Alex Kat©
ΤΟ TOP 5 ΤΗΣ ΤΩΝΙΑΣ ΚΑΡΑΟΓΛΟΥ
"Πέρσες"
Εξαιρετικό παράδειγμα σκηνικής προσέγγισης του αρχαίου δράματος ως ανοιχτού πεδίου διαλόγου. Ο Δημήτρης Καραντζάς διάβασε το κείμενο του Αισχύλου μέσα από ένα διαχρονικό πρίσμα και παρέδωσε μια παράσταση μεγάλης συγκίνησης, που λειτούργησε επιπροσθέτως ως σπάνια κοινοτική και πολιτική εμπειρία.
"Η άλλη πλευρά της καταιγίδας"
Μεγαλειώδης στη σύλληψη και την εκτέλεσή της, η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά ένωσε επί σκηνής δύο "ιερά τέρατα", τον Σαίξπηρ και τον Όρσον Ουέλς, και αποτέλεσε όχι απλώς μια μεγάλη παραγωγή, αλλά έναν συγκινητικό φόρο τιμής στο θέατρο και στην έβδομη τέχνη, καθώς και μια εκ βαθέων κατάθεση ψυχής του ιθύνοντος νου.
"Η μηχανή του Τούρινγκ"
Όχι μόνο μια συναρπαστική ερμηνεία από τον Ορφέα Αυγουστίδη στο ρόλο του πρωτοπόρου μαθηματικού Άλαν Τούρινγκ, ο οποίος καταδικάστηκε για την ομοφυλοφιλία του, αλλά και μια παράσταση (σε σκηνοθεσία Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου), που έδειξε ότι σε εποχές ακραίου συντηρητισμού η τέχνη μπορεί να επιτελέσει κοινωνικό και παιδευτικό ρόλο.
"Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού"
Ο Γιάννης Κακλέας σε μεγάλα κέφια απογείωσε την ιλαροτραγωδία του Ντάριο Φο για την αστυνομική βία. Η σπιντάτη, μουσική εκδοχή του φίλτραρε το πενήντα ετών έργο μέσα από το "εδώ και τώρα" και μας το ξανασύστησε ανανεωμένο, παντρεύοντας εμπνευσμένα το πολιτικό θέατρο με την ιταλική λαϊκή θεατρική παράδοση.
"Κόκκινα φανάρια"
Τολμηρό εγχείρημα από τον Βασίλη Μπισμπίκη, που μετέφερε το έργο του Αλέκου Γαλανού από την Τρούμπα του ’60 στις τρανς γυναίκες του σήμερα. Μοναδική ατμόσφαιρα και άκρως ηλεκτρισμένη ενέργεια σε μια παράσταση που κοίταξε με ειλικρίνεια, ωμότητα και ενσυναίσθηση μια άκρως περιθωριοποιημένη κοινωνική ομάδα.
ΤΟ TOP 5 ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΚΡΥΟΥ
"Εγκάρσιος προσανατολισμός"
Ευφάνταστη και ίσως πιο αισθαντική από τις πιο πρόσφατες δουλειές του Δημήτρη Παπαϊωάννου. To γοητευτικό μορφολογικά χορόδραμα, που δανείζεται τον τίτλο από το σύστημα πλοήγησης που έχουν οι νυχτοπεταλούδες για να πετούν, διέθετε υψηλής ποιότητας εικαστική όψη και πυκνών νοήματα.
"Η άλλη πλευρά της καταιγίδας"
Μοναδική σε σύλληψη (με τη συνεργασία της Έρις Κύργια στο κείμενο) και κομψοτέχνημα στη σκηνοθεσία, η φεστιβαλική παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά έδωσε ένα φαντασμαγορικό, συναισθηματικό αποτέλεσμα που ένωσε διαφορετικές γενιές καλών ηθοποιών: Αλέξανδρος Μυλωνάς, Έκτορας Λυγίζος, Δημήτρης Πιατάς, Άλκηστις Πουλοπούλου, Χάρης Φραγκούλης, Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, κ.ά.
