Ευγενία Δημητροπούλου: «Ο ηθοποιός είναι διάρκεια, είναι πορεία και χιλιόμετρα»

Με την γλύκα έφηβης και την σοβαρότητα επαγγελματία, η Ευγενία Δημητροπούλου μας μιλά για τις δουλειές, τη ζωή της και για τα πράγματα που έχουν αξία στον χρόνο.

Για να μπεις δυναμικά σε μια δουλειά φτάνει μόνο η απόφαση;
Λειτουργώ ως στρατιώτης όταν μπαίνω σε μια δουλειά. Είμαι άνθρωπος του καθήκοντος.

Σε επηρεάζει η ψυχοσύνθεση ενός χαρακτήρα που υποδύεσαι στην καθημερινότητα σου;
Μου αποκαλύπτουν πράγματα οι ηρωίδες με τις οποίες έχω συναντηθεί και μου έχει τύχει να δανειστώ μια φράση τους στην αληθινή ζωή και να αναρωτηθώ: «Κοίτα πως τα φέρνει η ζωή και χρειάστηκε να πεις αυτό». Όμως ποτέ δεν κουβαλάω την ψυχοσύνθεση του ρόλου που ερμηνεύω. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι κουβαλάω την ένταση της παράστασης μαζί μου.

Πάμε ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο. Πώς βρέθηκες από τη Νομική Αθηνών στο θέατρο;
Από το θέατρο γοητεύτηκα παίζοντας σε φοιτητική θεατρική ομάδα. Είμαι χαρούμενη που αποφοίτησα από την Νομική, μου άλλαξε τον τρόπο σκέψης. Έμαθα να επιχειρηματολογώ, να μην είμαι απόλυτη και να βλέπω την άλλη πλευρά ενός νομίσματος. Άνοιξε το μυαλό μου και ταυτόχρονα μου έμαθε να έχω μία αίσθηση δικαιοσύνης.

Πώς ξεκίνησε η καλλιτεχνική σου καριέρα; Είχες κάποιον μέντορα που να σε έχει επηρεάσει μες στο χρόνο;
Όταν έπαιζα στην θεατρική ομάδα του πανεπιστημίου ένας casting director με πρότεινε για την κινηματογραφική ταινία «Νύφες» του Παντελή Βούλγαρη. Έτσι έβγαλα τα πρώτα χρήματα στη ζωή μου. Στη συνέχεια έκανα ένα μικρό ρόλο στην τηλεοπτική «Δέκατη εντολή» αλλά πάντα ήξερα πως ήθελα μια συστηματική σπουδή πάνω στην υποκριτική. Μάλιστα την περίοδο που θα έδινα τις εξετάσεις του Υπουργείου πήγα στην οντισιόν του Εθνικού για τον «Ερρίκο 4ο» και ο Δημήτρης Μαυρίκιος με επέλεξε. Ήμουν τόσο τυχερή! Η εμπειρία αυτής της παράστασης ήταν το καλύτερο σχολείο εκεί, μαγεύτηκα πραγματικά.

Τι θαυμάζεις στον Δημήτρη Μαυρίκιο;
Θαυμάζω τους κόσμους που πλάθει και τον τρόπο που δίνει το συναίσθημα που ο ίδιος έχει. Για μένα, εκτός από τον άνθρωπο που με έβγαλε στο θέατρο υπήρξε και ένας άνθρωπος που είχα το θάρρος να του πω ό,τι σκέφτομαι.

Πιστεύεις πως η ομορφιά είναι ένα διαβατήριο;
Όχι. Ζούμε στην εποχή της ευκολίας αλλά νομίζω ότι η τέχνη δεν είναι εύκολο πράγμα, θέλει πολύ σκάψιμο. Πρέπει να βρεις και να αποδεχτείς τα μικρά ηφαιστειάκια που νιώθεις μέσα σου. Δεν ασχολήθηκα με την τέχνη για να γίνω αρεστή ή αναγνωρίσιμη.

