Μήπως η καλοσύνη είναι ανώφελη; Μήπως η κοινωνία είναι μια προκατασκευασμένη θηριωδία με την επίφαση ανθρωπισμού; Παρά το προτεσταντικό και δυσοίωνο σκεπτικό του, το επικο-διδακτικό «Dogville» (2003) είναι μια ανησυχαστική αλληγορία για τα όρια της ηθικής, κινηματογραφημένη με μια αλησμόνητη θεατρικότητα. Εγκιβωτίζοντας σε ένα διάφανο κουτί τον επταμελή θίασο, η Έφη Γούση βρίσκει μια θεωρητικά καλή αλλά περιορισμένης εμβέλειας «θεατρική» λύση που λειτουργεί σαν παγίδα: το σκηνικό εξαντλεί γρήγορα τις δυνατότητές του, «ρουφά» τις φωνές, ισοπεδώνει τα ηχοχρώματα, στενεύει το ρυθμικό ορίζοντα.
Η πρόθεση να εξιστορηθεί το «Dogville», αφαιρετικά και συνοπτικά, σαν ένα πολύσημο παραμύθι ενηλικίωσης, είναι θεμιτή. Μπλοκάρεται, όμως, από την posh αισθητική βιντεοκλίπ, την ασάφεια των αναπαραστάσεων και τους αστεϊσμούς. Οι γυναίκες του θιάσου ξεχωρίζουν –«κρυστάλλινη» η Γιούλικα Σκαφιδά, ισχυρές οι Ρομάντα Λόμπατς και Πηνελόπη Τσιλίκα– και η παράσταση υπενθυμίζει τη δραστικότητα του «Dogville», ενεργοποιώντας νέες διερωτήσεις. Οι κοριτσίστικες, ηλεκτρισμένες μελωδίες της Nalyssa Green επιτείνουν τη νεανική ατμόσφαιρα του εγχειρήματος.
ΑΚΡΟΠΟΛ Ιπποκράτους 9-11, 2103648303. Διάρκεια: 80΄.
Περισσότερες πληροφορίες
