Πολυσχιδής προσωπικότητα, πολυτάλαντος καλλιτέχνης, ο Γιώργος Κιμούλης σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στο «Μαυροπούλι» του Χάροουερ, στο θέατρο Άλμα (από τις 10/11) και εξηγεί στη Γιώτα Δημητριάδη γιατί επέλεξε το συγκεκριμένο κείμενο και πώς η κοινωνία αντικατοπτρίζεται στο θέατρο.
Τι σας γοήτευσε στο «Μαυροπούλι»;
Όπως σε όλα τα έργα που επιλέγω, το θέμα του. Είναι η συνάντηση έπειτα από δεκαπέντε χρόνια ενός άντρα γύρω στα εξήντα και μιας γυναίκας είκοσι έξι χρόνων. Είναι εμφανές ότι κάποτε είχαν μια παράνομη σχέση. Πριν από δεκαπέντε χρόνια, όμως, η κοπέλα ήταν δώδεκα κι εκείνος σαράντα πέντε.
Τι είδατε στην Ανθή Σαββάκη και την επιλέξατε για συμπρωταγωνίστριά σας;
Έψαχνα αρκετό καιρό να βρω μια νέα ηθοποιό. Πιστεύω ότι στην παράσταση αυτή η διαφορά της ηλικίας των δύο προσώπων πρέπει να είναι εμφανής, ενώ είναι αναγκαία και η σκηνική ισοτιμία. Χρειαζόμουν λοιπόν, εκτός απ’ τη σκληρή δουλειά και το ταλέντο, η συνάδελφος να έχει τρία ακόμη βασικά στοιχεία: αφοσίωση, συγκέντρωση και σκηνική αυταπάρνηση. Η Ανθή τα έχει. Είμαι απόλυτα ικανοποιημένος που δουλεύω μαζί της.
Σκιαγραφήστε μας την προσωπικότητα του ρόλου που ερμηνεύετε.
Η αμφισημία που διακατέχει όλο το έργο έχει άμεση σχέση με τον μπερδεμένο κόσμο αυτού του άντρα. Πιστεύω πως δεν ξέρει τι νιώθει κάθε φορά. Τον ενδιαφέρει περισσότερο το πώς φαίνονται στους άλλους τα αισθήματά του. Συμβαίνει σε πολλούς αυτό, στην εποχή που ζούμε. Δεν θέλω να τον δαιμονοποιήσω, διότι είναι ένας χαρακτήρας που δημιουργώ εγώ ο ίδιος και θα καταλήξει αδιάφορος αν ηθικολογήσω στη σκιαγράφησή του. Απ’ την άλλη δεν μ’ ενδιαφέρει να δημιουργηθεί κάποια συμπόνια γι’ αυτόν. Παρ’ όλ’ αυτά δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι οι κανονικοί άνθρωποι είναι πολύ χειρότεροι από αυτόν και ειδικά αυτοί που συνειδητά πλευρίζουν μικρά παιδιά και ότι εμείς ως κοινωνία πρέπει να αποφασίσουμε τι πρέπει να κάνουμε με αυτούς.
Πιστεύετε ότι έχουμε την τάση να βάζουμε γρήγορα ταμπέλες;
Έχουν συμβάλει πολλά σ’ αυτήν την –καταστροφική κατά τη γνώμη μου– ταχύτητα στην κρίση των ανθρώπων. Δείτε την ταχύτητα με την οποία ο δημοσιογραφικός λόγος αναπτύσσει τα θέματά του. Αυτήν τη συνοπτική ακραία ανάπτυξη. Και αναφέρομαι στο δημοσιογραφικό λόγο, καθώς μέσω αυτού μαθαίνουμε τα γεγονότα που πρέπει να κρίνουμε. Δεν ξέρω αν υπάρχει επιστροφή.
Η σημερινή εικόνα του θεάτρου τι αντικατοπτρίζει για την κοινωνία μας;
Τα πάντα, με κάποιες εξαιρέσεις βέβαια. Ατονία, αδιαφορία, άγχος, αισθητικό χάος, εγωκεντρισμό και ναρκισσιστικό μηδενισμό.
Μια πλούσια θεατρική σεζόν σάς περιμένει: «Μαυροπούλι», «Ψηλά από τη γέφυρα», «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ», «Βάτραχοι» το καλοκαίρι. Τι θα πρέπει να συμβεί ώστε να τη χαρακτηρίσετε «πετυχημένη»;
Η αποτυχία ή η επιτυχία είναι ο τρόπος με τον οποίο οι άλλοι βλέπουν τα έργα μας. Εμείς, όσο κοινότοπο κι αν ακούγεται, έχουμε ως κέρδος όλη τη διαδικασία της δημιουργίας ενός έργου. Αλίμονο στον καλλιτέχνη που κρίνει την αξία του έργου του από το πώς θα το εισπράξουν οι άλλοι. Ένα έργο δεν ετεροπροσδιορίζεται. Αυτοπροσδιορίζεται.
Περισσότερες πληροφορίες
Το μαυροπούλι
Η Ούνα ανακαλύπτει το μέρος όπου βρίσκεται κρυμμένος ο Ρέι, τον οποίο είχε ερωτευτεί σε μικρή ηλικία. Όμως πόσο δυνατό ήταν αυτό που είχαν μεταξύ τους
