Με αφορμή τις παραστάσεις του έργου «Άγγελέ μου» στο Σφενδόνη ο σκηνοθέτης Μιχάλης Βιρβιδάκης μας μίλησε για την χανιώτικη ομάδα του και για το θέατρο στην περιφέρεια.
Έχετε δημιουργήσει την Εταιρεία Θεάτρου Μνήμη. Πόσα χρόνια μετρά και ποιο είναι συνήθως το ρεπερτόριο σας;
Η Εταιρεία Θεάτρου ΜΝΗΜΗ ιδρύθηκε το 1991 στην Αθήνα όπου τη δεκαετία του ‘90 παρουσίασε τρία θεατρικά έργα πρωτοπαρουσιαζόμενα στην Ελλάδα (Γέητς, Βέντεκιντ, Πεσσόα). Το 2000 μετέφερε τις δραστηριότητές της στα Χανιά και παράλληλα δημιούργησε εκεί το δικό της θέατρο παρουσιάζοντας έργα σύγχρονου ρεπερτορίου, που παίζονται για πρώτη φορά στην χώρα μας. Έργα ποιητικού χαρακτήρα, που η γραφή τους έχει κάτι καινούριο να προτείνει στην υπόθεση του θεάτρου και αφορούν ως επί το πλείστον στα φλέγοντα θέματα των ημερών μας.
Πόσο εύκολο είναι να κάνεις θέατρο εκτός Αθήνας, σε μια πόλη σαν τα Χανιά; Πιστεύετε πως θα έπρεπε να υπάρχουν συγκεκριμένες προτάσεις από το Υπουργείο Πολιτισμού για την τέχνη στην περιφέρεια;
Η βασικότερη διαφορά ανάμεσα σε μια θεατρική δραστηριότητα στην Αθήνα και σε μία άλλη που γεννιέται και εξελίσσεται στην επαρχία αφορά στην αποδοχή και υποστήριξη του κοινού. Στην Αθήνα υπάρχει ήδη ένα ασκημένο κοινό καλλιεργημένων ανθρώπων, έτοιμο να δει και να κρίνει το πιο τολμηρό θεατρικό εγχείρημα πληρώνοντας το τίμημα ενός εισιτηρίου. Στην επαρχία πρέπει να δημιουργήσεις εσύ το κοινό αυτό, μέσα από τις επιλογές του ρεπερτορίου σου και τη σοβαρότητα της δουλειάς σου, πληρώνοντας εσύ το τίμημα… της έλλειψης εισιτηρίων. Τουλάχιστον τα πρώτα χρόνια.
Το έτος που εγώ αποφάσισα να απομακρυνθώ από την πρωτεύουσα, όλοι μιλούσαν για πολιτιστική αποκέντρωση και για το πώς θα δίνανε κίνητρα σε θιάσους, που τότε ξεπερνούσαν στην Αθήνα τους 200, να δραστηριοποιηθούν στην επαρχία. Σήμερα οι θίασοι στην Αθήνα έχουν φτάσει τους 1000 και τα ελάχιστα σχήματα που αποδεδειγμένα ερευνούν και προσφέρουν στην επαρχία είναι σχεδόν αφημένα στη τύχη τους… Κανείς δεν παρακολουθεί συστηματικά τις παραστάσεις μας και η επιχορήγηση που λαμβάνουμε μετά από μια επταετή ολοσχερή απουσία του κράτους λόγω οικονομικής κρίσης, είναι ψίχουλα συγκρινόμενη με το έργο που επιτελούμε 18 χρόνια τώρα.
Τα τελευταία χρόνια απηυδισμένος και στενοχωρημένος από τις διεθνείς εξελίξεις, πόλεμος στη Συρία, χιλιάδες άνθρωποι πνιγμένοι στη Μεσόγειο, η τρομοκρατία του ISIS στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, κλιματική αλλαγή, αποφάσισα να δώσω προτεραιότητα στη σκηνή του θεάτρου μου στα Χανιά σε θεατρικά έργα που ερευνούν τα θέματα αυτά και παρουσιάζουν τις συνέπειές τους στον πολιτιστικό χάρτη των ημερών μας. Με το σκεπτικό αυτό ανέβασα 3 έργα με κοινό θεματικό άξονα. Το «Λαμπεντούζα» του Άντερς Λουστγκάρτεν, «το Κατεστραμμένο δωμάτιο» των Μάθιου Λέντον/Vanishing Point και τελευταίο το «Άγγελέ μου» του εξαίρετου Χένρι Νέιλορ, που παρουσιάζεται το Σαββατοκύριακο 15 και 16 Δεκεμβρίου στην Αθήνα στο θέατρο Σφενδόνη για 2 μόνο παραστάσεις.
Τι είδατε στην ηθοποιό Κατερίνα Μαντίλ και την επιλέξατε για τον συγκεκριμένο ρόλο;
Η Κατερίνα είναι σταθερή συνεργάτις του θεάτρου μου τα τελευταία χρόνια. Έχει παίξει σε όλες σχεδόν τις τελευταίες παραγωγές : «Λαμπεντούζα», «Τέσσερα λεπτά και δώδεκα δευτερόλεπτα» και τώρα στο «Άγγελέ μου». Πρόκειται για μια χαρισματική νέα ηθοποιό, η οποία μας έδωσε πολλές φορές την ευκαιρία να διαπιστώσουμε το ταλέντο της και ήταν φυσικό να της εμπιστευτώ αυτόν τον πολύ δύσκολο και απαιτητικό ρόλο απ’ την στιγμή που έκρινα ότι αυτός της πηγαίνει…
Τι προβλέπετε για το μεταναστευτικό ζήτημα;
Είναι ασφαλώς ένα από τα μεγάλα και σύνθετα προβλήματα του καιρού μας, που θα συνεχίσει να μας απασχολεί και να μας επηρεάζει είτε ως συνέπεια της κλιματικής αλλαγής, που σε λίγο καιρό θα κάνει ορατή την παρουσία της στη ζωή μας με δραματικό τρόπο, είτε ως συνέπεια της πίεσης που ασκεί στην Ευρώπη το μουσουλμανικό στοιχείο.
Πιστεύετε ότι στη χώρα μας δεν υπάρχει ισχυρή πολιτική βάση και κατ’ επέκταση συνείδηση;
Δεν μπορώ να μιλήσω τόσο γενικά. Στον τομέα του θεάτρου που αναφερθήκατε και νωρίτερα, πιστεύω πως τον τελευταίο καιρό έγιναν μερικά σωστά βήματα από την πρώην Υπουργό Πολιτισμού κα Λυδία Κονιόρδου. Ελπίζω η νέα υπουργός να συνεχίσει το έργο της προηγούμενης και να μην δούμε ξανά τα φαινόμενα του παρελθόντος όπου ο κάθε νέος υπουργός έριχνε τα ζάρια από την αρχή…
Περισσότερες πληροφορίες
Άγγελέ μου
Η Ρεχάνα, ένα νεαρό κορίτσι από το Κουρδιστάν, μας αφηγείται την ιστορία της παιδικής της ηλικίας και το ξέσπασμα του πολέμου στη Συρία, στο τρίτο μέρος της τριλογίας του πολέμου του συγγραφέα.