"Οι παίχτες"
Ένταση και ενθουσιασμός κυριαρχούν στην παράσταση του Γιώργου Κουτλή, που σκηνοθέτησε τη σατιρική κωμωδία του Νικολάι Γκόγκολ, απεικονίζοντας τη διαφθορά στην τσαρική Ρωσία των μέσων του 19ου αιώνα. Απολαυστική και σπάνια η χημεία των Γιάννη Νιάρρου, Βασίλη Μαγουλιώτη, Ηλία Μουλά, Αλέξανδρου Χρυσανθόπουλου, Γιώργου Τζαβάρα, Γιώργου Μπουκαούρη, Θέμη Πάνου.
"Αντιγόνη"
Ωραία ροή, σωστή κορύφωση και ερωτήματα για το δίκαιο και το άδικο στην αφαιρετική ανάγνωση του έργου του Ζαν Ανούιγ από τη Μαρία Πρωτόπαππα. Συγκλονιστικός ο Γιάννης Τσορτέκης με δυνατούς συνοδοιπόρους τους Χρήστο Στέργιογλου, Μαρία Πρωτόπαππα, Ηλέκτρα Μπαρούτα, Δημήτρη Μαμιό, Δημήτρη Μαργαρίτη.
"Το όνειρο ενός γελοίου"
Σ΄ ένα περιβάλλον μεταξύ πραγματικού και φανταστικού μάς βάζει η σκηνοθετική ανάγνωση της Έφης Μπίρμπα στο κείμενο του Ντοστογιέφσκι. Ο αίλουρος Άρης Σερβετάλης ακροβατεί και μας ξεναγεί στον ψυχισμό του ήρωα, σε ένα υδάτινο σκηνικό.
ΤΟ TOP 5 ΤΗΣ ΧΡΥΣΑΣ ΠΑΣΙΑΛΟΥΔΗ
"Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού"
Σε μία από τις πιο δυνατές παραστάσεις της σεζόν εξελίχθηκε η ματιά του Γιάννη Κακλέα στο πολιτικό έργο του Ντάριο Φο, θεμελιώνοντας την πιο δημοφιλή τάση της σεζόν. Ο Πάνος Βλάχος αποδείχθηκε δεινός ερμηνευτής, τραγουδώντας, παίζοντας μουσική και υπογράφοντας τους εξαιρετικούς στίχους των τραγουδιών.
"Νυχιάνγκ"
Ένα πραγματικά σύγχρονο έργο είναι αυτό της Ευαγγελίας Γατσωτή. Όχι μόνο επειδή η συγγραφέας δείχνει ότι είναι ένας νέος άνθρωπος που δεν μασάει τα λόγια του, αλλά και επειδή αγγίζει δύσκολα θέματα, όπως η θέση της γυναίκας και η ορφάνια, με έναν τρόπο που αναζητούσαμε. Η σκηνοθεσία του Δημήτρη Τάρλοου απογειώνει το έργο.
"Η τριλογία των Λήμαν Μπράδερς"
Βασισμένος στο ομώνυμο έργο του Στέφανο Μασίνι, ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος κατάφερε να χωρέσει 164 χρόνια πορείας της οικογένειας Λήμαν σε μία παράσταση, στην οποία κυριάρχησε η υποκριτική δεξιοτεχνία των Μιχάλη Οικονόμου, Μάκη Παπαδημητρίου, Αργύρη Ξάφη, η ευρηματικότητα και η επικοινωνία με τη μουσική του Θοδωρή Οικονόμου.
