Το ήξερες ότι το επίθετο «αστείος» προέρχεται από το «άστυ»; Τέλος πάντων, στο θέμα μας. Μια εξάδα στανταπάδων (ναι, έχει εξελληνιστεί) μιλά για τις αστείες αστικές ιστορίες της πόλης μας και μάς ζεσταίνει για τη μεγάλη επιστροφή του Athens Comedy Festival, που έρχεται για ένα τριήμερο (11-13/5) στον Πολυχώρο, Ιερά Οδός 13 (Gazi Live, Acro, Φως και Petrogazi), με 32 συνολικά παραστάσεις σε 4 σκηνές αυτή τη φορά.
Πληροφορίες για όλες τις παραστάσεις του φεστιβάλ θα βρείτε στο www.athenscomedyfestival.gr και προπώληση εισιτηρίων γίνεται από το www.viva.gr. Ειδική προσφορά δύο εισιτήρια στην τιμή του ενός από το COSMOTE DEALS for You.
Λάμπρος Φισφής: Ο Χόμο Αθηναίους
Οι πραγματικοί Αθηναίοι είναι λίγοι. Αν πεις σε κάποιον πραγματικό Αθηναίο ότι είσαι Αθηναίος, επιτόπου θα το αμφισβητήσει. «Άσε μωρέ που είσαι Αθηναίος, δεν παίζει να είσαι Αθηναίος». Θα σου πετάξει κάποιο απίστευτο στατιστικό: «Το ξέρεις ότι οι πραγματικοί Αθηναίοι είναι τρεις;». Θ’ αρχίσει να ψάχνει το γενεαλογικό σου δέντρο. «Ο πατέρας σου από που ήταν; Ο παππούς σου; Ο παππούς του παππού του παππού σου; Ο Χόμο Ερέκτους Φισφής από πού ήταν;»
Ο πραγματικός Αθηναίος δεν θα σταματήσει μέχρι να βρει κάποιον πρόγονό σου που δεν ήταν από την Αθήνα Μέχρι να αποδείξει ότι δεν είσαι πραγματικός Αθηναίος. Για αυτό έχω μια κοινωνική φαντασίωση. Θα ήθελα να έχω ένα πρόγονο από την αρχαία Αθήνα. Να είχα κάποια συγγένεια με τον Περικλή, ας πούμε. Ώστε να μπορώ να σταματάω αυτή τη συζήτηση μαχαίρι. Να με ρωτήσει ο πραγματικός Αθηναίος από πού είμαι, να πω Αθήνα και πάνω που πάει να το αμφισβητήσει να τον σταματήσω λέγοντας: «Σςςςςς! Ο πρώτος πρόγονός μου ήταν ο Περικλής». Αν και είμαι σίγουρος ότι ο πραγματικός Αθηναίος θα έβρισκε κάποιο παραθυράκι και σε αυτό το επιχείρημα. Λογικά θα σου απαντούσε κάτι του στιλ: «Ο Περικλής; Μα ο Περικλής ήταν από τον Χολαργό! Σου το είπα ότι δεν είσαι πραγματικός Αθηναίος!».
*Ό,τι κοντινότερο βρήκαμε σε Φισφή.
Βύρωνας Θεοδωρόπουλος: Ο μύθος του 140
Το 140 δεν είναι απλά ένα λεωφορείο. Είναι η μεγαλύτερη διαδημοτική γραμμή στην Αθήνα. Έχει στάσεις σε 13 δήμους, 25 γειτονιές, 11 λεωφόρους και καμιά 20αριά πλατείες. Η διαδρομή του μπορεί να γεννήσει μύθους ολόκληρους, μύθους που πάνε πίσω στην Ατλαντίδα. Όταν βούλιαζε στον Ατλαντικό, το 140 –παιδί του Χρόνου και της Υπομονής– γέμισε τα πνευμόνια του με αέρα, βούτηξε στη θάλασσα, γραπώθηκε από μια τεράστια θαλάσσια χελώνα και αναδύθηκε στα Τουρκοβούνια Αττικής.
