Η γνωστή ηθοποιός πρωταγωνιστεί στο «Ηeisenberg», που κάνει πρεμιέρα στις 3/11 σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, και μιλά στο «α» για τους φόβους της, τον παράγοντα τύχη και την πεισματική άρνηση των Ελλήνων σκηνοθετών να της δώσουν έναν κωμικό ρόλο.
Μετά τα «Παράσιτα» επιστρέφεις στο Θέατρο του Νέου Κόσμου με το «Heisenberg» του Σ. Στίβενς, άλλο ένα έργο για δύο παίκτες... Διαφέρει η δυναμική αυτών των κειμένων σε σχέση με εκείνα που στηρίζονται σε πολυπρόσωπους θιάσους;
Είναι πολύ πιο δύσκολο με δύο παρτενέρ. Ουσιαστικά ξαναθυμάσαι πώς πρέπει να κάνεις θέατρο, διότι, για να υπάρξεις στη σκηνή, πρέπει να ακούς τον άλλον. Φυσικά, υπάρχουν και τα «θέλω» του ρόλου και όλα τα άλλα στοιχεία, όμως ξαναμαθαίνεις την ουσία του θεάτρου όταν συμμετέχεις σε κάτι τέτοιο: δεν μπορείς να υπάρξεις δίχως τον άλλον! Είμαστε μόνο οι δυο μας και είμαστε τελείως αλληλοεξαρτώμενοι, έτσι απαιτείται ιδιαίτερη συγκέντρωση.
Σύστησέ μας την Τζόρτζι, την ηρωίδα σου στο «Heisenberg». Είναι μια Αμερικανίδα 42 ετών, ζει στο Λονδίνο κι έχει έναν γιο 19 ετών με τον οποίο δεν έχει πια σχέσεις. Δουλεύει ως υπάλληλος υποδοχής σε ένα δημοτικό σχολείο και αγαπά πολύ τα παιδιά. Είναι ένα πολύ πληθωρικό άτομο εκ πρώτης όψεως, παιχνιδιάρα, με πολύ χιούμορ κι έχει μια περίεργη σχέση με την αλήθεια και το ψέμα. Ουσιαστικά είναι πολύ μόνη, αλλά δεν είναι δική της επιλογή, σε αντίθεση με τον άλλον ήρωα του έργου, τον Άλεξ, που είναι μόνος από επιλογή.
Το ζευγάρι του «Heisenberg» έχει διαφορά ηλικίας 33 χρόνων. Πιστεύεις ότι μπορούν να πετύχουν οι σχέσεις ατόμων με τόσο μεγάλη διαφορά ηλικίας;
Στο συγκεκριμένο έργο σημασία έχει η στιγμή. Έτσι, συμπαντικά, έτυχε να συναντηθούν αυτά τα δύο άτομα, «αυτοί οι δύο κόσμοι» που έχουν αυτήν τη διαφορά. Δεν μας αφορά τι θα γίνει μετά, μόνο η στιγμή έχει σημασία. Πώς με έναν «χαϊζενμπεργκικό» τρόπο αυτοί οι δύο έτυχε να γνωριστούν. Δεν μας απασχολεί αν θα μακροημερεύσει η σχέση, αλλά το τώρα, διότι η ζωή είναι πολύ μικρή. Αυτή είναι και η δική σου πεποίθηση; Ναι. Όμως και η ίδια η Τζόρτζι όταν γνωρίζει τον Άλεξ, που είναι 75 χρονών, ξέρει ότι δεν έχουν πολλά χρόνια να ζήσουν μαζί. Αυτή η σκέψη υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού της. Ωστόσο αυτό δεν έχει σημασία.
Στην τύχη πιστεύεις;
Ναι, πάρα πολύ…
Στη δουλειά ήσουν τυχερή;
Βέβαια, όταν στο δεύτερο έτος της Σχολής του Εθνικού Θεάτρου αποφασίστηκε να ανανεωθούν οι καθηγητές και, ενώ δίδασκαν κυρίως ηθοποιοί, ήρθαν ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος και ο Δημήτρης Λιγνάδης, που είναι σκηνοθέτες, ήμουν τυχερή. Ήταν μεγάλη τύχη που είχα τον Βαγγέλη καθηγητή για δύο χρόνια. Όταν ανέλαβε, ήμουν στο πρώτο έτος και με πήρε στο θέατρό του όταν τελείωσα τη σχολή. Εγώ πιστεύω πολύ στην τύχη και την έκπληξη. Θέλω να πω ότι η ζωή μπορεί να μας εκπλήξει πολύ περισσότερο απ’ όσο περιμένουμε. Προσπαθούμε να την ελέγξουμε, να βάλουμε τα πάντα σε καλούπια, να τακτοποιήσουμε την καθημερινότητά μας, να είναι όλα ασφαλή, αλλά η ζωή δεν έχει καμία ασφάλεια. Αυτό είναι όμως το πολύ ενδιαφέρον, το πολύ ερωτικό στοιχείο της ζωής: ότι είναι… ανασφαλής.
