Τελείες δεν ξέρει να βάζει^ ο λόγος του είναι χειμαρρώδης. Δηλώνει πως έχει πολλές επιθυμίες όσο και ελλείψεις. Φεστιβάλ, όμως, μάλλον ξέρει να κάνει και, μάλιστα, μέσα σε λίγες εβδομάδες. Χαλαρός και ακούραστος, ο γνωστός σκηνοθέτης του Θεάτρου του Νέου Κόσμου δείχνει προσαρμοσμένος στη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή του Φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου και αποφασισμένος ν’ αφήσει τη σφραγίδα του.
Αναλάβατε τη διεύθυνση του Φεστιβάλ Αθηνών στις 4 Απριλίου. Σε περίπου ένα μήνα στήσατε ένα αξιοζήλευτο πρόγραμμα με περισσότερες από 70 παραγωγές. Πώς τα καταφέρατε;
Έπεσα με τα μούτρα. Συμπύκνωσα πολλούς μήνες σε έναν. Δούλεψα και δουλεύω 12ωρα. Από την πρώτη εβδομάδα, ζήτησα να δω και να αξιολογήσω όλες τις ελληνικές καλλιτεχνικές προτάσεις που είχαν κατατεθεί στο πρωτόκολλο. Αν θυμάμαι καλά, ήταν 310. Οι πιο ενδιαφέρουσες θα υλοποιηθούν φέτος.
Εκτός, όμως, από ελληνικές παραγωγές, προσελκύσατε και αρκετές ξένες. Να υποθέσω ότι παραλάβατε από τον προκάτοχό σας, Γιώργο Λούκο, ένα μηχανισμό ή ένα δίκτυο γνωριμιών που να διευκολύνει τη μετάκληση, λόγου χάρη, του Ρομέο Καστελούτσι;
Δεν παρέλαβα τίποτα. Ούτε υπάρχει κάποιος μηχανισμός. Όταν ανέλαβα βρέθηκα μέσα σε ένα άδειο γραφείο, σε έναν άδειο όροφο. Η προηγούμενη γραμματέας δεν εμφανίστηκε ποτέ να μου παραδώσει το οτιδήποτε. Δυστυχώς, η έννοια της «συνέχειας» είναι άγνωστη στην Ελλάδα. Ίσως, όμως, λόγω της προσωπικότητας του κ. Λούκου, να καλλιεργήθηκαν τα τελευταία δέκα χρόνια κάποιες σχέσεις με ξένους καλλιτέχνες και οργανισμούς. Έτσι γίνεται πάντα. Κάποιες πόλεις γίνονται σταδιακά «σταθμοί» για κάποιους καλλιτέχνες ή σχήματα.
Η Αθήνα, τόσο λόγω του ενδιαφέροντος που προκάλεσε η κρίση όσο και χάρη στο Ελληνικό Φεστιβάλ αλλά και τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, έχει γίνει ένας τέτοιος καλός «σταθμός». Ο Καστελούτσι, πάντως, ήρθε από μόνος του, προτείνοντας ο ίδιος την παραγωγή που θα δούμε στο Εθνικό Θέατρο. Στην πλειονότητά τους, ωστόσο, οι φετινές ξένες παραγωγές προήλθαν από τον συνεργάτη μου, τον Ματίας φον Χαρτζ.
Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία;
Από την πρώτη στιγμή με απασχόλησε το ζήτημα των ξένων παραγωγών. Παρόλο που είναι μια προβληματική και μεταβατική χρονιά η φετινή, δεν γινόταν το φεστιβάλ να χάσει το διεθνή του χαρακτήρα. Συζητώντας με φίλους στο εξωτερικό, η χορογράφος Λενιώ Κακλέα, που ξέρει πώς δουλεύω, μου πρότεινε τον Ματίας, που έχει επιμεληθεί πολλά ευρωπαϊκά πρότζεκτ και φεστιβάλ και διευθύνει εδώ και κάποια χρόνια το θερινό φεστιβάλ του Βερολίνου Foreign Affairs. Έχουμε παρόμοιες απόψεις για το τι μπορεί να σημαίνει ένα φεστιβάλ, ενώ με τη δική του συνδρομή αποφεύγουμε –όπου είναι εφικτό– τους μεσάζοντες: τους μάνατζερ και τα καλλιτεχνικά γραφεία, που διεκδικούν ποσοστά επί των εισπράξεων ή υψηλές αμοιβές.
