Τι ήταν αυτό που σε κινητοποίησε να σκηνοθετήσεις, αλλά και να παίξεις στο "Σώσε" του Μάικλ Φρέιν;
Είχα πει ότι δεν θα έκανα τίποτα φέτος παρά μόνο την επανάληψη του "Τρίτου στεφανιού" στο Παλλάς. Η φυσική απομάκρυνσή μας από τα θέατρα πέρυσι, σε συνδυασμό με όλα αυτά που συνέβησαν με το #ΜeToo, δημιούργησαν ένα περίεργο κλίμα μεταξύ των ανθρώπων του θεάτρου, πέραν των καταγγελλόντων και των καταγγελλομένων. Απέσυρα την πρόταση που είχα κάνει στο Εθνικό Θέατρο, για να τους διευκολύνω, καθώς αισθάνθηκα πως τα πνεύματα ήταν αρκετά οξυμμένα. Αυτό με επηρέασε και με έβαλε σε μια μελαγχολική διάθεση, ενώ μου δημιούργησε την επιθυμία να επαναπροσδιορίσω λίγο τη σχέση μου με τα πράγματα. Όταν, όμως, ξανασυζητήσαμε την πρόταση που είχε κάνει από καιρό η Σμαράγδα Καρύδη για το ανέβασμα του "Σώσε", αυτού του έργου που αποκαλύπτει τον κόσμο του θεάτρου εκ των έσω, ένιωσα ότι αυτό που θέλω είναι να μπορώ να συνυπάρχω με τους φίλους μου με σκοπό τη χαρά.
Ποιος ηθοποιός κάνει ποιον χαρακτήρα στην παράσταση;
Η Σμαράγδα Καρύδη κάνει την Ντότι, την πρωταγωνίστρια και θιασάρχη που έχει βάλει τα λεφτά της για να φτιάξει την παράσταση. Ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος κάνει τον σκηνοθέτη της παράστασης. Είναι αρχετυπικός ρόλος με πολύ αναγνωρίσιμα χαρακτηριστικά σκηνοθετών. Εγώ κάνω τον Γκάρι, έναν φιλόδοξο ηθοποιό που τα έχει φτιάξει με την πρωταγωνίστρια, αξιώνει πράγματα, αλλά δεν μπορεί να πει ούτε μία φράση σωστά. Ο Γιώργος Χρυσοστόμου κάνει τον Φρέντι, έναν καλοσυνάτο ηθοποιό, που όμως έχει θέματα κατανόησης. Η Λένα Παπαληγούρα είναι η Φλάβια, ένα κορίτσι που είναι μονίμως χαρούμενο, ο Γιώργος Ψυχογιός κάνει τον Σέλντον, τον ηθοποιό που δεν έχει ποτέ πρωταγωνιστικό ρόλο, αλλά είναι και ο λιγότερο αγχωμένος απ’ όλους, δεν του καίγεται καρφάκι, γιατί πιστεύει ότι όλα θα πάνε καλά. Η Στεφανία Γουλιώτη εμφανίζεται σε ένα ρόλο-έκπληξη, κάνει ένα σαχλοκούδουνο, η Δάφνη Δαυίδ κάνει τη βοηθό σκηνοθέτη και ταυτοχρόνως τη διευθύντρια σκηνής και ο Γιώργος Ζυγούρης κάνει το φροντιστή που μονίμως τρέχει. Στο έργο φανερώνονται οι δομές ιεραρχίας μέσα σε ένα θίασο και στην παράστασή μας, μέσα σε δύο ώρες και δεκαπέντε λεπτά, θα δείτε όλο τον κόσμο του θεάτρου.
Το "Σώσε" είναι η εμβληματικότερη κωμωδία που γράφτηκε τα τελευταία πενήντα χρόνια. Για την ακρίβεια είναι μια φάρσα, ένα παιχνίδι πάρα πολύ ακριβές, μελετημένο, αρχιτεκτονημένο, δομημένο. Κάθε φάρσα είναι μια δύσκολη κατασκευή, και η συγκεκριμένη είναι μια φάρσα μέσα στη φάρσα, είναι δηλαδή διπλά δύσκολη, διότι μιλάει για τον κόσμο του θεάτρου. Είναι ένα σχόλιο πάνω στο θέατρο, στην τέχνη του ηθοποιού, στο ψυχισμό του, δείχνει τις δομές που δημιουργούνται και τις σχέσεις των ανθρώπων οι οποίοι για μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο βρίσκονται πάρα πολύ κοντά, υπό πάρα πολύ μεγάλη πίεση. Κάθε θεατρική παράσταση είναι ένα μικρό πείραμα, όχι μόνο ως καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, αλλά ως συνύπαρξη. Είναι ένα μικρό πείραμα φυσικής ή χημείας να στριμώχνεις πολλούς ανθρώπους σε μια δύσκολη συνθήκη· τους οδηγείς να λειτουργήσουν κάτω από πολύ μεγάλη ψυχική πίεση και περιμένεις να δεις το αποτέλεσμα. Υπάρχει μια συμπύκνωση καταστάσεων, χαρακτήρων και συμπεριφορών, απολύτως αναγνωρίσιμων σε κάθε άνθρωπο του θεάτρου, αλλά και στο θεατή.
