Το «Good people» του Ντέιβιντ Λίντσεϊ-Αμπέρ είναι ένα από τα δυο έργα με τα οποία κάνετε το σκηνοθετικό σας ντεμπούτο. Εσείς το επιλέξατε;
Ναι, εγώ το πρότεινα στη παραγωγή. Είναι ένα σύγχρονο έργο πάρα πολύ ανθρώπινο. Χωρίς εντυπωσιασμούς και διδακτισμούς μιλάει για το ρατσισμό, για τις ίσες ευκαιρίες, για το τι σημαίνει, τελικά, καλός άνθρωπος.
Εσείς ποιο ρόλο υποδύεστε;
Ερμηνεύω τη Μάργακρετ, μια γυναίκα που μεγαλώνει μόνη της ένα παιδί με αναπηρία σε μία φτωχική γειτονιά της Αμερικής. Εκεί, το να χάνεις τη δουλειά σου ισοδυναμεί με «θάνατο», τα πράγματα είναι άγρια, βγαίνεις κατευθείαν στο δρόμο. Η Μάργκαρετ χάνει τη δουλειά της και το γεγονός αυτό την κινητοποιεί. Με την παρότρυνση των φιλενάδων της, που τις ερμηνεύουν η Σωσώ Χατζημανώλη και η Ζωή Ρηγοπούλου, αποφασίζει να ζητήσει βοήθεια από έναν άνδρα με τον οποίο είχε σχέση 30 χρόνια πριν. Αυτός είναι ο Μάικ και τον υποδύεται ο Τάσος Γιαννόπουλος. Ο Μάικ έχει γίνει γιατρό και ζει μια εντελώς διαφορετική ζωή από εκείνη σε μια πλούσια γειτονιά. Στη συνάντηση τους γίνονται όλες οι ζυμώσεις που κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον στο έργο.
Τι σας αγγίζει περισσότερο σ' αυτή τη γυναίκα;
Η προσπάθεια που κάνει για να επιβιώσει. Έχει μια περηφάνια, η οποία απ’ ότι φαίνεται δεν βοηθάει ούτε εκείνη ούτε το παιδί της. Τελικά δεν είμαι σίγουρη αν η περηφάνια είναι καλό οδηγός.
Μήπως αυτό που υπερισχύει στη Μάργκαρετ είναι ο εγωισμός και όχι η περηφάνια;
Ίσως στη Μάργκαρετ να υπερισχύει ο εγωισμός. Όταν είσαι ανίκανος να δεχτείς τη βοήθεια των άλλων εύκολα μιλάς για περηφάνια. Θέλει μια ικανότητα, ένα άνοιγμα... Για τη γυναίκα, κάποιες φορές, είναι δύσκολο αυτό το άνοιγμα αν σκεφτούμε το ρόλο της μέσα στην κοινωνία ως εργαζόμενη και ως μητέρα. Εμείς οι γυναίκες πρέπει να τα καταφέρουμε, εμείς πρέπει να είμαστε στο σπίτι, στα παιδιά, ο άντρας είναι αυτό που θα βγει να δουλέψει. Αυτά είναι πράγματα που τα έχουμε «βάλει» στο μυαλό μας με πολύ συγκεκριμένο τρόπο και αυτό δεν αλλάζει εύκολα.
Νιώθετε πως κάποιοι «περνάνε» μια παραποιημένη εικόνα του φεμινισμού, κάτι που σε τελευταία ανάλυση βοηθάει στην αναπαραγωγή του παραδοσιακού ρόλου της γυναίκας;
Το φεμινιστικό κίνημα έθεσε ζητήματα και δυστυχώς παραποιήθηκαν κάποιες θέσεις μέσα στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Υπάρχει μια ειρωνεία στο άκουσμα της λέξης φεμινισμός, ενώ στην πραγματικότητα το να υποστηρίζεις την ισότητα δεν είναι κάτι παράξενο, είναι κάτι απολύτως φυσικό. Οι γυναίκες προσπαθούμε να ισορροπήσουμε σε πάρα πολλά επίπεδα, σε πάρα πολλά σχήματα και φυσικά είναι αδύνατον να ισορροπήσεις στην κοινωνία μας, έτσι όπως είναι διαμορφωμένη.
