Κάπως έτσι μπορεί να περιγραφεί ο «Θερισμός», η άπαιχτη «κωμωδία με ερωτηματικό» του Δημήτρη Δημητριάδη. Λίγο πριν από την πρεμιέρα της στο Εθνικό Θέατρο, στις 23/3, ο σκηνοθέτης της Δημήτρης Τάρλοου τη συστήνει στην Ιλειάνα Δημάδη.
Αλεξία Καλτσίκη, Άννα Μάσχα, Περικλής Μουστάκης, Μάρω Παπαδοπούλου και Νίκος Ψαρράς: ένας έξοχος θίασος και… τα κινητά τους. Αυτοί είναι οι πρωταγωνιστές στο άπαιχτο έργο «Θερισμός» του διακεκριμένου –και πρωτίστως γνωστού για το «Πεθαίνω σα Χώρα»– συγγραφέα, ποιητή και στοχαστή Δημήτρη Δημητριάδη. «Κωμωδία με ερωτηματικό» είναι ο υπότιτλός της. «Ένα κωμικοφανές, ειρωνικό, ποιητικό, οξύ, σαρκαστικό και αστεία συγκινητικό έργο», διευκρινίζει ο Δημήτρης Τάρλοου. Η υπόθεση αφορά πέντε εύπορους Έλληνες, οι οποίοι παραθερίζουν στο Ακαπούλκο. «Ξαπλωμένοι στις σεζλόνγκ, πίνουν το ποτό τους και φιλοσοφούν νωχελικά. Σωστότερα; Χαζολογούν», μας λέει ο σκηνοθέτης και συνεχίζει: «Με μεγάλη ελαφρότητα, “κακοποιούν” διάφορες φιλοσοφικές θεωρίες, όπως εκείνη του Λάο Τσε.
Όμως η θέα είναι υπέροχη, το ξενοδοχείο είναι πενήντα επτά αστέρων και όλα μοιάζουν ειδυλλιακά. Ή σχεδόν όλα. Διότι τα κινητά τους δεν σταματούν να χτυπούν. Δέχονται διαρκώς τηλεφωνήματα από την Ελλάδα, τα οποία τους θυμίζουν πόσο διαταραγμένες είναι οι σχέσεις με τα παιδιά τους, τον εραστή τους, τον εαυτό τους... Το κινητό εδώ δεν είναι απλώς ο έκτος ηθοποιός, αλλά ο μεγάλος πρωταγωνιστής. Πόση βία κρύβει μέσα του το κουδούνισμα. Φορέας μιας έντρομης, εκβιαστικής επικοινωνίας, μοιάζει με εισβολέα, βόμβα, τρομοκρατικό χτύπημα! Ο οξύς ήχος του καταβάλλει τους παραθεριστές, οδηγώντας τους σταδιακά στην παραφροσύνη. στην αποδοχή του τέλους του πολιτισμού. Εκτός κι αν στην πραγματικότητα έχουμε να κάνουμε με νεκρούς. Μπορεί δηλαδή, αντί για το Ακαπούλκο, να βρισκόμαστε στον προθάλαμο της Κόλασης…»
Είναι επομένως ο «Θερισμός» ένας λίβελος κατά των μεγαλοαστών ή μήπως μια μεταμοντέρνα απάντηση στο «Κεκλεισμένων των θυρών» του Σαρτρ; «Σίγουρα δεν είναι ένα κοινωνικό σχόλιο», απαντά ο Δ. Τάρλοου κι εξηγεί: «Δεν μιλάει για τους κατοίκους των βορείων προαστίων ο Δημητριάδης, αλλά για κάτι αταξικό, για τους ανθρώπους του σήμερα. Διότι και αυτό που μας συμβαίνει, σε αυτήν τη χώρα τώρα, ένα βάσανο δεν είναι; Ο Δημητριάδης είναι ένας οντολογικός, σχεδόν θεολογικός συγγραφέας. Κάποιοι τον μισούν επειδή φανερώνει μια μη ευρέως αποδεκτή, αλλά ολότελα υπαρκτή πλευρά του ελληνισμού. Έχει σίγουρα κάτι μισανθρωπικό αλλά και βαθιά τρυφερό. Το βρίσκω πολύ ενδιαφέρον. Σε πολλά ταυτίζομαι μαζί του».
