Εννέα χρόνια αποχής από το σανίδι και όμως, όπως δηλώνει στο «α», δεν της έλειψε καθόλου. Εξάλλου, η Δήμητρα Παπαδοπούλου είναι πάντα ενεργή θεατρικά μέσα από τα κείμενά της. Στην πρόταση του Γιάννη Κακλέα να υποδυθεί την εμβληματική ηρωίδα του Δημήτρη Ψαθά δεν κατάφερε να αντισταθεί κι έτσι από τις 11/10 θα βρεθεί αντιμέτωπη με τον «λαουτζίκο» στο Θέατρο Παλλάς, που μεταμορφώνεται στη γειτονιά του Μπύθουλα.
Με τη «Μαντάμ Σουσού» επιστρέφετε στη σκηνή έπειτα από εννέα χρόνια. Δεν σας είχαν λείψει όσα τροφοδοτούν καλλιτεχνικά και ψυχικά έναν ηθοποιό: το χειροκρότημα και η ενέργεια που του δίνει το σανίδι;
Όχι, δεν μου είχαν λείψει καθόλου. Όλα αυτά τα χρόνια που έγραφα θεατρικά έργα ήταν ωραία που στην πρεμιέρα ανέβαινα να υποκλιθώ, ήταν ωραίο το χειροκρότημα, είναι τροφοδοτικό, σου δίνει ενέργεια, σε εμψυχώνει αλλά είναι και «πανάκριβο»... Ίσως γι’ αυτό δεν μου είχε λείψει ιδιαίτερα. Τώρα, δεν ξέρω αν θα το δω διαφορετικά – λένε ότι είναι εθιστικό.
Όταν λέτε «πανάκριβο», τι κόστος έχει για εσάς προσωπικά;
Ότι κάθε βράδυ, την τάδε ώρα, την τάδε στιγμή, πρέπει να είσαι ντυμένη, βαμμένη, έτοιμη και οπωσδήποτε με την ενέργειά σου στα κόκκινα για να μπορείς να τη μεταδώσεις. Αυτό ενέχει από μόνο του έναν ψυχαναγκασμό!
Ο ρόλος της Σουσούς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ακόμη και για μια έμπειρη ηθοποιό ρόλος-παγίδα; Δεδομένου ότι όλοι μας έχουμε στο μυαλό μας συγκεκριμένες σκηνές, κυρίως από το σίριαλ.
Είναι ρόλος-παγίδα, αλλά όχι επειδή έχει παιχτεί ξανά, επειδή ακροβατεί ανάμεσα στο κωμικό, στη γελοιότητα και, κάποια στιγμή, στο δράμα. Εκεί βρίσκεται η παγίδα, αν υπάρχει, γιατί δεν μου αρέσει να κινδυνολογώ. Δεν μπαίνω στη λογική αν έχει ξαναπαιχτεί και από ποιον. Κάθε ηθοποιός είναι ξεχωριστός. Αισθάνομαι ότι η τρέλα η δική μου είναι πολύ προσωπική, όπως και η τρέλα του καθενός. Επίσης έχω δει πολλές Σουσούδες live και ξέρω για τι μιλάμε...
Πού συναντάει κάποιος Σουσούδες σήμερα;
Παντού, όπου γυρίσεις και σταθείς, θα δεις κάποια ψωνάρα να αμολάει ρουκέτες.
Το φαινόμενο του «σουσουδισμού» πιστεύετε πως έχει μειωθεί ή αλλάξει μορφή μετά τη φούσκα που ζήσαμε ως χώρα;
Τους έξυπνους ανθρώπους, που είδαν το λάθος, τους έχει πάει ή τους πηγαίνει ή θα τους πάει παρακάτω. Για ανθρώπους όμως που δεν πήραν χαμπάρι τι συνέβη δεν έχει καμία αξία, δεν τους βοήθησε να κάνουν ένα βήμα παραπέρα. Είναι θέμα αντίληψης το πώς ο καθένας εμπέδωσε την παγίδα στην οποία έπεσε – και πέσαμε.
Στη συνέντευξη Τύπου, πάντως, δηλώσατε αισιόδοξη για την εποχή μετά την κρίση. Από πού προκύπτει αυτή σας η αισιοδοξία;
Από τη θέση μου. Είμαι θέσει αισιόδοξη, όχι φύσει.