Έχεις δηλώσει ότι ο μεγαλύτερος φόβος σου είναι να μη σε αγαπούν. Θα έφτανες ποτέ στο σημείο να σκάσεις φιλί σε έναν άγνωστο για να τον κερδίσεις, όπως η Τζόρτζι;
Όχι... (Γέλια) Η Τζόρτζι φτάνει στα άκρα κι επίσης είναι ένας χαρακτήρας πολύ παιχνιδιάρικος. Εγώ δεν είμαι τόσο αυθόρμητη. Αυτό το στοιχείο το θαυμάζω σε εκείνη. Έχω κι εγώ στοιχεία παιχνιδιάρικα στον χαρακτήρα μου και μια παιδικότητα, αλλά δεν νομίζω πως θα με ωθούσαν να φιλήσω ξαφνικά έναν άγνωστο. Τώρα πλέον έχω κι έναν καινούργιο φόβο.
Ποιος είναι αυτός;
Είναι φρικτό να μη σε αγαπούν, αλλά φρικτή είναι και η ανυπαρξία, ο θάνατος.
Μέσω του θεάτρου παλεύουμε με την ανυπαρξία;
Ασφαλώς! Προσπαθούμε τουλάχιστον. Δεν ξέρω αν το καταφέρνουμε, όμως πιστεύω πως σε ένα βαθμό γι’ αυτό παίζουμε, για να υπάρξουμε και, όταν το συνειδητοποίησα αυτό για πρώτη φορά, δεν σου κρύβω ότι δεν μου άρεσε καθόλου. Με τρόμαξε. Το να παίζεις για να νιώθεις ότι μπορείς να υπάρξεις είναι πολύ τρομακτικό και, αν δεν το ξεπεράσεις, δεν θα προχωρήσεις παραπέρα όσον αφορά την ερμηνεία σου.
Εκτός από αυτό για ποιους άλλους λόγους παίζεις;
Συνειδητοποίησα κάτι με την πάροδο των χρόνων: υπάρχει ένα στάδιο που περνούν οι μοναχοί, το λεγόμενο «στάδιο των δακρύων», κατά το οποίο εκφράζουν τη θλίψη τους όχι μόνο για το δικό τους πόνο αλλά για τον πόνο όλου του κόσμου. Νομίζω λοιπόν ότι, αν παίζεις για τον πόνο του κοινού, χωρίς να είσαι δουλοπρεπής απέναντί του, τότε η ερμηνεία σου θα λάμψει. Εγώ προσπαθώ να παίζω πρώτα απ’ όλα για τους συμπαίκτες μου, να είμαστε αγαπημένοι πάνω στη σκηνή, να αφηγούμαστε την ιστορία για κάποιους ανθρώπους που έχουν έρθει να μας παρακολουθήσουν, να προσπαθήσουμε να τους εντάξουμε στον κόσμο της παράστασης και, όταν πια τελειώσει, να φύγουν από το θέατρο έχοντας «ταρακουνηθεί» κάπως.
Το έργο, αν και συγκινητικό, έχει αρκετές δόσεις χιούμορ. Αυτό καλύπτει την ανάγκη σου να παίξεις σε κωμωδία;
Όχι, θέλω μια αμιγώς καθαρή κωμωδία! Δεν καταλαβαίνω τι έχουν πάθει όλοι οι σκηνοθέτες και κανένας δεν θεωρεί ότι είμαι κατάλληλη για κωμωδία. Εν τω μεταξύ, σε κάθε παράσταση, ακόμα και σε τραγωδία, όπως αυτή στην οποία συμμετείχα το καλοκαίρι,όλοι μου λένε: «Ρε Κόρα, είσαι κωμική!». Είμαι πάρα πολύ στενοχωρημένη, δεν σου το κρύβω. Μάλιστα, πρότεινα στον φίλο μου, τον Μάκη Παπαδημητρίου, να διώξει τον Γιώργο Χρυσοστόμου για να παίξω εγώ στο «Πέτρες στις τσέπες του». Ούτε αυτό έγινε. (Γέλια.) Κάνω έκκληση στο θεατρικό στερέωμα να μου δώσει κάποιος έναν αμιγώς κωμικό ρόλο. Έπειτα από 15 χρόνια σ’ αυτήν τη δουλειά, υπάρχει κάποιος προσωπικός ή επαγγελματικός μύθος που καταρρίφθηκε; Η δόξα! Μπορεί να μην ήμουν ποτέ από τα παιδιά που ήθελαν να γίνουν γνωστά, καθώς στη σχολή προσπαθούσα κυρίως να καταλάβω τι είναι το θέατρο, είχα όμως την τύχη να με μάθουν πολύ νέα, μέσω της παράστασης «Σεξουαλικές νευρώσεις των γονιών μας». Μετά η πορεία μου ήταν ανοδική. Γεύτηκα λοιπόν και τη δόξα και διαπίστωσα ότι είναι κάτι μάταιο, διότι η δόξα δεν σου εξασφαλίζει τροφή, ούτε σε συναισθηματικό ούτε σε πρακτικό επίπεδο.