Στο έργο δημιουργείται ένα χάος που μπορεί να είναι και εποικοδομητικό. Πώς το χειρίστηκες;
Ναι, δημιουργείται ένα χάος, καθώς υπάρχει ένα έργο μέσα στο έργο. Γι’ αυτό πήραμε την απόφαση, το έργο μέσα στο έργο να λειτουργεί καλά, να είναι οργανωμένο και σωστά φτιαγμένο, όχι από έναν δευτεροκλασάτο θίασο όπως προτείνει ο Φρέιν. Έχουμε δουλέψει κάθε λεπτομέρεια, υπάρχει ένας συγχρονισμός που είναι βασικό στοιχείο για να κατανοήσει ο θεατής τι συμβαίνει, αλλά και για να απολαύσει αυτό που συμβαίνει. Η δράση είναι χορογραφημένη πάνω στη μουσική του Μίνωα Μάτσα. Η μουσική τονίζει τις στίξεις εκεί που πρέπει μέσα στο έργο.
Δεν έχω ακούσει να σηκώνει κάποιος τσεκούρι για να βαρέσει τον άλλο στο κεφάλι, αλλά ναι, οι συνθήκες του παρασκηνίου είναι έντονες και δύσκολες. Τα νεύρα όλων είναι σπασμένα. Στο "Σώσε" είναι όλα μεγεθυμένα, είναι μία καρικατούρα των πραγματικών παρασκηνίων. Ο Φρέιν είναι ένας πολύ σπουδαίος συγγραφέας, δεν είναι ένας απλός κωμωδιογράφος και το έργο του είναι ένα καίριο σχόλιο για το θέατρο με την εξής έννοια: όπως στη φυσική κάθε σύστημα έχει την τάση να αποδιοργανωθεί, να οδηγηθεί σε αταξιά, έτσι συμβαίνει και στη ζωή. Οι ανθρώπινες καταστάσεις όλων των ειδών έχουν την τάση να οδηγηθούν από κάποια οργάνωση σε μία αταξία και αν το καλοσκεφτούμε ο βασικός ρόλος που επιτελεί η τέχνη είναι να δίνει τάξη στο χάος του καθενός από εμάς προσωπικά. Με ένα τρόπο συλλογικό δίνει νόημα στην ζωή μας, η τέχνη οργανώνει το χάος.
Η συνθήκη του έργου είναι πολύ δύσκολη και ευτυχώς είμαστε μία πάρα πολύ καλά συντονισμένη ομάδα. Το κέντρο της επιθυμίας μου ήταν να βρεθώ με τους φίλους μου. Αυτό ένιωσα ότι μου λείπει, όχι το να παίξω ένα ρόλο. Με τη Σμαράγδα Καρύδη είμαστε αδέλφια, φίλοι και συνοδοιπόροι από όταν ήμασταν 18 χρονών που βρεθήκαμε στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Με τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο είμαστε μαζί έξι χρόνια και πλέον συνεννοούμαστε χωρίς να μιλήσουμε. Τη Στεφανία Γουλιώτη την αισθάνομαι κοντινό μου άνθρωπο και με τη Λένα Παπαληγούρα, που δεν είχαμε δουλέψει μαζί, την εκτιμώ βαθιά ως άνθρωπο. Με τον Γιώργο Χρυσοστόμου επίσης δεν έχουμε δουλέψει μαζί, αλλά ήθελα να έρθουμε κοντά και συνέβη, τον Γιώργο Ψυχογιό τον εκτιμώ πολύ ως ηθοποιό και τον αγαπώ, την Δάφνη Δαυΐδ την θαυμάζω γιατί μπορεί να κλέψει την παράσταση, είναι πάρα πολύ ταλαντούχα και ξύπνια ηθοποιός και ο Γιώργος Ζυγούρης, τον οποίο επέλεξα μετά από ακρόαση, με έβγαλε ασπροπρόσωπο.
