Ο ταλαντούχος ηθοποιός και σκηνοθέτης αυτή την περίοδο έχει μπει για τα καλά στον μαγικό κόσμο του Τσέχοφ, καθώς σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί το αριστούργημα της παγκόσμιας δραματουργίας στο Θέατρο Άνεσις. Μ’ αφορμή την παράσταση μίλησε στο athinorama.gr και για την απόφασή του να μεταναστεύσει στη Γερμανία.
Οι ήρωες του έργου είναι υποταγμένοι σε μια καθημερινότητα που τους διαλύει. Πόσο δύσκολο είναι να αντισταθεί κανείς στη φθορά της καθημερινότητας. Τι κάνετε εσείς σε προσωπικό επίπεδο για να την αντιμετωπίσετε;
Είναι πραγματικά δύσκολο να αντισταθεί κανείς στην φθορά της καθημερινότητας. Νομίζω ότι αυτό που βοηθά είναι η συνειδητοποίηση ότι η φθορά είναι κι αυτή μέρος του παιχνιδιού. Μερικές φορές και απαραίτητη. Χρήσιμη, Αν την αντιμετωπίσεις έτσι, μπορείς να κερδίσεις από αυτήν. Ο Βάνιας αυτό ακόμα δεν έχει καταλάβει.
Πριν μερικά χρόνια πήρατε ξαφνικά την απόφαση να μεταναστεύσετε στο Βερολίνο. Σήμερα που έχετε ζήσει αυτή την εμπειρία τι έχετε αποκομίσει σε προσωπικό και τι σε καλλιτεχνικό επίπεδο.
Έγινα πιο ανοιχτός. Μπαίνω πιο εύκολα στην θέση του άλλου. Και προσωπικά και επαγγελματικά.
Τι σας έλειψε περισσότερο από την Ελλάδα και από τι νιώθατε ανακουφισμένος που απαλλαχθήκατε αυτά τα χρόνια;
Μου έλειψαν οι αγαπημένοι μου άνθρωποι και το φως της Ελλάδας. Δεν έφυγα για να ξεφύγω ή να απαλλαχτώ από κάτι. Έφυγα για να κερδίσω περισσότερες εμπειρίες.
Στην παράσταση υπογράφετε τη σκηνοθεσία, τη μετάφραση, τη δραματουργική επεξεργασία και παράλληλα κρατάτε και τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ήταν το έργο και ο ρόλος που σας οδήγησαν να παίξετε και πάλι μετά από απουσία επτά χρόνων ή σας είχε λείψει ούτως ή αλλιώς η σκηνή;
Η σκηνή δεν μου έλειψε σίγουρα. Έπαιζα συνέχεια αυτά τα επτά χρόνια αλλά όχι στην Ελλάδα. Ο ρόλος όμως, όπως εγώ τον οραματίστηκα, καθορίζει και την σκηνοθετική γραμμή. Ήταν από τις λίγες φορές που ήθελα να παίξω σε δική μου σκηνοθεσία γιατί η απόδοση του ρόλου είναι η βάση της σκηνοθεσίας του έργου.
Ποια είναι τα ξεχωριστά και διαφορετικά στοιχεία που θα δούμε στο δικό σας «Θείο Βάνια» ;
Ο Βάνιας είναι ένας κωμικοτραγικός κλόουν. Ένα παιδί που του λείπει η αγάπη. Κάποιος που ζητάει απεγνωσμένα βοήθεια.
Στην παράσταση δημιουργείτε μια συνθήκη μεταξύ πραγματικότητας και ονείρου, που ενισχύεται από τα μελαγχολικά πολυεπίπεδα στρώματα ηλεκτρονικών ήχων και μουρμουρητών των Radiohead. Τι σας ενέπνευσε γι’ αυτή τη συνθήκη;
Δεν θα έλεγα ότι υπάρχει ονειρικό στοιχείο. Κουνημένη εικόνα υπάρχει γιατί από ένα σημείο και μετά βλέπουμε την ιστορία μέσα από το ταραγμένο μυαλό του Βάνια.