Αρνούμενος, λοιπόν, το προσωποπαγές προφίλ των κρατικών θεσμών της χώρας, εμφανίζεστε με μια τετραμελή ομάδα συνεργατών…
Ο Γιαν Φαμπρ έφερε κάτι καλό: θεσμοθετήθηκε με δική του πρόταση το να υπάρχουν καλλιτεχνικοί σύμβουλοι που να πλαισιώνουν τον διευθυντή. Δεν μπορεί ένας άνθρωπος να οργανώνει μόνος του αυτό το μεγαθήριο που είναι το Φεστιβάλ Αθηνών – το οποίο στην ουσία είναι τρία φεστιβάλ: Επίδαυρος και, μαζί, Μικρή Επίδαυρος, Ηρώδειο και Πειραιώς 260, με εκδηλώσεις που αγκαλιάζουν όλες τις παραστατικές τέχνες. Χρειαζόμουν συμβούλους. Δεν είμαι ο Σούπερμαν, που λέει και ο εγγονός μου! Έχω μάθει, εξάλλου, εδώ και 20 χρόνια, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, να φτιάχνω ομάδες και να δουλεύω σε συνθήκες συλλογικότητας. Τώρα εκπαιδεύομαι στο πώς να αξιοποιήσω την εμπειρία διαχείρισης ενός μικρού μεγέθους σε κάτι μεγάλο.
Αλήθεια, τι σας έφερε στο θέατρο;
Η αστυνομία! Δεν αστειεύομαι. Ο πατέρας μου ήταν ράφτης. Είχε, όμως, μια παραξενιά: του άρεσε να ράβει τα βράδια. Μαζεύονταν τότε οι φίλοι του στο ραφείο, και, ενώ εκείνος έκοβε τα υφάσματα στον πάγκο, έπιναν παρέα κι από ένα ουζάκι. Ανάμεσά τους, ένας από τους πιο καλούς του φίλους ήταν ο τότε διοικητής του Α.Τ. της περιοχής, Χρήστος Καραθανάσης. Δεξιός εννοείται, όχι όμως χουντικός, κι ο πατέρας μου αριστερός, αλλά η φιλία φιλία. Μου άφηνε, λοιπόν, ο κ. Καραθανάσης προσκλήσεις θεάτρων. Πήγαινα, έτσι, βράδυ παρά βράδυ στα θέατρα – από το Θέατρο Τέχνης μέχρι τις επιθεωρήσεις.
Ποια παράσταση σας έχει μείνει αξέχαστη;
Μεγάλο «σχολείο» για μένα ήταν η επιθεώρηση. Μεγάλωσα μεν στα Ιλίσια, σε μια γειτονιά προσφυγική, αλλά το ραφείο του πατέρα μου ήταν στην οδό Ιπποκράτους, δίπλα στο θέατρο Ακροπόλ. Ήταν τότε το βασίλειο της επιθεώρησης – από εκεί πέρναγαν όλοι οι αστέρες: ο Αυλωνίτης και ο Φωτόπουλος, η Ρένα Ντορ, η Ζωζώ Νταλμάς και ο Αλέκος Λειβαδίτης. Κι εγώ όλο εκεί ήμουν. Η δική μου, όμως, «αυλή των θαυμάτων» ήταν το Σινέ Νιόβη στου Ζωγράφου. Ήταν ένα από αυτά τα θερινά σινεμά για τα οποία τραγούδησε ο Λουκιανός Κηλαηδόνης.
Κάθε Δευτέρα, που ήταν το ρεπό των ηθοποιών, παιζόταν εκεί ένα θέαμα βαριετέ που τα είχε όλα, με τη λογική του αναψυκτηρίου: έναν-δυο πρωταγωνιστές της επιθεώρησης, από τον Αυλωνίτη μέχρι τη Βλαχοπούλου, έναν ταχυδακτυλουργό, ένα ζευγάρι ακροβατών κι έναν τραγουδιστή που ήταν τότε της μόδας – από τη Βίκυ Μοσχολιού μέχρι την Πόλυ Πάνου. Κρυφοκοίταζα τους καλλιτέχνες στα παρασκήνια, να πίνουν, όπως ο πατέρας μου, τα ουζάκια τους. Μια μέρα, μια ηθοποιός που μου άρεσε, η Μπέττυ Μοσχονά, περιμένοντας τη σειρά της, λίγο πριν βγει στη σκηνή, έκανε το σταυρό της.