Είσαι ηθοποιός που ακολουθεί μια συγκεκριμένη μέθοδο;
Λειτουργώ πολύ καλά ανάλογα με τις συνθήκες που δίνονται από τον σκηνοθέτη. Για παράδειγμα ο Μιχαήλ Μαρμαρινός έχει μια πολύ συγκεκριμένη μέθοδο με την οποία δουλεύει στις πρόβες. Η γνωριμία με την μέθοδο του ήταν μια πολύ ωραία διαδικασία. Βλέπεις τι είναι αυτό που σου δίνει ένας σκηνοθέτης κι εσύ οφείλεις να βρεις λόγους να το γεμίσεις διαφορετικά. Ακόμα κι όταν μετρώ ήδη μια συνεργασία με ένα σκηνοθέτη πηγαίνω σαν άγραφο βιβλίο και έχω πάντα την αγωνία μαθήτριας. Νιώθω την κάθε παράσταση σαν παρτίδα βόλεϊ - η μπάλα δεν πρέπει να πέσει προκειμένου να φτάσεις στο στόχο.

Πρόσφατα σε είδα στην τηλεοπτική σειρά της Nova «Μαμάδες στο Παγκάκι».
Την γράφει η Μανίνα Ζουμπουλάκη και σκηνοθετεί ο Βασίλης Τσελεμέγκος. Μαζί με τις Σοφία Βογιατζάκη και Χρύσα Κλούβα υποδυόμαστε τρεις μαμάδες που τα λέμε σε ένα παγκάκι και φαίνεται ο διαφορετικός τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουν τη ζωή. Είναι έξυπνη και εύστοχη.

«Πιστεύω στις σχέσεις που διαρκούν στο χρόνο. Έχω φίλους από το σχολείο και είναι αυτοί που με γειώνουν λίγο, με αποφορτίζουν. Θέλω πράγματα που να έχουν διάρκεια στη ζωή μου κι αυτό με απασχολεί και στη δουλειά. Ο ηθοποιός είναι διάρκεια, είναι πορεία και χιλιόμετρα».

Ακόμα κι όταν κάνεις τηλεόραση ή σινεμά δεν ξεχνάς ποτέ το θέατρο. Πιστεύεις ότι το ελληνικό θέατρο δεν κρύβει καμία έκπληξη πια;
Μέσα στην πληθώρα παραστάσεων πάντα υπάρχει αυτό το διαφορετικό που θα σου κεντρίσει το ενδιαφέρον. Όλα ξεκινούν από τις προθέσεις. Πρέπει να έχεις ένα λόγο για να πεις μια ιστορία και να την πεις καθαρά, όποια αφηγηματική γλώσσα κι αν επιλέξεις.

Έχεις κάποιο έργο απωθημένο στο οποίο θα ήθελες να παίξεις;
Θα ήθελα πάρα πολύ να παίξω Τσέχοφ. Τον θαυμάζω πολύ γιατί έχουν μία ποίηση οι χαρακτήρες των έργων του αλλά ταυτόχρονα κι ένα ρεαλισμό.

Είσαι μια από τις «Γυναίκες του Παπαδιαμάντη» στο θέατρο Χώρα. Πώς είναι η εμπειρία αυτής της παράστασης;
Είμαστε πιο δεμένες φέτος. Ο Παπαδιαμάντης είναι εκπληκτικός συγγραφέας και ξέρει πάρα πολύ καλά τις γυναίκες. Όλες οι ηρωίδες του είναι γυναίκες του μόχθου, είναι γυναίκες και άντρες ταυτόχρονα που παίρνουν αποφάσεις γιατί οι άνδρες λείπουν. Είναι ταυτόχρονα σκληρές και προστατευτικές.

Πώς είναι η συνεργασία με τον Σταμάτη Φασουλή στον «Συμβολαιογράφο» που παίζεται στο ίδιο θέατρο;
Φανταστική. Είχαμε συνεργαστεί στο Εθνικό πολύ λίγο γιατί είχα κάνει αντικατάσταση στην παράσταση της «Φιλουμένα Μαρτουράνο» αλλά και στη «Νίκη» στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού. Ήταν πολύ ωραίες συνεργασίες αλλά τώρα που είμαστε μαζί πάνω στη σκηνή είναι διαφορετικά. Ο κύριος Φασουλής είναι πολύ προστατευτικός και γενναιόδωρος εντός και εκτός σκηνής και αυτή η γενναιοδωρία δεν είναι καθόλου δεδομένη.

«Θαυμάζω τους κόσμους που πλάθει ο Δημήτρης Μαυρίκιος και τον τρόπο που δίνει το συναίσθημα που ο ίδιος έχει. Για μένα, εκτός από τον άνθρωπο που με έβγαλε στο θέατρο υπήρξε και ένας άνθρωπος που είχα το θάρρος να του πω ό,τι σκέφτομαι.»

