Χρήστος Πασσαλής και Αγγελική Παπούλια σε τροχιά "Έκλειψης"

Ποιος είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος σε μια πανδημία;
Χρήστος: Μετά τα δυο αυτά χρόνια, η λέξη πανδημία μοιάζει σχεδόν με ευφημισμό. Αυτό που ζήσαμε στην Ελλάδα αλλά και παγκοσμίως μοιάζει με πολεμική συνθήκη. Η απαγόρευση συναθροίσεων και κυκλοφορίας, η αστυνομική βία, η γιγάντωση της καταστολής και των μηχανισμών ελέγχου, όλα αυτά παραπέμπουν σε συνθήκες πολεμικής σύρραξης. Με αυτή την έννοια, ο εχθρός είναι ορατός. Είναι η ενδυνάμωση και η αποθράσυνση της κεντρικής εξουσίας. Κάποια στιγμή, είχες την αίσθηση ότι αυτοί οι ελάχιστα αξιόπιστοι επαγγελματίες που ονομάζουμε πολιτικούς μέθυσαν από εξουσία. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, η βαρύτητα της πανδημίας είναι δεδομένη. Η διαχείρισή της, όμως, ήταν και είναι εξοργιστική. 
Αγγελική: Ο φόβος που καλλιεργείται από όλους και προς όλους. Ο φόβος ως αγωνία προσκόλλησης τόσο σε καθημερινή όσο και σε μελλοντική ασθένεια - αδυναμία. Ο φόβος ως συνεχής προβολή σε ένα δυσοίωνο και αβάσταχτο μέλλον. 

Τι αισθήματα και ερωτήματα σας δημιούργησε η καραντίνα;
Αγγ.: Πώς διαχειρίζομαι τον άπλετο και πυκνό χρόνο της καραντίνας και πώς τον ελάχιστο έως μηδαμινό χρόνο στην εποχή μετά από αυτήν. Πώς τα μέσα μαζικής ενημέρωσης βομβαρδίζουν ασταμάτητα και μεγεθύνουν τον τρόμο. Πώς μπορώ να ελίσσομαι μέσα στην καθημερινότητα που επιβάλλει απαγορεύσεις και περιορισμούς;
Χρ.: Το κεντρικό ερώτημα που μου γεννήθηκε είναι το ότι, παρ’ όλη την υποτιθέμενη εξέλιξη της ανθρώπινης συνείδησης, η κεντρική εξουσία χρησιμοποίησε για πολλοστή φορά το δίπολο "τρόμος-ενοχή" μπροστά σε μια τέτοια κρίση. Το ίδιο σχήμα δηλαδή που χρησιμοποιείται ήδη από τα χρόνια της παντοδυναμίας της Καθολικής Εκκλησίας και της Ιεράς Εξέτασης, αν όχι πιο παλιά. Το ανθρώπινο είδος, ακόμα και τον 21ο αιώνα, αποδείχθηκε ανίκανο να διαχειριστεί την πανδημία ορθολογικά. Αντιθέτως, επιστρέψαμε σε σχήματα τρόμου, με πρωταγωνιστές τα ΜΜΕ, που επιχείρησαν ξανά να παγώσουν τους πολίτες και να τους ακινητοποιήσουν σε μια κατάσταση διαρκούς σοκ. Γι’ αυτό και στη διάρκεια των προβών της "Έκλειψης" είδαμε αρκετά βίντεο με στρατιώτες του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου που πάσχουν από shell-shock και οι αντιδράσεις τους έγιναν μέρος του λεξιλογίου της παράστασης.

Για ποια ελευθερία θα θέλατε να παλέψετε;
Χρ.: Για την απόλυτη.
Αγγ.: Για την ελευθερία από έναν πολύ συγκεκριμένο και καθορισμένο τρόπο σκέψης. Για την καλλιέργεια του πνεύματος.