«Εδώ και πέντε χρόνια που έχω χάσει τη μητέρα μου σταδιακά αλλάζω, θέλω να ζήσω, να εκπληρώσω κάποιες δικές μου επιθυμίες, δεν θέλω να με κρατάει πίσω ο φόβος. Κάπως έτσι πήρα την απόφαση να βγω και να μιλήσω για τη σεξουαλική παρενόχληση».
Αυτό είναι ένα από τα θέματα που θίγειτο δεύτερο έργο, το οποίο σκηνοθετήσατε φέτος; Αναφέρομαι στο «Tape #season2» του Στίβεν Μπέλμπερ στο Γυάλινο Up Stage.
Το «Tape #season2» μιλάει περισσότερο για το παιχνίδι που παίζει ο χρόνος στο μυαλό των ανθρώπων και για το πώς καθορίζει τα γεγονότα. Έχει ενδιαφέρον να δεις τι θυμάται ο καθένας από ένα γεγονός και τι, πραγματικά έχει συμβεί. Στο έργο έχει συμβεί ένας βιασμός και σταδιακά φαίνεται ο τρόπος με τον οποίο υπάχρει το γεγονός στο μυαλό του άνδρα και στο μυαλό της γυναίκας. Κάποια στιγμή ακούμε έναν άντρα να λεει αναφερόμενος σε μία γυναίκα: «Ήταν λίγο χαμηλοβλεπούσα και χρειαζόταν έναν εκφοβισμό». Σε όλα τα σύγχρονα έργα και κυρίως στα αμερικάνικα υπάρχουν οι αποχρώσεις που δείχνουν την δύσκολη θέση της γυναίκας στην κοινωνία. Στην περίπτωση του «Good people» ο άντρας είναι αυτός που καταφέρνει να αλλάξει ζωή του, όχι η γυναίκα. Μας έχουν περάσει ότι η γυναίκα πρέπει να κάνει υπομονή για να ανεχτεί τον σωματικό πόνο της γέννας, πρέπει να κάνει υπομονή για τον σύζυγο, πρέπει γενικώς να κάνει υπομονή…Όταν ένας άνθρωπος διαμορφώνετε μαθαίνοντας να κάνει υπομονή, όσο παράξενο κι αν είναι αυτό, το κάνει σχεδόν αυτόματα σε όλη του τη ζωή.
Η ωριμότητα, η συνειδητοποίηση κάποιων πραγμάτων ή η δύναμη σας έκανε να μιλήσετε δημόσια για τη σεξουαλική παρενόχληση που δεχτήκατε;
Ωρίμασαν κάποια πράγματα μέσα μου και μπόρεσα να εκφραστώ. Δεν θα πω ότι ένιωσα πιο δυνατή, μάλλον αισθάνθηκα πιο σίγουρη. Σταμάτησε να με νοιάζει η γνώμη των άλλων, άρχισα να συνειδητοποιώ πού στέκομαι εγώ. Πλέον βρίσκομαι λίγο πιο κοντά στα θέλω μου.
Τι έπαιξε ρόλο σ’ αυτή την αλλαγή;
Ο θάνατος της μαμάς μου. Έτσι γίνεται συνήθως, συμβαίνει ένα γεγονός και αρχίζεις να συγκεντρώνεσαι περισσότερο στον εαυτό σου, στη ζωή σου. Αναλωνόμαστε, χάνουμε χρόνο σκεπτόμενοι τι συμβαίνει με τον άλλον και ξεχνάμε τι θέλουμε εμείς. Εδώ και πέντε χρόνια που έχω χάσει τη μητέρα μου σταδιακά αλλάζω, θέλω να ζήσω, να εκπληρώσω κάποιες δικές μου επιθυμίες, δεν θέλω να με κρατάει πίσω ο φόβος. Κάπως έτσι πήρα την απόφαση να βγω και να μιλήσω για τη σεξουαλική παρενόχληση.