Πιστεύεις σε σχέσεις και αξίες made to last;
Ναι, έχω φίλους από το σχολείο και είναι αυτοί που με γειώνουν λίγο, με αποφορτίζουν. Θέλω πράγματα που να έχουν διάρκεια στη ζωή μου κι αυτό με απασχολεί και στη δουλειά. Ο ηθοποιός είναι διάρκεια, είναι πορεία και χιλιόμετρα.

Ταυτίζεις την απόλαυση με ένα ποτό ή με ένα καλό φαγητό;
Θα απολάμβανα ένα ποτό σε μια δρύινη μπάρα. Θέλω να είναι ωραίο και ποιοτικό. Δεν θα πιω απλά για να πιω, κάτι ιδιαίτερο θα μου εξάψει την φαντασία, το απολαμβάνω. Με ευχαριστούν απλά πράγματα, βόλτες, περίπατοι, ένα ωραίο βιβλίο. Πρόσφατα διάβασα ξανά το «Επειδή δεν μπόρεσα να ζήσω φωναχτά» της Έμιλυ Ντίκινσον. Κάνω πράγματα με φίλους, μαγειρεύω.

Πού συναντιόσαστε με τους φίλους σου;
Συχνάζουμε στην Πλατεία Βαρνάβα και συνήθως επιλέγουμε το Chelsea. Σ’ αυτήν την περιοχή πια κάθε γωνίτσα έχει ζωή. Το φαγητό είναι μία απόλαυση κι αν το σκεφτείς είναι μια μορφή τέχνης. Όπως και η παράσταση συμβαίνει εκεί, για εσένα, και πεθαίνει λίγο μετά τη γέννηση του.

Όταν μαγειρεύεις ποια είναι η σπεσιαλιτέ σου;
Μου αρέσει πάρα πολύ να μαγειρεύω, με χαλαρώνει. Μου αρέσει να μου λένε τι περίπου θέλουν να φάνε οι φίλοι και βάζω τα δυνατά μου να το φτιάξω. Θα το φτιάξω με αγάπη ακόμα και αν εμπεριέχει πειραματισμό. Μια στάνταρ συνταγή που έχει πάντα επιτυχία είναι το κοτόπουλο με κάρυ, σόγια σος και λίγα κάσιους. Αγαπημένο των θιάσων όμως είναι άλλο, η lemon pie με την κρυφή μερέντα!

Μιλώντας για αξίες που διαρκούν στο χρόνο, υπάρχει χώρος στη ζωή σου για οικογένεια;
Θα ήθελα πολύ να μου γεννήσει ο σύντροφος μου αυτήν την επιθυμία. Ψάχνω στον εαυτό μου τι θέλω και από κει και πέρα πρέπει να δουλέψω κι εγώ προς αυτή την κατεύθυνση.

Πρόσφατα συμμετείχες και στην καμπάνια του single malt scotch whisky Cardhu «made to last». Πες μας περισσότερα για αυτή την εμπειρία.
Μου προτάθηκε να πάρω μέρος στην συγκεκριμένη καμπάνια και σκεφτήκαμε αμέσως πως μπορούσα να μιλήσω για την σχέση με την αδερφή μου. Μια σχέση που εξελίσσεται, ωριμάζει και βαθαίνει στο πέρασμα του χρόνου. Διασκεδάσαμε πολύ στο γύρισμα, συγκινηθήκαμε και νομίζω πως το αποτέλεσμα ήταν γλυκό και όμορφο.

Φίλοι, συνεργάτες, η οικογένεια που επιλέγεις, είναι τελικά αυτές οι σχέσεις που ενώνουν τους ανθρώπους σε μια κοινή πορεία ζωής που συνεχώς εξελίσσεται και αντέχει στο χρόνο. Πριν 200 χρόνια περίπου η Helen Cumming ανέμιζε τη σημαία της, δίνοντας σήμα στα κοντινά αποστακτήρια, για να προστατεύσει την κοινότητα κατά την άφιξη των φοροεισπρακτόρων στην περιοχή του Speyside της Σκωτίας. Η φετινή καμπάνια του Cardhu συνεχίζει το πνεύμα της δημιουργού του και αναδεικνύει τις σχέσεις που αξίζουν και διαρκούν στο χρόνο, καλώντας μας να ανακαλύψουμε τη δύναμη του «μαζί».