Τώρα τι κάνουμε; Περιμένουμε (όχι τον Γκοντό αλλά) το θέατρο… Τραγικωμωδία; Θέατρο του παραλόγου; Σκληρός ρεαλισμός; Δεν ξέρω ποιο είδος θεάτρου θα μπορούσε πιο επιτυχημένα να μιλήσει για την αναμονή της φετινής έναρξης της θεατρικής αλλά και της πολιτιστικής σεζόν ευρύτερα. Με την πολιτεία να έχει αργήσει αδικαιολόγητα να δημοσιοποιήσει τους όρους (πληρότητα, υγειονομικά πρωτόκολλα κ.λπ.) με τους οποίους θα λειτουργήσουν, όταν τους επιτραπεί, τα θέατρα, η κατάσταση έχει βγει εκτός ελέγχου. Οι φήμες οργιάζουν, ο θυμός περισσεύει, οι συγκρούσεις μεταξύ των ανθρώπων του θεάτρου και των θεσμών δίνουν τη θέση τους στο διχασμό των θεατρικών επιχειρηματιών που φαίνεται να έχουν μοιραστεί σε δύο στρατόπεδα, αυτούς που θέλουν να ξεκινήσουν άμεσα τις παραστάσεις, ακόμη και με πληρότητα της τάξεως του 30%, και αυτούς που σε μια τέτοια συνθήκη δεν προτίθενται να ανεβάσουν παραστάσεις μέχρι το τέλος της χρονιάς.
Εντωμεταξύ δεκάδες θίασοι δηλώνουν έτοιμοι να ανεβάσουν αυλαία, όταν βέβαια οι συνθήκες αλλά και οι προϋποθέσεις για την επιβίωσή τους το επιτρέψουν, και μάλιστα με μεγάλες παραγωγές που δείχνουν διάθεση να επενδύσουν και να ξορκίσουν τη δύσκολη συνθήκη. Είναι απορίας άξιο ότι η πολιτεία αρνείται να δει αυτή την προσπάθεια και να τους επιτρέψει να δουλέψουν, τηρουμένων των υγειονομικών πρωτοκόλλων, αυτό τον δύσκολο χειμώνα. Δεδομένου του ότι όλοι μιλούσαν για δεύτερο κύμα το φθινόπωρο, η ευάλωτη θεατρική και πολιτιστική σκηνή της πόλης έπρεπε να έχει θωρακιστεί εγκαίρως από τους θεσμούς ή τουλάχιστον να είχε γίνει σαφές ότι δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει για κάποιους μήνες και να υποστηριχθεί διαφορετικά.
Οι ανακοινώσεις της τελευταίας στιγμής, με την αναστολή να παρατείνεται για μία ή δύο βδομάδες κάθε φορά, και τους επιχειρηματίες να ορίζουν νέες πρεμιέρες αμέσως μόλις λήγει η προθεσμία, για να τις αναβάλλουν λίγο μετά, είναι απαράδεκτη και πληγώνει έναν εκ προοιμίου επισφαλή κλάδο. Παράλληλα, η στάση αυτή εντείνει την αίσθηση της ανασφάλειας στο κοινό της πόλης, ένα μέρος του οποίου δηλώνει έτοιμο να παρακολουθήσει θεάματα σε κλειστούς χώρους τηρώντας όλα τα μέτρα που θα αποφασιστούν.
Εντωμεταξύ, οι σκέψεις για κλείσιμο των εστιατορίων ακόμη πιο νωρίς, στις 10 μ.μ., που έχουν εκφραστεί από την κυβέρνηση χωρίς να έχουν γίνει ακόμη ευτυχώς πράξη, δείχνουν για ακόμη μία φορά ότι, παράλληλα με τον πολιτισμό, δαιμονοποιείται και η εστίαση χωρίς να έχουμε πειστεί βάσει στοιχείων ότι η χωροταξία και το προφίλ του κοινού στα εστιατόρια ευνοεί περισσότερο από άλλους χώρους τη μετάδοση του ιού – μάλλον το αντίθετο συμβαίνει.
Εντωμεταξύ, οι σκέψεις για κλείσιμο των εστιατορίων ακόμη πιο νωρίς, στις 10 μ.μ., που έχουν εκφραστεί από την κυβέρνηση χωρίς να έχουν γίνει ακόμη ευτυχώς πράξη, δείχνουν για ακόμη μία φορά ότι, παράλληλα με τον πολιτισμό, δαιμονοποιείται και η εστίαση χωρίς να έχουμε πειστεί βάσει στοιχείων ότι η χωροταξία και το προφίλ του κοινού στα εστιατόρια ευνοεί περισσότερο από άλλους χώρους τη μετάδοση του ιού – μάλλον το αντίθετο συμβαίνει. Κι αν αρχίσουμε τις συγκρίσεις με τη Βρετανία, π.χ., όπου πριν από λίγες μέρες θεσπίστηκε το ίδιο περιορισμένο ωράριο, ας δούμε και τα μέτρα στήριξης που έχουν παρθεί εκεί για την εστίαση: Ένα από αυτά είναι ότι όλο τον Αύγουστο, στο πλαίσιο του προγράμματος «Eat Out to Help Out», το κράτος πλήρωνε το 50% του λογαριασμού των Βρετανών στα εστιατόρια για τρεις ημέρες την εβδομάδα προκειμένου να τους ενθαρρύνει να φάνε έξω.
Κανείς δεν λέει ότι η υγεία μας δεν είναι η πρώτη προτεραιότητα, η ψυχαγωγία και η διασκέδαση, όμως, είναι στοιχεία απαραίτητα για την ψυχική μας υγεία και πρέπει να προστατευτούν.
