Να κάνουμε ένα flash back...Τι θυμάσαι από τα πρώτα σου βήματα στο χορό;
Το flash back με γύρισε πίσω- πολύ πίσω - στην πρώτη δεκαετία της ζωής μου- είχα ξεκινήσει τα μαθήματα μπαλέτου από τα έξι. Συχνά μετά το μάθημα επιστρέφοντας στο σπίτι διάβαζα για το πως λειτουργεί το ανθρώπινο σώμα από εγκυκλοπαίδειες που υπήρχαν στο σαλόνι, στο ίδιο σαλόνι που περίμενα το επόμενο πάρτι των γονιών μου όπου χορεύαμε για ώρες. Για μένα, ο χορός ήταν όλα αυτά. Και με ένα γρήγορο μοντάζ μπροστά στο χρόνο, η περιέργεια για πώς λειτουργεί το σώμα με το οποίο χορεύω, γίνεται σπουδές βιολογίας, το μπαλέτο γίνεται σύγχρονος χορός, τα πάρτι γίνονται κλαμπ και το να μαζευόμαστε και να χορεύουμε μαζί γίνεται χορογραφία και παράσταση.
Ποιες ήταν οι επιρροές σου;
Οι σπουδές μου στη βιολογία, είναι η βασική μου επιρροή όχι τόσο στη θεματολογία όσο διαμόρφωση της προσέγγισής μου στη χορογραφία, ως καλλιτεχνική έρευνα. Απαραίτητα στάδια για την δημιουργία της κάθε παράστασης είναι η διαμόρφωση μεθοδολογίας και το διάβασμα- με κυρίαρχη πηγή την φιλοσοφία.
Αν γύριζες το χρόνο πίσω τι θα άλλαζες;
Τη χαμένη ευκαιρία της πανδημίας. Μια τομή που ανέδειξε τα βασικά προβλήματα στους τρόπους με τους οποίους έχουμε οργανώσει τις ζωές μας και τις σχέσεις μας με τον πλανήτη. Παρότι όλα αυτά έγιναν ξεκάθαρα, τώρα παρατηρώ ότι απλά και βιαστικά προσπαθούμε να επανέλθουμε σε μια κανονικότητα που είναι ήδη τρύπια. Οι εμπειρίες της διακοπής, του αναστοχασμού των αναπόσπαστων συνεπειών της κάθε επιλογής , του διαθέσιμου χρόνου να σκεφτούμε και να επαναπροσδιορίσουμε αξίες, αυτοματοματισμούς θα μπορούσε να έχει ανοίξει το δρόμο για να γίνουν επείγουσες αλλαγές που αφορούν όλους τους κατοίκους που μοιράζονται αυτόν τον πλανήτη. Το βαθιά προσωπικό "πώς θέλω να ζω”, το συλλογικό "πώς συμμετέχω συμβάλλω, επηρεάζω”, το παγκόσμιο "όχι μόνο για τον άλλο άνθρωπο αλλά για κάθε οντότητα και αγαθό στο περιβάλλον”, είναι ερωτήματα που η απάντησή τους είναι μετακινήσεις και αλλαγές που τώρα αισθάνομαι ότι επιστρέφουν ξανά στους χώρους της επιλεκτικής αμνησίας. Αυτό εννοώ χαμένη ευκαιρία.
Ποιο θέμα πραγματεύεται η παράσταση "is it day or is it night?" που θα παρουσιάσεις με την ομάδα σου στο Θησείον, 'Ένα Θέατρο για τις Τέχνες, στις 16-19/6;
Το θέμα είναι η αίσθηση της αφής που περισσότερο κινητοποιεί μια αλλαγή κατάστασης παρά μια μετρήσιμη αλλαγή. Μια αίσθηση που με ένα τρόπο ανήκει και σε όλες τις άλλες αισθήσεις. Την αφή ως δράση που είναι απολύτως συνδεδεμένη με την κίνηση. Το άγγιγμα ως μια διπλή διαδικασία όπου πάντα αγγίζεις και αγγίζεσαι. Αλλά και την συνδήλωση της απόστασης που φέρει, την εν δυνάμει εγγύτητα- συγκεκριμένα τη λέξη intimacy στα αγγλικά.
Ποια ήταν η αφορμή για τη δημιουργία αυτού του έργο;
Η αφορμή ήταν η πρόσφατη εμπειρία των lockdown. Όταν η έλλειψη της επαφής έγινε πιο έντονη, μεταβλήθηκε το πρόσημό της σε εν δυνάμει επικινδυνότητα και επίσης άλλαξε η αίσθηση του χρόνου.
Χρησιμοποιείς τη μέθοδο Feldenkrais ως χορογράφος και χορεύτρια. Μίλησε μας γι’ αυτή.