Για πέντε χρόνια φυτοζωούσε στα βραχώδη και αφιλόξενα εδάφη του Πολυγώνου, νοσταλγώντας τη μυθική του πατρίδα. Σε ηλικία 16 ετών αποφάσισε να πάρει τη διαδρομή στα χέρια του και άρχισε να ψάχνει διέξοδο στη θάλασσα. Έστησε πρόχειρα μια ξύλινη αφετηρία, προχώρησε διακόσια μέτρα κουράστηκε, ίδρυσε την πρώτη του στάση, την ονόμασε «Τέρμα» και ξεκίνησε κάποια δοκιμαστικά δρομολόγια. Με χρόνια σκληρής δουλειάς και υπομονής κατάφερε και έχτισε μια δαιδαλώδη διαδρομή-μνημείο, μια διαδρομή-φόρο τιμής στις αξίες, τα ιδανικά και την κουλτούρα της ιδιαίτερης Ατλαντίδας. Ίδρυσε νοσοκομεία, φαρμακεία στη μνήμη της πρώτης ξαδέρφης της μητέρας του, ασχολήθηκε με τις τέχνες και τα γράμματα, αγάπησε την κλασική μουσική και την όπερα, στήριξε τον Ιησού Χριστό και μετέφερε τους πρωτοχριστιανούς όταν ακόμα αριθμούσαν 112 μέλη (72 όρθιοι και 50 προκαθήμενοι), ασπάστηκε προσωρινά το κίνημα του σταρχιδισμού και έκοβε βόλτες σε πιλοτές και καφενεία, ενώ μέχρι σήμερα έχει ιδρύσει επίσης τη στάση «Παλιό Τέρμα» και συνεχίζει ακόμα…
Ζήσης Ρούμπος: Το experience των φαναριών
Αυτό που λατρεύω στην πόλη είναι τα φανάρια. Το όλο experience έχει ξεφύγει τελείως. Πωλούνται από τα αυτονόητα αξεσουάρ αυτοκινήτου μέχρι extreme πράγματα που δεν θα σκεφτόσουν να αγοράσεις ούτε στα πιο μεθυσμένα σου. Αφρικάνικες μάσκες και ξυλόγλυπτα ζωάκια μέχρι λουλούδια πλαστικά και στρώματα θαλάσσης. Χαζεύω όλες αυτές τις εξωκοσμικές πραμάτειες και προσπαθώ να μαντέψω την ψυχοσύνθεση κάποιου που βρίσκεται μέσα στο αμάξι του και ξαφνικά λέει: «Ξέρεις τι θα ήθελα τώρα; Την τελετουργική μάσκα του Ζιγκ Αμπούλαε για την τεκνοποίηση».
Και να σου και οι ζογκλέρ. Να ανάβουν φωτιές, να κάνουν κωλοτούμπες, να παίζουν μπαλάκια και να παίζουν και με τα νεύρα μου, που θέλω μεν να τους πληρώσω κάτι για το effort, αλλά έλα που αγχώνομαι αν θα προλάβω πριν ανάψει το πράσινο. Αυτό όμως που έλειπε από τα φανάρια είναι ο αγνός ΤΡΟΜΟΣ. Και σκάει ο άλλος ντυμένος κλόουν με στολή και μάσκα από το American Horror Story. Και από το άλλο παράθυρο να έχει έρθει ο συνεργάτης του που είναι ντυμένος Τσάρλι Τσάπλιν, με το ξεβαμμένο άσπρο πρόσωπο να ιδρώνει κάτω από τον ήλιο και με το μουστακάκι να έχει ξεκολλήσει. Αν θες να με κάνεις να χεστώ ρε φίλε, όσο περιμένω στο φανάρι, ντύσου Jason με το πριόνι και έλα και πέτα μου αίματα στο παρμπρίζ. Γιατί να σταματήσουμε στο απλά ανατριχιαστικό; ΤΕΡΜΑΤΙΣΕ ΤΟ.
