Το πιο περιπετειώδες φεστιβάλ της Στέγης, στην τέταρτη εκδοχή του, έχει για στέγη την Ομόνοια αλλά και τη Φουκουσίμα, το Σύνταγμα αλλά και το Τσερνομπίλ, καθώς επίσης τον Πειραιά και την Πύλη Ε2, καφενεία, εγκαταλειμμένα ξενοδοχεία, πλωτά μουσεία και βαν. Εκεί, μέσω site-specific περφόρμανς και εγκαταστάσεων, διεθνούς κύρους καλλιτέχνες διερευνούν τι σημαίνει να ζεις στον πλανήτη Γη.
Πώς θα ήταν η Αθήνα χωρίς την Ομόνοια και πόσα γνωρίζετε για τον Πειραιά; Πού και πως ζουν τα ασυνόδευτα παιδιά-μετανάστες; Ποιοι μένουν και τι υπάρχει στις μολυσμένες από την πυρηνική ενέργεια ζώνες του πλανήτη; Θα μπείτε στο αντι-τρομοκρατικό τρενάκι του τρόμου που στήνεται στο Σύνταγμα;… Τέτοια ερωτήματα μας θέτει το Fast Forward Festival της Στέγης, που διευθύνει, για τέταρτη χρονιά, η Κάτια Αρφαρά. Καθώς αναφέρει, η φετινή διοργάνωση εστιάζει «στην έννοια της ‘οικίας’, τόσο της σωματικής όσο και της ψυχικής, της πρόσκαιρης και της μόνιμης, της οικείας και της ανοίκειας».
Κάπως έτσι, από τις 2 έως τις 14/5, το FFF έχει ως τοπόσημα εξίσου τη Φουκουσίμα και τη Δραπετσώνα, το Τσέρνομπιλ και τον Έβρο. Μεγάλα ονόματα των παραστατικών τεχνών φιγουράρουν στο πρόγραμμα (Μπρετ Μπέιλι, Γκρέγκορ Σνάιντερ, Rimini Protokoll, Ακίρα Τακαγιάμα κ.α.). Το θεωρητικό υπόβαθρο εντοπίζεται στους Βάλτερ Μπένγιαμιν, Ζιλ Ντελέζ, Φελίξ Γκουαταρί, Μισέλ Φουκώ και τη σύγχρονη κριτική σκέψη για την προπαγάνδα, την τρομοκρατία, την οικολογική καταστροφή, το μεταναστευτικό και τον καπιταλισμό. Πολλές από τις παραγωγές δίνουν εδώ την παγκόσμια πρεμιέρα τους –αρκετές, κατόπιν ανάθεσης της Στέγης.
«Ποτέ δεν ήμασταν τόσο ασφαλείς και τόσο τρομοκρατημένοι» διαπιστώνει ο φημισμένος Ολλανδός εικαστικός και σκηνοθέτης Ντρις Φερχόφεν, γνωστός από το περιπατητικό «No Man’s Land» του 1ου FFF, και στήνει ένα αλλιώτικο «τρενάκι του τρόμου» στην πλατεία Συντάγματος, το «Phobiarama», για να ξορκίσουμε ό,τι μας φοβίζει: την τρομοκρατία, την κρίση, την πολιτική απογοήτευση. Σε ένα βαν με άγνωστο προορισμό μας ζητά να μπούμε η διακεκριμένη χορογράφος Ζωή Δημητρίου με το περιπατητικό πρότζεκτ «Peregrinus».
Σε μια ευφάνταστα στοχαστική οπτικοακουστική περφόρμανς-εγκατάσταση για μικρούς και μεγάλους μας καλεί ο Ντάνιελ Βέτζελ της κορυφαίας γερμανικής ομάδας «θεάτρου της πραγματικότητας», Rimini Protokoll, το «Evros Walk Water 1 & 2», όπου η περιπέτεια έξι ασυνόδευτων παιδιών-μεταναστών συνδέεται με τη μουσική του Τζον Κέιτζ και το λόγο περί ελευθερίας, δημοκρατίας και πατρίδας.