"Η Μηχανή του Τούρινγκ"
Το έργο του Μπενουά Σολέ ενέπνευσε τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο να μετατρέψει έναν μεγάλης συναισθηματικής δύναμης μονόλογο σε μια ατμοσφαιρική παράσταση, που μιλά για τη διαφορετικότητα και τον παραλογισμό της ανθρώπινης φύσης. Συγκλονιστική η ερμηνεία του Ορφέα Αυγουστίδη.
"Πόσο κοστίζει να ζεις"
Η ζωή ενός ανθρώπου με αναπηρία και η σκληρότητά της αποτυπώνεται με συγκινητικό τρόπο στο έργο της Μαρτίνα Μαγιόκ που σκηνοθέτησε ο Θωμάς Μοσχόπουλος. Μελαχρινός Βελέντζας, Αμαλία Καβάλη, Ειρήνη Μακρή και Φώτης Στρατηγός ξεχώρισαν για τις ερμηνείες τους.
φωτό εξωφύλλου: "Η άλλη πλευρά της καταιγίδας"
Περισσότερες πληροφορίες
Η μηχανή του Τούρινγκ
Ένα έργο εμπνευσμένο από τη ζωή του Άλαν Τούρινγκ, του επιδραστικού μαθηματικού και δημιουργού μιας πρωτότυπης μηχανής σκέψης που με τα χρόνια θα εξελισσόταν στον σημερινό υπολογιστή.
Νυχιάνγκ
Η ιεροτελεστία του μανικιούρ γίνεται αφορμή για μια σκοτεινή κωμωδία που ξετυλίγει το κοινωνικό αφήγημα της γυναίκας του σήμερα αλλά και την εξέλιξη των οικογενειακών σχέσεων.
Οι παίχτες
Σε ένα απομακρυσμένο πανδοχείο της Ρωσίας, καταφθάνει ένας δεινός χαρτοπαίχτης, απατεώνας, και πλαστογράφος. Στόχος του, να βρει τα επόμενα θύματά του, και να τα «γδάρει». Αλλά δε θα είναι τόσο απλή υπόθεση. Στο ίδιο πανδοχείο διαμένουν δύο εξίσου δεινοί κομπιναδόροι, που γυρεύουν το ίδιο ακριβώς πράγμα με τον πρώτο: ένα λαχταριστό, αθώο και, φυσικά, κεφαλαιούχο θύμα. Οι δύο συναντούν τον ένα και σύντομα ενώνουν τις δυνάμεις τους, οδηγώντας την παράσταση σε ένα πανδαιμόνιο γεμάτο μπλόφες, ρίσκο, ανταγωνισμούς, συμμαχίες, εκπλήξεις κι ανατροπές, καθώς στο παιχνίδι μπαίνουν σιγά-σιγά όλοι οι παράξενοι ένοικοι που τριγυρνούν σ’ αυτό το μικρό και ήσυχο πανδοχείο.
Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού
Το έργο αφορμάται από την πραγματική δολοφονία του «αναρχικού σιδηροδρομικού» Τζουζέπε Πινέλι που διαπράχθηκε από την ιταλική αστυνομία. Με σατιρικό και ειρωνικό τρόπο, το έργο καταγγέλλει το τραγικό συμβάν, καυτηριάζει την κατάχρηση της εξουσίας και, αν και γράφτηκε πριν από χρόνια για να ασκήσει κριτική στη κυβερνητική διαφθορά, ο θεατής δεν θα δυσκολευτεί να βρει πολλές ομοιότητες με την Ελλάδα του σήμερα. Ταυτόχρονα, η παράσταση, που έχουν παρακολουθήσει μέχρι σήμερα περισσότεροι από 200.000 θεατές, διαθέτει εκρηκτική ενέργεια και ακολουθεί τα χνάρια ενός αρχετυπικού Γελωτοποιού, μίας φιγούρας διαχρονικής, αστείας και επικίνδυνης για κάθε εξουσία και κάθε στερεότυπο, συνδυάζοντας τα τραγούδια και τη ζωντανή μουσική με το καυστικό χιούμορ.
