Αντί να πάτε εσείς στο θέατρο, έρχεται εκείνο σε εσάς. «Η 8η Ημέρα» είναι μια κατ’ οίκον παράσταση. Παίζεται δηλαδή κάθε φορά και σε ένα διαφορετικό σπίτι. Έχει ήδη παιχτεί σε 187. Το σημαντικότερο; Είναι μαζί κωμωδία, τραγωδία, τελετουργία και μια πραγματικά σπάνια εμπειρία.
Παίζεται αποκλειστικά σε σπίτια. Μπορείτε είτε να τη φιλοξενήσετε είτε να φιλοξενηθείτε. Δεν απαιτείται ιδιαίτερη προετοιμασία. Δύο είναι οι συντελεστές της και οι ίδιοι φέρνουν, σε μια βαλίτσα, ό,τι χρειάζονται: δύο πορτατίφ, δύο ξύλινα αλογάκια, ένα σεντουκάκι, λίγο χώμα, ένα κερί. Το σαλόνι σας γίνεται το σκηνικό τους. Κάπως έτσι η «8η Ημέρα» έχει ήδη παιχτεί σε 187 σπίτια – από φοιτητικές γκαρσονιέρες μέχρι επαύλεις. Μπροστά σε παρέες αναρχικών αλλά και χρυσαυγιτών. Στην Αθήνα –από την Καισαριανή και τον Κολωνό μέχρι το Χαλάνδρι και τα Σπάτα–, καθώς επίσης στη Θεσσαλονίκη, την Αίγινα, την Κύπρο αλλά και τη Ζιρίχη. Ποτέ όμως σαν «γαρνιτούρα» σε πάρτι γενεθλίων ή κάποιου άλλου είδους εορτασμό. Δεν το επιτρέπουν ούτε το θέμα ούτε οι συντελεστές της. Διότι, μολονότι ξεκινά πολύ εύθυμα, δεν είναι αυτό που θα περιγράφαμε ως ένα πρωτότυπο, διασκεδαστικό διαδραστικό κατ’ οίκον χάπενινγκ. Είναι πολλά περισσότερα από αυτό. Κι έχει πολύ συγκεκριμένο λόγο και σκοπό που παίζεται σε σπίτια.
Το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015, το «ναι» και το «όχι», ο Ρουβάς και ο Κιμούλης, οι συγκεντρώσεις στο Καλλιμάρμαρο και το Σύνταγμα είναι απλώς η stand up comedy αφετηρία της «8ης Ημέρας». Διότι, πράγματι, όλα ξεκινούν από μια αστεία πολιτική συζήτηση των ίδιων των δημιουργών της, των ηθοποιών Ηλία Κουνέλα και Παναγιώτη Καμμένου, η οποία συνέβη παραμονές του περιβόητου δημοψηφίσματος. Στην πορεία όμως, με αφορμή αυτόν το μεταμοντέρνο διχασμό μας, η προϊστορία τους –εγγονός αντάρτη ο ένας, εγγονός δεξιού ο άλλος– εμπλέκεται με την περιπέτεια ενός Μολδαβορουμάνου προλετάριου ιερέα, έτσι όπως την παρέδωσε ο συγγραφέας γιος του Βιργκίλ Γκεοργκίου.
Οι δύο ηθοποιοί, με μόνο όχημα τα λόγια, τους ήχους και τις –άλλοτε αστείες και άλλοτε τελετουργικές– δράσεις τους, μας ταξιδεύουν από το… καθιστικό μας σε ένα ορεινό χωριό της Μολδαβίας. Εκεί όπου ο ιερέας της ιστορίας μας εντοπίζει το εγκαταλελειμμένο πτώμα ενός αγνώστου εν καιρώ πολέμου. Το ενταφιάζει στο κοιμητήριο της ενορίας του με όλες τις τιμές της ορθόδοξης εκκλησίας. Όπως όμως αποκαλύπτεται, ο νεκρός ήταν Εβραίος. Η πράξη του ιερέα προσβάλλει τη χριστιανική κοινότητα των συντοπιτών του και ο ίδιος κατηγορείται για βεβήλωση του κοιμητηρίου.
Οι δύο ηθοποιοί της «8ης Ημέρας», αφηγούμενοι αυτήν την αληθινή ιστορία του προηγούμενου αιώνα και τις δικές τους, μνημονεύοντας τους παππούδες τους και ξορκίζοντας τα εμφύλια πάθη, σε απόσταση αναπνοής και με τρόπο συνταρακτικό, μας καθηλώνουν, συχνά με δακρυσμένα μάτια, γύρω από το τραπεζάκι ενός σαλονιού, φέρνοντάς μας αντιμέτωπους με την ηθική του ελέους. με την άρση του φόβου. με την άρνηση του πολέμου. με την αποδοχή του ξένου. με τη σημασία της φιλοξενίας. με την επιθυμία της μοιρασιάς. με την ισχύ της κοινότητας. με τη μοίρα που μας περιμένει όλους, εκείνη του θανάτου. και τέλος με το ότι, ανοίγοντας το σπίτι μας, ανοίγουμε και την ψυχή μας.
Ίσως γι’ αυτό η παρουσίαση της «8ης Ημέρας» εγείρει μία και μόνη προϋπόθεση: όποιος παραχωρεί το σαλόνι του στους συντελεστές της, καλώντας και την παρέα του ως συν-θεατές, πρέπει να δεχτεί και κάποιους άγνωστούς του θεατές που έχουν εκφράσει την επιθυμία να τη δουν. Για παράδειγμα, σε ένα σαλόνι που χωράει δέκα θεατές, οι έξι θα είναι καλεσμένοι του οικοδεσπότη και οι τέσσερις θα είναι άγνωστοι. Όσοι ενδιαφέρονται να φιλοξενήσουν την «8η Ημέρα» ή να φιλοξενηθούν σε μια από τις κατ’ οίκον παραστάσεις της μπορούν να ενημερώνονται από τη σελίδα της στο facebook και το διαδικτυακό ημερολόγιο που έχει αναρτηθεί στο www.facebook.com/H8hHMERA.
Εισιτήριο δεν υπάρχει – μόνο προαιρετική συνεισφορά.