Η παράστασή σας έχει χαρακτηριστικά μανιφέστου;
Χρ.: Η "Έκλειψη" δεν είναι παράσταση, οι όροι της δεν είναι θεατρικοί. Σίγουρα δεν είναι μανιφέστο. Είναι ένα ημερολόγιο της περιόδου που πέρασε, το οποίο επιδιώκει τον στοχασμό των θεατών πάνω στη ρητορική που πάγωσε τον κόσμο για δύο σχεδόν χρόνια.
Αγγ.: Η "Έκλειψη" προσπαθεί να αφηγηθεί την παραληρηματική τροπή της ζωής μας την τελευταία διετία. Τις ψυχικές και σωματικές επιπτώσεις της συλλογικής εμπειρίας της πανδημίας σε όλους μας. Τη σταδιακή και υπόγεια μετάβαση στον παραλογισμό και την εξάντληση.

Γιατί τοποθετείτε τη δράση σε ένα νοσοκομείο;
Χρ.: Η "Έκλειψη" είναι ό,τι πιο παράξενο έχουμε κάνει. Και σίγουρα ό,τι πιο επίκαιρο. Με αυτή την έννοια, η τοποθέτηση της δράσης σε νοσοκομείο είναι σχεδόν αυτονόητη.
Αγγ.: Επειδή ο θάνατος βρίσκεται συνέχεια εκεί. 

Ποιους ρόλους υποδύεστε;
Αγγ.: Νοσηλευτές και νοσηλεύτριες σε νυχτερινή βάρδια, που πρέπει να απαντήσουν σε αλλεπάλληλα  τηλεφωνήματα και να προετοιμάσουν τους ασθενείς τους για να έρθουν αντιμέτωποι με το τέλος τους. 

Εκείνο που συγκροτεί τη ζωή είναι η διάρκεια ή η στιγμή;
Χρ.: "Μόνο τώρα υπάρχει. Μόνο αυτό υπήρχε πάντα".
Αγγ.: Είναι η εναλλαγή της αργής και της γρήγορης κίνησης• όπως και στην "Έκλειψη" οι άνθρωποι κινούνται αργά, μαλακά και υπνωτισμένα και ξαφνικά απότομα γρήγορα και σχεδόν νευρικά.

Τι σας ενοχλεί στη δημόσια σφαίρα όλο αυτό το διάστημα;
Χρ.: Πραγματικά δεν ξέρω από που να αρχίσω.
Αγγ.: Η διάθεση ανθρωποφαγίας και διχασμού που επικρατεί. Το γεγονός οτι η κυβερνηση χρησιμοποιεί την πανδημία για να αυξήσει την αστυνομική βία. Η έλλειψη ησυχίας. 

Τι θεωρείτε επαναστατικό σήμερα;
Χρ.: Να ζει κανείς μακριά από λέξεις όπως έθνος, κράτος, φύλο, ιδιότητα και από όλα τα επίθετα.
Αγγ.: Αυτήν τη συγκεκριμένη εποχή, η χαρά είναι η πιο επαναστατική πράξη.

Μπορεί να δημιουργηθούν συλλογικότητες σε μια καπιταλιστική κοινωνία;
Χρ.: Όχι μόνο μπορούν, αλλά και οφείλουν.  

Ως δύο από τα τρία μέλη των Blitz, θέλετε να μας πείτε τι είναι αυτό που οδήγησε στη διάσπαση της ομάδας;
Χρήστος: H περιπέτεια των Blitz με διαμόρφωσε και είμαι ευγνώμων και περήφανος για όλα αυτά τα χρόνια. Οι Blitz δημιουργήθηκαν από μια βαθιά καλλιτεχνική ανάγκη και από μια μεγάλη ορμή. Όταν αυτοί οι δύο όροι ύπαρξης έπαψαν να υπάρχουν, η ομάδα έπαψε επίσης.
Αγγ.: Η διαφορά αισθητικής και η έλλειψη καλλιτεχνικής σύμπνοιας και επικοινωνίας.

Ποια είναι τα επόμενα καλλιτεχνικά σας σχέδια; 
Χρ.: "Η πόλη και η πόλη", η ταινία που συν-σκηνοθετήσαμε με τον Σύλλα Τζουμέρκα έκανε μόλις την παγκόσμια πρεμιέρα της στο τμήμα Encounters της 72ης Berlinale και ξεκινάει το ταξίδι της ανά τον κόσμο. Ταυτόχρονα, η πρώτη μου μεγάλου μήκους ταινία, "Ησυχία 6-9", ολοκληρώνεται σύντομα.