Οι νέοι δημιουργοί φαίνεται να γοητεύονται όλο και περισσότερο από το δύσκολο είδος της κωμωδίας και όπως όλα δείχνουν τα καταφέρνουν περίφημα με παραστάσεις που κάνουν αίσθηση και σπάνε ταμεία. Πίσω από τις δουλειές τους κρύβεται ορμή, ταλέντο, έμπνευση και βασικά φρέσκες ιδέες που χαρίζουν άπλετο γέλιο! Δείτε τους!
«Τι ζούμε;»: Η νέα εκδοχή της επιθεώρησης είναι ξεκαρδιστική!
Στο Θέατρο Βέμπο ο Λάμπρος Φισφής και η παρέα του αναρωτιούνται «Τι ζούμε;» και ανεβάζουν μια νέα εκδοχή της επιθεώρησης που θα λατρέψετε!
Ο Γιώργος Αγγελόπουλος, ο Μιχάλης Μαθιουδάκης, ο Δημήτρης Μακαλιάς, η Αλεξάνδρα Ούστα, ο Ζήσης Ρούμπος και η Ειρήνη Ψυχράμη, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Γιάννη Σαρακατσάνη και το άγρυπνο βλέμμα του Λάμπρου Φισφή, που έχει γράψει τα κείμενα της παράστασης, ανεβαίνουν στη σκηνή και «πυροβολούν» το παλιό είδος της επιθεώρησης προτείνοντας μια νέα εκδοχή με ιστορίες της καθημερινότητας εμπλουτισμένες με stand up comedy στοιχεία.
Η παράσταση χαρίζει απλόχερα 120 λεπτά γέλιου, έχοντας μια ζηλευτή ροή. Ξεχωρίσαμε το νούμερο με την τσόντα και το κυπριακό σίριαλ αλλά και τον απίστευτο Λάμπρο Φισφή που ως παρουσιαστής της βραδιάς επικοινωνεί με μοναδικά με το κοινό.
Πρωταγωνίστρια σ’ όλες τις ιστορίες είναι η ίδια η ζωή, γι’ αυτό δεν έχεις παρά να ταυτιστείς μ’ όλα όσα διαδραματίζονται στη σκηνή. Όλα όσα θα δεις επί σκηνής κάπου τα ξέρεις…Αυτό το χέρι που δεν βολεύεται πουθενά τα βράδια στο κρεβάτι όταν κοιμάσαι με το ταίρι σου, τα μπελαλίδικα έπιπλα ΙΚΕΑ, κάποιοι περίεργοι τύποι που τρώνε οικολογικά φαγητά, αλλά και μερικές αλήθειες για τον έρωτα και τις σχέσεις που μπορούν να ομολογηθούν μέσα από το σενάριο μιας πορνό ταινίας…Εξάλλου τις πιο μεγάλες αλήθειες με το χιούμορ δεν τις λέμε;
«Λαμπρά Παράσιτα»: Μια μαύρη κωμωδία που θα λατρέψετε
Τη σουρεαλιστική μαύρη κωμωδία του βραβευμένου συγγραφέα Φίλιπ Ρίντλεϊ «Λαμπρά παράσιτα» μετέφρασε και σκηνοθετεί ο Χάρης Αττώνης ανεβάζοντας έτσι το έργο για πρώτη φορά στην Ελλάδα, και συγκεκριμένα στο Θέατρο Tempus Verum-Εν Αθήναις. Ο ίδιος μαζί με την Κατερίνα Λάττα είναι ένα εκρηκτικό σκηνικό δίδυμο που σαρώνουν τα πάντα και σε κάνουν να ξεκαρδίζεσαι ενώ παράλληλα προβληματίζεσαι για τη στάση σου στη ζωή. Σημαντική και η συμβολή του Φάνη Παυλόπουλου σε δύο αντίθετους ρόλους, που ουσιαστικά εκπροσωπούν τον τίτλο του έργου.
Στο αιχμηρό αυτό έργο του Ρίντλεϊ, τα πράγματα δεν είναι καθόλου απλά…Ένα ζευγάρι κάνει τα πάντα για να αποκτήσει το σπίτι των ονείρων του και να ζήσει εκεί ευτυχισμένο με το νεογέννητο μωρό του. Και όταν λέμε τα πάντα, απλά αφήστε την φαντασία σας να οργιάσει... Η σκηνοθετική προσέγγιση είναι τόσο έξυπνη και πρωτότυπη που προσεγγίζει το κείμενο με μια διαφορετική ματιά, χωρίς να το βαραίνει πετώντας όμως, παράλληλα το μπαλάκι στην πλατεία. Εσύ ως θεατής, τι κάνεις; Πόσο θεατές είμαστε τελικά; Πόσο ένοχοι; Πόσο συνένοχοι; Ο Χάρης Αττώνης δε χαρίζεται στο κοινό του, και ας το κάνει να γελά πολύ στην παράσταση, και ας τραγουδά τα γλυκά τραγουδάκια τύπου «Η Μις Ντι μόνο ξέρει όσα ξέρει…».
Το «ГЛУМ» δεν παίζεται τυχαία δεύτερη χρονιά
Αυτή η ομάδα από τη Θεσσαλονίκη ήρθε με ορμή στην Αθήνα και τα τελευταία χρόνια έχει αποδείξει ότι αξίζει την προσοχή μας. Ο λόγος για τους C. For Circus που ανεβάζουν το «ГЛУМ» (Γκλουμ) για δεύτερη σεζόν στο Θέατρο 104.
Πρόκειται για μια κωμωδία βασισμένη στο «Ημερολόγιο ενός απατεώνα» του Αλεξάντρ Οστρόφσκι. Το Γκλουμ προέρχεται από το όνομα του πρωταγωνιστή Γκλούμοφ, και αποτελεί έναν αναγραμματισμό της απάτης. Στην παράσταση που είναι μια τρελή κωμωδία απολαμβάνουμε επί σκηνής τους : Παναγιώτη Γαβρέλα, Χρύσα Κοτταράκου, Ειρήνη Μακρή, Νικόλα Παπαδομιχελάκη, Παύλο Παυλίδη, Νατάσα Ρουστάνη και Σπύρο Χατζηαγγελάκη.
Οι εφτά νέοι ηθοποιοί μάλιστα αυτοσκηνοθετούνται σ’ αυτό το απαιτητικό εγχείρημα. Πόρτες ανοιγοκλείνουν, κόσμος μπαινοβγαίνει στη σκηνή, γρήγορος ρυθμός, απανωτές ατάκες, έξυπνο χιούμορ, πλούσιο συναίσθημα, αλλά και νοήματα διαπερνούν ολόκληρη την παράσταση. Το πιο εντυπωσιακό όμως, είναι ο τρόπος που λειτουργούν σκηνικά ως ομάδα, σαν ένα σώμα. Το γέλιο από την πλατεία προκαλείται αβίαστα, όπως και η αίσθηση της πικρίας που δημιουργείται στο φινάλε. Το devised theatre στα καλύτερά του, η έννοια της ομαδικότητας θριαμβεύει.