Σκέφτηκα, τότε, πως πρέπει να είναι πολύ σπουδαίο πράγμα το θέατρο για να κάνει το σταυρό της. Πιστεύετε, κύριε Θεοδωρόπουλε; Τότε πίστευα. Μετά… μεγάλωσα. Δεν μπόρεσα να δεχτώ το θαύμα. Αν δεν πιστέψεις στο θαύμα, δεν μπορεί να είσαι πιστός. Έχω πάει αρκετές φορές στο Άγιο Όρος. Με γοήτευε αυτό το μέρος. Έχει μια τρομερή θεατρικότητα η λειτουργία εκεί: χαράματα, χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, με τις φιγούρες των μοναχών να κινούνται μες στην εκκλησία σαν Χορός σε αρχαία τραγωδία… Όσο, όμως, με γοήτευε όλο αυτό τόσο απομακρυνόμουν από την ίδια την πίστη.
Είστε πραγματιστής;
Θέλω να πατάω στη γη. Πιστεύω ότι τα πράγματα θέλουν πολύ μόχθο. Τα κατακτάς. Τίποτα δεν έρχεται σαν λαχείο, δώρο ή θαύμα. Κι επειδή πιο πριν μιλούσαμε για την επιθεώρηση, μου αρέσει μια κάποια απόσταση από τα πράγματα. Οι παλιοί ηθοποιοί της επιθεώρησης είχαν μια απόσταση από το ρόλο τους – σε έπειθαν απόλυτα γι’ αυτό που έπαιζαν αλλά παρέμεναν, ταυτόχρονα, ο εαυτός τους. Το πιστεύω αυτό: ο ηθοποιός δεν πρέπει να χάνεται μέσα στο ρόλο. Δεν μεταμφιέζεσαι στο θέατρο, παίζεις! Παίζεις ένα ρόλο, αλλά είσαι πάντα ο εαυτός σου.
Έχω την αίσθηση πως με μια τέτοια, παιχνιδιάρικη διάθεση, αντιμετωπίζετε και το ρόλο του καλλιτεχνικού διευθυντή, έστω κι αν πρόκειται για μια θέση-πρόκληση και, μαζί, ηλεκτρική καρέκλα…
Αντιλαμβάνομαι το μέγεθος της ευθύνης και ανέλαβα συνειδητά και το ρόλο του «διαχειριστή κρίσης». Δεν σας κρύβω, όμως, πως το χαίρομαι κιόλας. Δεν με τρομάζει αυτή η θέση. Δεν πανικοβάλλομαι. Δεν έχω χάσει το χιούμορ μου. Την αντιμετωπίζω με τη χαρά, την ενέργεια και την παιχνιδιάρικη διάθεση, με τις οποίες ούτως ή άλλως βλέπω τα πράγματα: σαν ένα παιχνίδι με σοβαρούς όρους. Είμαι γνώστης των αδυναμιών μου σε βαθμό βασανιστικό. Ένιωσα, όμως, την υποχρέωση, σε μια φάση διάλυσης, να πιάσω από το έδαφος την πεσμένη σκυτάλη και να τη σηκώσω. Και θα την κρατήσω μέχρι να την παραδώσω. Δεν το κάνω μόνο από πατριωτικό καθήκον. Μου είναι χρήσιμο και προσωπικά όλο αυτό: μια μεγάλη εμπειρία της ζωής μου. Δεν βλέπω αυτήν τη θέση σαν «καυτή πατάτα». Δεν το λέω από υπερβολική αυτοπεποίθηση. Έτσι έχω μάθει να δουλεύω. Κι αφού τώρα δεν έχασα το χιούμορ μου, εύχομαι να μην το χάσω ούτε από κάποια αρρώστια! Να τι με τρομάζει: πώς θα αντιμετωπίσω ένα πρόβλημα υγείας...
Για την ώρα, πάντως, είστε ένας θαλερός παππούς…
Έχω μια ιδιαίτερη σχέση με τα παιδιά. Το να παρακολουθείς πώς σκέφτεται ένα παιδί είναι «το» σχολείο. Η γενναιοδωρία και η αγάπη του, το πώς αντιμετωπίζει τις αδυναμίες σου. Τα παιδιά είναι ευαίσθητα, σκληρά και καθαρά μυαλά. Εμείς, οι μεγάλοι, είμαστε οι επικίνδυνοι…
Θα γίνετε, μετά τον «ταραχοποιό» Γιαν Φαμπρ, ο ειρηνοποιός που αποκαθιστά τις ισορροπίες;
Ειρηνοποιός; Μάλλον όχι. Μου αρέσουν οι συγκρούσεις. Γίνομαι πιο δημιουργικός όταν κάτι δεν μου αρέσει.