«Μάρτυρες» μιας άγνωστης ιστορίας, από το μακρινό χωριό-φάντασμα Zvizdal, μας καθιστά η ομώνυμη κινηματογραφική περφόρμανς του ντουέτου BERLIN: η ακραία ζωή των δύο γερόντων που αρνήθηκαν να εγκαταλείψουν τον τόπο τους γίνεται ένα συγκλονιστικό χρονικό μοναξιάς και συντροφικότητας, καταστροφής και επιβίωσης στη ραδιενεργό –από το 1986- ζώνη του Τσερνόμπιλ. Αντίστοιχα, να περιηγηθούμε στο εγκαταλειμμένο ξενοδοχείο Classical Acropol της Ομόνοιας και να δούμε εκεί το σκοτεινό είδωλο της Φουκουσίμα μας καλούν οι επιμελητές του πιο «ραδιενεργού» πρότζεκτ της σύγχρονης εικαστικής σκηνής, του «Don't Follow the Wind».
«Δεν ξέρω αν το σπίτι είναι καταφύγιο ή κάτεργο» αναρωτιέται ο βραβευμένος με Χρυσό Λέοντα Γερμανός εικαστικός και γλύπτης Γκρέγκορ Σνάιντερ, ο οποίος «εξαφανίζει» προσωρινά την πλατεία της Ομόνοιας, αξιοποιώντας την τεχνική του καμουφλάζ στο πρότζεκτ «Ιnvisible city». Αντίθετα, ο Πειραιάς μας αποκαλύπτεται όπως ποτέ πριν, στο τρίωρο «Piraeus/Ηeterotopia», ένα audio-walk mapping του διεθνώς διακεκριμένου Ιάπωνα καλλιτέχνη Ακίρα Τοκογιάμα, σε συνεργασία με επτά ποιητές, πεζογράφους και στοχαστές από όλο τον κόσμο –ανάμεσά τους, τον Θοδωρή Ρακόπουλο-, οπλίζοντας τους θεατές, με smartphones και ειδικά σχεδιασμένα apps. Στόχος; Η επανανακάλυψη του επίνειου της Αθήνας μέσω μιας διαδρομής που εμπλέκει ακόμη και το Πλωτό Μουσείο του Πειραιά.
Στα «οπωσδήποτε» συγκαταλέγεται το «Sanctuary», η νέα εγκατάσταση του Νοτιοαφρικανού σκηνοθέτη και εικαστικού Μπρετ Μπέιλι, δημιουργού του εμβληματικού «Εxhibit Β» που είδαμε στο περσινό FFF. Ο Μπέιλι, στην Πέτρινη Αποθήκη της Πύλης Ε2, συνδέει με ιερατική εικαστικότητα το μύθο του Μινώταυρου με την πραγματικότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και εκθέτει μια λαβυρινθώδη σουρεαλιστική εγκατάσταση με τα ζωντανά ταμπλό οχτώ προσφύγων, μεταναστών, ακτιβιστών και διερμηνέων. Στον Πειραιά εκτίθεται και το video-art έργο «Piraeus/Heterochronia» του Ιάπωνα Χικάρου Φούτζι που μας καλεί στο ρολόι του Σιλό. Το φεστιβάλ ολοκληρώνεται με το διεθνές συμπόσιο «Για τις Πατρίδες και τους Απάτριδες καθώς ο Κόσμος κλίνει προς τα Δεξιά», που συνδιοργανώνεται από τη Στέγη και τον οργανισμό Creative Time της Νέας Υόρκης.
Προπώληση-περισσότερα από το http://www.sgt.gr/gre/SPG1801
Περισσότερες πληροφορίες
Fast Forward Festival 4
Στην έννοια της οικίας, τόσο της σωματικής όσο και της ψυχικής, της πρόσκαιρης όσο και της μόνιμης, εστιάζει η 4η διοργάνωση του διεθνούς φεστιβάλ παραστατικών τεχνών με τη χρήση νέων τεχνολογιών. Στις 11 δράσεις που απλώνονται εντός κι εκτός Στέγης, από το κέντρο της Αθήνας μέχρι τον Πειραιά, οι καλλιτέχνες παρουσιάζουν ποικίλες παρεμβάσεις στα όρια εγκατάστασης, περφόρμανς, κινηματογράφου και αρχιτεκτονικής