Όταν συνάντησα τη μέθοδο Feldenkrais αρκετά χρόνια αργότερα αισθάνθηκα ότι βρήκα τον χώρο ανάμεσα στον χορό και τη βιολογία. Η μέθοδος Feldenkrais είναι μια βιωματική μέθοδος μελέτης και επαν-εκπαίδευσης της ανθρώπινης κίνησης που ανέπτυξε ο Dr. Moshe Feldenkrais (1904-1984) που ήταν φυσικός, μηχανικός και γνώστης πολεμικών τεχνών. Είναι μια διαδικασία μάθησης. Μια εξερεύνηση μέσα από την κίνηση, την αίσθηση και την φαντασία όπου διευρύνεις τις επιλογές σου, ανακαλύπτεις τον εαυτό σου και τις δυνατότητές σου. Παρατηρείς τις κινητικές σου συνήθειες, τις αναθεωρείς, βρίσκεις μια πιο λεπτομερώς συμπαγή και συνολική αίσθηση του εαυτού σου. Ακονίζει την αντίληψη και την ευαισθησία καθώς προσφέρει ανθεκτικότητα και μια ήρεμη ετοιμότητα: ό,τι χρειαζόμαστε τόσο ως περφόρμερ όσο και ως θεατές των ζωών μας. Είμαι certified practitioner/δασκάλα της μεθόδου από το 2014 και ήδη κάποιες βασικές αρχές Feldenkrais έχουν ενσωματωθεί στην χορογραφική μου δουλειά, όμως πρόκειται για μια μέθοδο που απευθύνεται σε όλους, όχι μόνο σε όσους θέλουν να βελτιώσουν τις επιδόσεις τους (περφόρμερ, καλλιτέχνες, αθλητές) ή σε όσους αντιμετωπίζουν νευρολογικές, κινητικές παθήσεις και τραυματισμούς.
Τι κέρδισες από την μέχρι τώρα πορεία στο χορό και ποια είναι τα όνειρα της ομάδας σου Yelp;
Κάθε διαδικασία δημιουργίας είναι μοναδική. Είτε δύσκολη, είτε ευχάριστη είναι μια μορφή πλούτου οι σχέσεις που δημιουργούνται και δημιουργούν το κάθε έργο μαζί με τους θεατές του. Δεν θα έλεγα κέρδισα, όμως. Αντιστέκομαι στη λέξη κέρδος για πολλούς λόγους: τόσο επειδή αναδεικνύει μια μονόπλευρη και εγωκεντρική διάσταση από την οποία πάσχουν οι κοινωνίες μας, όσο και για το οξύμωρο της έννοιας του κέρδους όσον αφορά τον σύγχρονο χορό στην Ελλάδα. Στην καλύτερη των περιπτώσεων βρίσκεις την οικονομική υποστήριξη από φορείς (όπως το Υπουργείο Πολιτισμού κ.α.) που οριακά καλύπτουν τα έξοδα μιας παραγωγής. Κάθε φορά που έχω την δυνατότητα να μπω σε διαδικασία παραγωγής είναι μεγάλη χαρά. Έχω επιλέξει ένα πολύ δύσκολο επάγγελμα και η αλήθεια είναι οτι δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς τη χορογραφία, είναι ο τρόπος μου να σκέφτομαι. ¨Όσο για το όνειρο, σαν σύννεφο αλλάζει: λέγεται καλλιτεχνική έρευνα που συνεχίζεται μέσα και έξω από την εκάστοτε παραγωγή, λέγεται είμαι καλλιτέχνης, λέγεται διατηρώ το άνοιγμα και την περιέργεια για το άγνωστο και άρα για αυτό που δεν μπορώ καν να ονειρευτώ.
Ποιον καλλιτέχνη θαυμάζεις περισσότερο και γιατί;
Είναι πολλοί που θαυμάζω όπως Banksy, Burial, Gerard Richter, William Forsythe αλλά αν πραγματικά πρέπει να διαλέξω μόνο έναν αυτός είναι ο David Bowie. Γιατί μέσα στην πορεία του αλλάζει συνέχεια, είναι διαφορετικός όμως πάντα δυναμικά κι όχι στατικά μοναδικός.
Ποιους από τους διεθνείς χορογράφους που έρχονται στο Φεστιβάλ Αθηνών δεν θα χάσεις;
Την Marlene Monteiro Freitas, γιατί έχει έχει μια ωμή προσέγγιση στο τι είναι παράσταση και η δουλειά της είναι ένα κράμα μπαρόκ-γκροτέσκο-θρασύ που ίσως έχει τη δυνατότητα να τσαλακώσει τόσο τον περφόρμερ όσο και τον θεατή.
Τι ετοιμάζεις για το επόμενο διάστημα;
Από πριν αρχίσουμε τις πρόβες για το έργο "is it day or is it night?” όπως και το επόμενο διάστημα εξελίσσεται το πρότζεκτ MOVING GROUND, στο οποίο η έννοια του κήπου συνομιλεί με τον χορό και την καλλιτεχνική πρακτική στο κέντρο Μελέτης Χορού Ντάνκαν. Σε αυτό το πρότζεκτ είμαι μέλος της ομάδας συνεπιμέλειας μαζί με τους Νίκο Αναστασόπουλο, Μόνικα Βαξεβάνη, Δημήτρη Θεοδωρόπουλο, Πηνελόπη Ηλιάσκου, Χριστίνα Κατσάρη, Βιτόρια Κωτσάλου, και συμμετέχω ως καλλιτέχνης με το ντουέτο INTER_ESSE και την πρακτική Fieldwork scores. Επίσης ολοκληρώνοντας μια δεκαετία πλέον, το πρότζεκτ from stage to page-για την ελληνική σκηνή σύγχρονου χορού, αποκτά μια νέα ιστοσελίδα και μια νέα έκδοση με συνεντεύξεις χορογράφων.
