Με εξαιρετικές ερμηνείες, στραμμένη προς τη συμβολοποίηση και την εικονογράφηση του βάθους των συναισθημάτων είναι η μοντέρνα παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά, ο οποίος καταφέρνει να αφηγηθεί το έργο δίνοντας ρυθμό και κίνηση στη μετάφραση του Διονύση Καψάλη
Απέναντι στην πολύπλευρη και πολύσημη σαιξπηρική τραγωδία όπου κυριαρχεί η εκδίκηση, που κυκλοφορούν φαντάσματα, που δίνονται μαθήματα πολιτικής υποκρισίας και ακούγονται στοχασμοί πάνω στο θάνατο, ο Γιάννης Χουβαρδάς επιχειρεί κάτι που λίγοι σκηνοθέτες επιτυγχάνουν: εισχωρεί στο μυαλό των προσώπων και κυρίως του Άμλετ και αποκρυπτογραφεί κάθε σκέψη, φαντασίωση, πρόθεση, φόβο, εμμονή, θυμό και μυστικό δίνοντας ιδιαίτερη προσοχή στο χώρο και στις λεπτομέρειές του. Στο σκηνικό της Εύας Μανιδάκη όλα σημαίνουν κάτι: το ξύλινο σπίτι στο οποίο βρίσκεται το βασιλικό ζεύγος και σταδιακά διαλύεται, το μεταλλικό κέλυφος ντυμένο με γυαλί και φωτισμένο με ένα λευκό φως που παραπέμπει σε σκηνικό από ψυχολογικό θρίλερ, το τηλέφωνο το οποίο καλεί τις πιο καίριες στιγμές και σηματοδοτεί την επικοινωνία με τον έξω κόσμο ή και με κάτι άλλο πέρα από αυτόν…
Σε όλη τη διάρκεια του έργου, καθώς ο Άμλετ κινείται σε ένα μετέωρο χώρο ανάμεσα στα δύο σκηνικά, όλα σε οδηγούν λογικά αλλά και συναισθηματικά κάπου. Ο Γιάννης Χουβαρδάς κάνει μια μελέτη εκφραστικής δύναμης και αποδόμησης των ορθολογιστικών σταθερών του θεάτρου σε ένα ονειρικό/εφιαλτικό περιβάλλον, εστιάζοντας στο φιλοσοφικό και ψυχολογικό υπόβαθρο του έργου. Παρότι μας έλειψε ο προσανατολισμός στην πολιτική φύση του σαιξπηρικού δράματος, απολαύσαμε την καλλιτεχνικά άρτια σκηνική πρόταση, η οποία διαθέτει δυναμική συμβολοποίηση, υποβλητική ατμόσφαιρα και είναι τόσο πυκνά χτισμένη γύρω από την αίσθηση του χώρου. Καίριες ήταν επίσης οι ερμηνείες.
Άξιος και φλογερός Άμλετ, ο Χρήστος Λούλης ισορροπεί μοναδικά ανάμεσα στη μελαγχολία και στο δυναμισμό του νέου που ζει στη αυγή του αιώνα της λογικής κι επιστρέφει από το πανεπιστήμιο της Βιτεμβέργης, κέντρο των ανθρωπιστικών σπουδών τότε, με πίστη στη λογική του ανθρώπου και στον ορθό λόγο. Μέσα στη δίνη των γεγονότων όμως, δεν μπορεί να δώσει τις απαραίτητες απαντήσεις και προσπαθεί να αποδείξει πειραματικά όσα του αποκάλυψε το φάντασμα του πατέρα του στήνοντας ένα δρώμενο, το οποίο στην παράσταση αποδίδεται με έναν εξαιρετικό εξπρεσιονιστικό τρόπο από τους Γιώργο Γλάστρα, Νικόλα Παπαγιάννη και Γιώργο Τζαβάρα. Την απόλυτη ισορροπία ανάμεσα στον προφορικό λόγο και στο σώμα ως εκφραστικό μέσο πέτυχε και η χαμένη μέσα στην αντιφατικότητα των συναισθημάτων της Γερτρούδη (Αμαλία Μουτούση).
Ο Γιώργος Γάλλος σκιαγράφησε στο πλευρό της έναν απαθή, άδειο από αισθήματα Κλαύδιο. Σε πολύ καλή στιγμή η Άλκηστις Πουλοπούλου ως Οφηλία, μπροστά στο λανθάνοντα ερωτισμό με τους άντρες της οικογένειάς της, την απόρριψη του Άμλετ και την απώλεια πορεύτηκε προς το θάνατο βυθιζόμενη σε μια απόκοσμη πραγματικότητα. Ο Νίκος Χατζόπουλος έφτιαξε έναν ενδιαφέροντα Πολώνιο παίζοντας με ουσία, όπως και ο Θάνος Τοκάκης (Λαέρτης) και ο Κώστας Βασαρδάνης (Οράτιος). Απολαυστικό ήταν το δίδυμο Γκίλντενστερν (Ορφέας Αυγουστίδης) και Ρόζενκραντζ (Χάρης Φραγκούλης). Η επιλογή να παρουσιαστούν τα δύο όργανα του βασιλιά σαν ζωντανές μαριονέτες, που μεταφέρουν μια επιστολή με την οποία ζητείται η εκτέλεση του πρίγκιπα Άμλετ, έδωσε μια ανατριχιαστική χροιά τραγικότητας.
ΣΤΕΓΗ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΕΧΝΩΝ Λεωφ. Συγγρού 107-109, Νέος Κόσμος, 2109005800. Διάρκεια 180΄.
Περισσότερες πληροφορίες
Άμλετ
Τα ηθικά διλήμματα του Δανού πρίγκιπα Άμλετ, του πιο πολυσυζητημένου ήρωα της παγκόσμιας θεατρικής λογοτεχνίας, θέτουν διαχρονικά υπαρξιακά ερωτήματα και λειτουργούν ως βαρόμετρο της κριτικής σκέψης και της ευαισθησίας κάθε εποχής