ΥΓ. Greek Traffic Lights Forever
Δημήτρης Δημόπουλος: Τουρίστας στη γειτονιά μου
Περπατώ στην Αθήνα, βλέπω τους τουρίστες και προσπαθώ να μπω στη θέση τους, να σκεφτώ τι σκέφτονται και γεμίζει το μυαλό μου απορίες... Στο δίπατο τουριστικό λεωφορείο, να καθίσω κάτω που κλιματίζεται ή να καθίσω πάνω να βλέπω καλύτερα; Να κάνω μονοήμερη στους Δελφούς ή στα νησιά του Σαρωνικού; Να πάω πρώτα Ακρόπολη και μετά Μουσείο ή το ανάποδο; Να πάρω ημερολόγιο με γάτες ή μαγνητάκι Παρθενώνα; Το δωμάτιο που έκλεισα στο Dafni, είναι στη Δάφνη ή στο Δαφνί; Να προλάβω το τελευταίο μετρό το Σάββατο ή να το πάμε μέχρι το επόμενο πρωί και να δούμε την αλλαγή φρουράς στη Βουλή; Γιατί κάνει 9,5 ευρώ μια αγγουροντομάτα; Πάνε αυτές οι κάλτσες με αυτά τα σανδάλια; Γιατί δεν μελετούσα μαθηματικά στο σχολείο να μπορώ να διαβάσω τις ταμπέλες στους δρόμους; Ποιοι είναι όλοι αυτοί οι κουστουμάτοι στις αφίσες, έχουν εκλογές στην Ελλάδα, και τέλος πάντων, είναι αριστερά, δεξιά ή κεντρώα τα κόμματα Posidonio και Frangelico;
Γιώργος Χατζηπαύλου: Οι ιστορίες των άλλων
Στις μεγάλες πόλεις του κόσμου, άνθρωποι περνάνε δίπλα μας με ιστορίες που δεν θα μάθουμε ποτέ. Στην Αθήνα όμως έχουμε ήλιο άρα εξωστρέφεια –μάλιστα τον αγαπάμε τόσο που με 364 μέρες λιακάδα, μια μέρα να κάνει συννεφιά παραπονιόμαστε στο Facebook. «Πού ξύπνησα στη Μόρντορ;», λογικά σε λίγο θα παραπονιόμαστε γιατί νύχτωσε αλλά είπαμε, τον αγαπάμε τον ήλιο– άρα οι άνθρωποι μιλάνε δυνατά και μοιράζονται στιγμές τους ακούσια κι εσύ παίρνεις μαθήματα.
Πρόσφατα παρακολούθησα το ξεκαθάρισμα μιας κοπέλας με το αγόρι της, παρουσία δύο κολλητών της που συμμετείχαν στη συζήτηση. Μοναδικό street fight! Τρία γυναικεία μυαλά με ένα αντρικό. Χαμένη υπόθεση. Σαν να τα βάζεις με πολυεθνική που θα έρθει με ομάδα δικηγόρων ενώ εσύ έχεις νομικό σύμβουλο ένα φίλο που τρία χρόνια στη Νομική πέρασε ένα μάθημα κι αυτό με αντιγραφή. Τα κορίτσια στηρίζουν η μία την άλλη. Κομπλιμέντα όπως «σου αξίζει κάτι καλύτερο» ή «#ηκολλητήμουείναικαλύτερηαπότηδικήσου». Αυτή είναι η δύναμή τους. Συζητούν. Οι άντρες μουγκρίζουμε κι αυτό το λέμε κουβέντα. Αυτό εξήγησα στον τύπο όταν έμεινε μόνος. Είμαστε χαμένοι γιατί εκείνες επικοινωνούν. Για τα πάντα, με λεπτομέρειες. Και για να καταλάβει για τι ακρίβεια μιλάμε στις λεπτομέρειες του είπα να κάνει ΤΟ πείραμα: Ζήτησε σε μία από τις κολλητές της να ζωγραφίσει ένα σημείο από την ανατομία σου· σε πληροφορώ ούτε εσύ ο ίδιος δεν θα έχεις προσέξει τόσες λεπτομέρειες. #δενκερδίζειςποτέαλλάμαθαίνειςγιατίχάνεις
Χρύσα Κατσαρίνη: Ο τρόμος στους δρόμους
Αν έβαζα σε αύξουσα σειρά τα πιο τρομακτικά πράγματα που έχω βιώσει ever, θα πήγαινε ως εξής: πτήση με έντονες αναταράξεις < παράσταση stand up σε τηλεμαραθώνιο με κοινό 7 ηθοποιούς < οδήγηση στην Αθήνα. Στην Αθήνα οδηγώ τους τρεις τελευταίους μήνες. Αυτό που έχω να πω, είναι πως προσέχω πολύ τι μουσική βάζω στο αμάξι. Γιατί κάθε τραγούδι, μπορεί να γίνει το soundtrack του θανάτου μου. Δεν θέλω να ψυχορραγώ και να ακούγεται το «Είναι μια καμήλα, είναι μια καμήλα».
Επίσης, τα μηχανάκια. Ο καθρέφτης για τις μηχανές στην Αθήνα είναι το γύρισμα 180° του κεφαλιού στον οδηγό, σαν μία άλλη Έμιλι Ρόουζ που πάει με 150 km/h. Έχω δει μηχανόβιο πάνω σε απότομη στροφή να αφήνει το χέρι από το γκάζι για να κάνει τον σταυρό του μπροστά από ένα εικονοστάσι. Ένα εικονοστάσι που στήθηκε για τον προηγούμενο μηχανόβιο που έκανε το σταυρό του, αφήνοντας το χέρι από το γκάζι. Το έκανε για να τον προστατέψει ο Θεός από τα ατυχήματα. Ξέρεις τι θα τον προστατέψει από ατυχήματα; Να κρατάει το τιμόνι!