Ποια συμβουλή δίνετε στα παιδιά σας;
Δεν είμαι καλή στις συμβουλές, αλλά αυτό που προσπαθώ να τους περάσω είναι το να είναι ελεύθεροι στη σκέψη, να μην υποκύπτουν εύκολα σε νόρμες. Τα παιδιά μου θέλω να υιοθετήσουν πράγματα γιατί εκείνα τα επέλεξαν όχι γιατί τους τα φόρεσαν.
Το θέατρο είναι ένα από τα τελευταία καταφύγια;
Σε παγκόσμιο επίπεδο η εποχή κρύβει βαριά και βαθιά ασχήμια και η τέχνη μικρή, μεγάλη, φτηνή, ακριβή είναι καταφύγιο και ασπίδα απέναντι στην ασχήμια του κόσμου. Δυστυχώς στη χώρα μας ο πολιτισμός αντιμετωπίζεται με καχυποψία, έχει στοχοποιηθεί. Στο θέατρο και στον κινηματογράφο φοράς υποχρεωτικά μάσκα-και σ’ αυτό συμφωνώ- ενώ σε άλλους χώρους κινείσαι αγκαλιάζεσαι κλπ χωρίς μάσκα. Δεν θα πρέπει να υπάρχει ένα μέτρο για όλα; Ζούμε με τον φόβο μην μας κλείσουν. Το μέλλον του πολιτισμού το κουβαλάμε στην πλάτη μας σαν τα μυρμηγκάκια που κουβαλάνε την τροφή τους για το χειμώνα. Πάμε στο θέατρο και από πίσω υπάρχει η Δαμόκλειος σπάθη του κορονοϊού. Το ίδιο το Υπουργείο δεν μας κάνει να αισθανθούμε ασφαλείς.
Που αποζητάτε τη χαλαρώνει;
Όταν μπαίνω στο θέατρο και ξεκινά η διαδικασία της πρόβας φεύγω από όλη τη φάση της μαυρίλας και χαλαρώνω. Χαλαρώνω επίσης όταν κάνω γυμναστική. Θα μου άρεσε να κάνω ένα ωραίο ταξίδι, ανέμελη, όπως παλιά.
Πώς βλέπετε το comeback και τις νέες αφίξεις ηθοποιών στην τηλεόραση; Θα σας δούμε σε κάποιο σίριαλ;
Τον Νοέμβριο ξεκινάμε γυρίσματα μιας σειράς που θα ξεκινήσει να προβάλλεται το Φλεβάρη στην ΕΡΤ, λέγεται «Ο όρκος» και τη σκηνοθετεί ο Σπύρος Μιχαλοπούλος. Στην τηλεόραση υπάρχουν αλλαγές προς το καλύτερο. Μέσα στα χρόνια της κρίσης ήρθε η γκρίνια, η προχειρότητα, η ταχύτητα, αλλά νομίζω πως πλέον ξαναρχίσαμε να έχουμε μία πιο «ποιοτική» τηλεόραση. Οι παραγωγές είναι πιο προσεγμένες και δίνουν δουλειά σε πάρα πολύ κόσμο. Παλιότερα υπήρχε ένα ταμπού με την τηλεόραση και αυτό ευτυχώς έχει αλλάξει. Το σημαντικό είναι να είσαι αξιοπρεπής στη δουλειά σου. Οι ηθοποιοί, είμαστε κι εμείς άνθρωποι και πρέπει να επιβιώσουμε.
Περισσότερες πληροφορίες
Good people
Το βραβευμένο, πρωτόπαικτο στην Ελλάδα έργο προσεγγίζει με ανθρωπιά και βιτριολικό χιούμορ την ουτοπία του αμερικανικού ονείρου, θέτοντας το ερώτημα κατά πόσο δίνονται ίσες ευκαιρίες σε όλους.
Tape #season2
Το έργο θίγει το θέμα της σεξουαλικής κακοποίησης και αναδεικνύει το πόσο υποκειμενική είναι η αλήθεια – σε συνάρτηση με το χρόνο και τη μνήμη.