Αυτό ακούγεται σχεδόν μαοϊκό…
Έχω υπάρξει κι από αυτό. Ξέρετε, όμως, στην ουσία, είμαι μια ζωή αθλητής. Γεννήθηκα δίπλα σε ένα γήπεδο, τον Ηλυσιακό. Μεγάλωσα παίζοντας μπάσκετ και ποδόσφαιρο. Πέρασα έπειτα στο κολύμπι. Ακόμη και τώρα κολυμπάω. Κάθε μέρα, στις 8 το πρωί, για μία ώρα. Με ηρεμεί. Ξέρετε, αυτές οι θέσεις θέλουν full-time απασχόληση. Πρέπει κάπως να προφυλάσσεις τη διαύγειά σου και την ηρεμία σου. Μολονότι, λοιπόν, μοναχικό άθλημα, υπάρχει στην κολύμβηση, όπως και στο στίβο, το 4x200. Κάνεις 200 μέτρα και παραδίδεις τη σκυτάλη στον επόμενο.
Αυτό είναι το αγαπημένο μου, αυτό έκανα και με το φεστιβάλ. Με ένα αίσθημα πατριωτισμού, το οποίο δεν έχει καθόλου να κάνει με τον εθνικισμό, σήκωσα τη σκυτάλη. Ο πατριωτισμός είναι από τις βασικές αρχές της αριστεράς κι εγώ από εκεί προέρχομαι. Πιστεύω, επίσης, στη συνέχεια και όχι στη διάλυση. Με αφορά, εξάλλου, πάρα πολύ αυτός ο τόπος. Με αφορούν το φεστιβάλ, η καλλιτεχνική κοινότητα και το κοινό. Δεν είναι η πρώτη φορά που μου προτείνονται θεσμικές θέσεις. Είναι, όμως, η πρώτη που είπα το «ναι».
Ο Γιώργος Λούκος δήλωσε δημόσια πως δεν πληρωνόταν τα τελευταία πέντε χρόνια. Εσείς;
Έχω κάνει ένα συμβόλαιο: για να εργάζομαι αλλά και για να ζω πρέπει να πληρώνομαι. Δεν πιστεύω στη δωρεάν εργασία. Άλλο πράγμα βέβαια ο εθελοντισμός.
Τι υπαινίσσεστε;
Τίποτα απολύτως. Ξέρετε, από τη στιγμή που ο κ. Λούκος αποπέμφθηκε, ξεκίνησε ένα είδος εμφυλίου πολέμου, με τον καλλιτεχνικό και το δημοσιογραφικό κόσμο μοιρασμένο σε στρατόπεδα. Με το άδοξο τέλος της υπόθεσης Φαμπρ κατέβηκαν κάπως οι τόνοι. Και επειδή με αποκαλέσατε ειρηνοποιό, σ’ αυτό το θέμα θα ήθελα να παίξω αυτόν το ρόλο. Δεν θέλω να ξέρω και να μιλάω για περισσότερα από όσα αφορούν την επίσημη αρμοδιότητά μου, την καλλιτεχνική διεύθυνση, η οποία επιτέλους διαχωρίστηκε από εκείνη του διοικητικού και οικονομικού διευθυντή. Δεν το λέω από αδιαφορία, ούτε για να προστατέψω τον εαυτό μου. Κρατάω από τη θητεία του Λούκου τα χρήσιμα και τα δημιουργικά.
