικές και χωρικές αλλαγές, χωρίς να ζημιώνουν το ρυθμό της παράστασης, ενώ και η όψη τους είναι αντάξια μιας φροντισμένης παραγωγής, που δίνει σημασία στη λεπτομέρεια και αναδίνει ένα ωραίο feeling (χάρη και στη μουσική επιμέλεια του Ιάκωβου Δρόσου).
Από την άλλη όμως ο Φασουλής διολισθαίνει σε μια σκηνοθεσία δύο ταχυτήτων, καθώς φορτίζει τους λαϊκούς, «δευτεροκλασάτους» χαρακτήρες με μια τυποποιημένη κωμικότητα, που τους καθιστά καρικατούρες: οι ερμηνείες της Καλλιρόης Μυριαγκού (Τζίντζερ), του Παντελή Δεντάκη (Τσίλι) και του Κώστα Κορωναίου (Δρ Φλίκερ, Αλ) είναι χαρακτηριστικές ως προς αυτό, κάτι που εντείνεται και από τα χτυπητά κοστούμια της Κικής Γραμματικοπούλου. Αντιθέτως, η σκηνοθεσία φωτίζει σε σωστότερους, εσωτερικούς κι ευαίσθητους τόνους τον Ντουάιτ, τον νέο άντρα στη ζωή της Τζάσμιν, τον οποίο υποδύεται ωραία ο Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος.
Οι σκηνές της Ελένης Ράντου μαζί του είναι οι καλύτερες της παράστασης, όπως και αυτές που έχουν να κάνουν με το παρελθόν της, στις οποίες αποφασιστική αποδεικνύεται η ξεχωριστή, υπόγειας δυναμικής παρουσία του Μάξιμου Μουμούρη στον ρόλο του πρώην συζύγου (Χαλ). Η ανισότητα στην ερμηνεία της πρωταγωνίστριας, η οποία σε κάποιες στιγμές ακούγεται μελοδραματική και όχι κλονισμένη όπως είναι στην πραγματικότητα η ηρωίδα ή νιώθει εν ώρα παράστασης την ανάγκη να πάρει την επιβεβαίωση του κοινού, δεν περνάει απαρατήρητη.
ΔΙΑΝΑ Ιπποκράτους 7, κέντρο, 2103626596. Διάρκεια: 135΄.
Περισσότερες πληροφορίες
Τζάσμιν
Η θεατρική διασκευή της Ελένης Ράντου, σε συνεργασία με τον Βαγγέλη Χατζηνικολάου, πάνω στο σενάριο του «Βlue Jasmine» του Γούντι Άλεν, η οποία πραγματεύεται το οδοιπορικό της πτώσης και την τραυματική εμπειρία της απώλειας.
