Μπέζος - Δαδακαρίδης: Φίλοι ή αντίζηλοι στις "Αινιγματικές παραλλαγές";

"Ηρθε η στιγμή για μια μεγάλη καψούρα που έχω εδώ και επτά χρόνια. Περίμενα να μεγαλώσω λίγο, για να συν-σκηνοθετήσω τις "Αινιγματικές παραλλαγές” του Ερίκ Εμανουέλ Σμιτ με τον Σωτήρη Τσαφούλια, φίλο και συνεργάτη τόσο στο σινεμά όσο και στους δύο τηλεοπτικούς κύκλους του "Έτερος Εγώ”", δηλώνει γεμάτος χαρά ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης. Δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα από το να ακούς τους καλλιτέχνες να μιλούν με παιδικό ενθουσιασμό για τις παραστάσεις που ετοιμάζουν: άλλωστε, η βαθιά πίστη σε αυτό που κάνουν σχεδόν εξασφαλίζει και την επιτυχία. Για τον Δαδακαρίδη, η αποτυχία δεν είναι κάτι που τον απασχολεί, προτιμά να ζει αυτό που του συμβαίνει, δηλαδή τη θεατρική συνάντηση με τον φίλο του Σωτήρη Τσαφούλια και την πρώτη του συνάντηση επί σκηνής με τον βετεράνο συμπρωταγωνιστή του Γιάννη Μπέζο. Τώρα, το όνειρό του πραγματώνεται με ορμή χάρη στο ανέβασμα του έργου στο Ίδρυμα "Μιχάλης Κακογιάννης", από τις 4 Φεβρουαρίου. 

"Είναι ιδιαίτερη χαρά μου να βρεθώ με τον κύριο Γιάννη Μπέζο", μοιράζεται μαζί μας. "Είναι θαυμάσιος ηθοποιός και συνεργάτης. Στην παράσταση κρατά το ρόλο ενός συγγραφέα κι εγώ εκείνο ενός δημοσιογράφου που τον επισκέπτεται. Δυο ζωές έρχονται κοντά με έναν απίστευτα ρομαντικό τρόπο, σε ένα από τα πιο ωραία σύγχρονα κείμενα, με απίστευτες ανατροπές. Μέσα από αυτό το υπέροχο έργο, μαζί με τον καλό μου φίλο Σωτήρη Τσαφούλια και τον θαυμάσιο Γιάννη Μπέζο, ταξιδεύουμε σε έναν κόσμο που ο άνθρωπος φτάνει στην πιο σημαντική στιγμή του μετά τη γέννηση, στην αγάπη και στο πόσο δύσκολα αλλά γενναία την ανακαλύπτεις και την αποδέχεσαι πριν σε προσπεράσει ο χρόνος".
Ποια είναι όμως η πλοκή των "Αινιγματικών παραλλαγών"; Ο κάπως στριφνός, σχεδόν μισάνθρωπος συγγραφέας Αμπέλ Ζνόρκο ζει απομονωμένος σε ένα νησάκι, με τις αναμνήσεις του έρωτά του για μια γυναίκα με την οποία αλληλογραφούσε επί πολλά χρόνια. Στον μοναχικό κόσμο του εισβάλλει ο δημοσιογράφος Έρικ Λάρσεν, ο οποίος καταφέρνει να τον συναντήσει με το πρόσχημα μιας συνέντευξης. Καθώς εκτυλίσσεται η υπόθεση, μαθαίνουμε ποιος είναι ο ανομολόγητος σκοπός του δημοσιογράφου, αλλά και τη σχέση του με τη γυναίκα, με την οποία ο συγγραφέας δηλώνει ακόμη ερωτευμένος. Η συνέντευξη γρήγορα μετατρέπεται σε ένα σκληρό παιχνίδι με συνεχείς εναλλαγές, όπου η αποκάλυψη του ενός είναι ένα πλήγμα για τον άλλον. Το να μιλάς για τις ανθρώπινες σχέσεις, τα αιώνια μυστήρια του έρωτα και κυρίως το διχασμό των ανθρώπων μπορεί να γίνει αβάσταχτα θλιβερό. Ο Γάλλος συγγραφέας Ερίκ Εμανουέλ Σμιτ βρήκε εδώ, όπως και σε άλλα έργα του ("Αγαπητέ Θεέ… Όσκαρ", "Μικρά συζυγικά εγκλήματα", "Μια τρελή μέρα", "Ξενοδοχείο των δύο κόσμων" κ.ά.), έναν ουμανιστικό, γλυκόπικρο και εντέλει παρηγορητικό τρόπο να μιλήσει για τη μοναξιά και την έλλειψη αγάπης. Αυτό ξεδιπλώνεται χωρίς μελοδραματισμούς, αλλά, αναγνωρίζοντας το δικαίωμα κάθε ανθρώπου στην αξιοπρέπεια, στο να χαίρεται και να γεύεται, κατά το δυνατόν, τη ζωή. 

"Είναι από τα έργα που έχουν τη δύναμη να μετακινήσουν συναισθηματικά το θεατή", υποστηρίζει ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης. "Οι "Αινιγματικές παραλλαγές” μπορούν να αλλάξουν τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τη ζωή. Παίρνουμε τα πάντα ως δεδομένα, σημαντικά και ασήμαντα, και, τελικά, η ίδια η ζωή καταφέρνει με έναν μαγικό τρόπο να τα ανατρέπει όλα. Μας επισημαίνει ότι τα δεδομένα ήταν ακριβώς λίγο πιο δίπλα, ενώ τα κοιτούσαμε. Αυτό μπορεί να λέγεται συναίσθημα, αγάπη, ζωή, θάνατος… όλα όσα αποτελούν ένα ανθρώπινο σύμπαν και πολλές φορές δεν τα αναγνωρίζουμε, γιατί ο καθένας έχει τους φόβους, τις ενοχές και τις διαδρομές του. Νομίζω πως αυτό επισημαίνεται μέσα από το έργο με βαθιά συγκινητικό τρόπο. Τονίζεται η επανεκκίνηση της αγάπης και της προσφοράς, της αλληλεγγύης της σκέψης. Όταν αναφέρομαι στη λέξη σκέψη, αναφέρομαι στο χρόνο που ο καθένας παίρνει λίγο με τον εαυτό του, μακριά από όλες τις καθημερινές του ασχολίες. Στο χρόνο που παίρνει να σκεφτεί για τον ίδιο, ως λειτουργός και κοινωνός συναισθηματικών διεργασιών μέσα στο κοινωνικό σύνολο. Μας παίρνει η μπάλα και χάνουμε τα πάντα. Να, ο κορονοϊός αυτό έκανε επί της ουσίας, μας έδωσε το χρόνο να σκεφτούμε, κι αυτό ήταν ίσως και το πιο τρομακτικό, γιατί είδαμε τελικά ότι το 75% των πραγμάτων που κάνουμε είναι μάταια και ανούσια, ενώ εμείς τα θεωρούσαμε σημαντικά".

Τη μετάφραση του έργου έκανε η Εύα Κοτανίδη. Τα σκηνικά της παράστασης σχεδίασε ο Κωνσταντίνος Ζαμάνης, τα κοστούμια ο Άγις Παναγιώτου και τους φωτισμούς ο Λευτέρης Παυλόπουλος. Η μουσική σύνθεση είναι του Θοδωρή Οικονόμου και η επιμέλεια κίνησης της Μπίλιως Μαρνέλη.