Για όλα σας τα έργα, τόσο τα θεατρικά όσο και τα τηλεοπτικά, δηλώνετε πως αν τα δει κάποιος από την ανάποδη είναι δράματα…
Φυσικά!
Είναι και η Σουσού ένα δράμα;
Ναι, ναι μεγάλο! Η Σουσού είναι μια γυναίκα που ζει με έναν άντρα που είναι ψαράς και της βρομάει! Είναι λίγο... τράτζικ ο άντρας σου να μυρίζει ψάρι κι εσύ να θέλεις παρφάμ και αρώματα. Είναι τραγικό να ζεις στον Μπύθουλα με γειτόνισσες που τσακώνονται και ξεμαλλιάζονται και πλένουν σεντόνια, ενώ εσύ δεν γουστάρεις να πλένεις, να ακούς κατινιές... Είναι δραματικό να θέλεις κάτι άλλο και να ζεις κάτι άλλο. Η ψυχή σου να λαχταράει μιαν άλλη ποιότητα και στην πραγματικότητα να βρίσκεις άλλα. Αυτό από μόνο του δεν είναι τραγικό;
Σας έχει τύχει;
Ναι, ναι… Όχι σε επίπεδο ψαριού, αλλά γενικά ναι!
Και πώς ξεφεύγετε;
Αναλόγως την περίπτωση, πολλές φορές μέσα από τη φαντασία μου, όπως και η Σουσού.
Αλλά η δική σας φαντασία εκφράζεται δημιουργικά.
Συνήθως ναι.
Σημαντικό ρόλο για εσάς έπαιξαν, όπως έχετε πει, τα έργα του Ψαθά όταν τα γνωρίσατε στη δραματική σχολή. Σας έδωσαν δηλαδή το έναυσμα να ξεκινήσετε να γράφετε;
Η συνάντησή μου με τα έργα του Ψαθά ήταν συμπαντική. Αυτά μου έδωσαν να καταλάβω ότι δεν είναι απαραίτητο να ψάχνω να εκφραστώ μόνο μέσα από μεγάλους συγγραφείς, μπορώ να είμαι και μια απλή συγγραφέας και να εκφράζω το τώρα, όπως έκανε εκείνος στην εποχή του. Έτσι ξεκίνησα να γράφω από τη σχολή και το πρώτο μου έργο ήταν μια επιθεώρηση που ανέβηκε στο Θεσσαλικό Θέατρο με την Άννα Βαγενά.
Θεωρείτε ότι είναι απλό να γράφει κάποιος για την εποχή του;
Όχι, το λέω απλώς σε σχέση με το μύθο που επικρατούσε στις σχολές τότε, ότι αν δεν είσαι Τσέχοφ ή Τενεσί Ουίλιαμς...
Από την τηλεόραση γιατί απουσιάζετε τα τελευταία χρόνια;
Εδώ και πολλά χρόνια η τηλεόραση είναι σε μεταβατικό στάδιο, δεν έχει βρει τον εαυτό της και νομίζω ότι δεν θα μπορούσα κι εγώ να ανταποκριθώ μέσα σε αυτήν τη συνθήκη.
Δημιουργήσατε μία από τις πιο επιτυχημένες σειρές στην ιστορία της ιδιωτικής τηλεόρασης, τους «Απαράδεκτους», που ο κόσμος ακόμη παρακολουθεί στο διαδίκτυο. Νιώσατε ποτέ εγκλωβισμένη στην επιτυχία τους;
Συνέχεια με πλησιάζουν με μια ατάκα από τους «Απαράδεκτους» και μου λένε –εγώ δεν μπορώ να το αξιολογήσω– ότι είναι σαν να γράφτηκαν χθες. Παλιότερα ένιωθα δέσμια αυτής της επιτυχίας, τώρα όμως νιώθω υπερήφανη.
Περισσότερες πληροφορίες
Μαντάμ Σουσού
«Πτωχέ άνθρωπε!» αναφωνεί με ύφος υπεροπτικό και τόνο βιτριολικό η ηρωίδα του Ψαθά, που φιλοδοξεί για μια καλύτερη ζωή και ζωντανεύει στη σκηνή.