Πράγματι, το φετινό φεστιβαλικό πρόγραμμα, πλούσιο και πλουραλιστικό, μοιάζει να συνεχίζει τη γραμμή που είχε χαράξει ο προκάτοχός σας. Ποιες είναι οι δικές σας καινοτομίες;
Δεν αρκεί να βλέπουμε παραστάσεις στο φεστιβάλ. Με απασχολεί εξίσου και το να εκπαιδευτούμε συνολικά γύρω από το παραστασιακό γεγονός, ενώ στα άμεσα σχέδιά μου είναι τόσο οι συνέργιες με άλλους φορείς όσο και οι διεθνείς συμπαραγωγές. Το φεστιβάλ μπορεί και πρέπει να ασχοληθεί με την εκπαίδευση του ηθοποιού, του σκηνοθέτη, του θεατρικού συγγραφέα, του χορογράφου, του χορευτή αλλά και του θεατή. Αυτό ισχύει για όλες τις παραστατικές τέχνες. Η ευκαιρία είναι ιδανική, μετά τα όσα συνέβησαν στο φεστιβάλ το τελευταίο τρίμηνο, για μια ημερίδα που θα θέσει τα εξής ερωτήματα: Τι φεστιβάλ θέλουμε; Πόσο ελληνικό; Πόσο διεθνές; Πόσο πολυσυλλεκτικό ή προσωποπαγές;
Μια ζωή με απασχολούν αυτά τα θέματα – από σπουδαστή στη Δραματική Σχολή μέχρι τώρα. Μιλώ βάσει των προσωπικών μου επιθυμιών και ελλείψεων, ως άνθρωπος του θεάτρου και ως θεατής του φεστιβάλ. Οι ξένοι αλλά και οι Έλληνες καλλιτέχνες, λοιπόν, εκτός από παραστάσεις, θα κάνουν σεμινάρια, εργαστήρια, θα μιλούν με το κοινό, ούτως ώστε να καταλάβουμε τον κώδικά τους, το πώς δουλεύουν. Με την αίγλη και τη σπουδαιότητα που έχει η Επίδαυρος δεν γίνεται, απλώς, να «φιλοξενεί» έξι ή οχτώ παραστάσεις! Η εποχή μας έχει κι άλλες ανάγκες.
Κεντρική επιδίωξή μας είναι να ιδρυθεί ένας εκπαιδευτικός θεσμός στην Επίδαυρο, ένα διεθνές θερινό σχολείο αρχαίου δράματος, το Λύκειον Επιδαύρου, το οποίο θα απευθύνεται σε νέους ηθοποιούς και σπουδαστές δραματικών σχολών από ολόκληρο τον κόσμο. Το Λύκειον Επιδαύρου θα είναι ένα διεθνές κέντρο εφαρμοσμένης μελέτης του αρχαίου δράματος. Θα δημιουργηθεί, μάλιστα, μια κανονική κατασκήνωση για τη φιλοξενία τους στην περιοχή.
Αν δεν απατώμαι, έχετε κι εσείς υπάρξει δεινός camper…
Έχω περάσει τα περισσότερα καλοκαίρια μου μέσα σε ένα αντίσκηνο. Πιτσιρικάς ακόμα, καβάλαγα ένα λεωφορείο, έφτανα στη Νέα Φιλαδέλφεια, περπατούσα από εκεί μέχρι την Εθνική και, κάνοντας οτοστόπ, γύριζα την Ελλάδα.
Ακούγεται πολύ χίπικο αυτό…
Ε, ήταν κάποτε χίπικη η ζωή μου!
Μια αξέχαστη καλοκαιρινή ανάμνηση;
Στη Σύμη, ένα καλοκαίρι της δεκαετίας του ’80, ως φιλοξενούμενος του Γιάννη Μαργαρίτη, συνάντησα τον Σάιμον Μακ Μπέρνι [σ.σ. διάσημος Βρετανός ηθοποιός και σκηνοθέτης, ιδρυτής της πειραματικής ομάδας Complicite]. Είχε μόλις αποφοιτήσει από τη σχολή Lecoq κι έκανε θέατρο στο δρόμο. Ενώ, λοιπόν, έκανε τον κλόουν σε μια πλατεία στη Σύμη, ένας χωροφύλακας τον συνέλαβε για επαιτεία. Θυμάμαι ακόμη το επίθετο του χωροφύλακα: Ντραγκούντας! Διαμαρτυρόμασταν έξω από το κρατητήριο όλη νύχτα, και το πρωί που τον άφησαν ελεύθερο καθίσαμε και στήσαμε παρέα μια παράσταση στο δρόμο για το περιστατικό στο κρατητήριο. Κάναμε πρόβες στην παραλία, τρώγοντας καρπούζι. Τις προάλλες που ήρθε με το «Encounter» στη Στέγη, αυτά θυμηθήκαμε...
Μπορεί να δούμε, λοιπόν, τον Σάιμον Μακ Μπέρνι στο φεστιβάλ;
Πολύ πιθανό. Θα έρθει τον Σεπτέμβριο στην Αθήνα να το συζητήσουμε.
Αποφύγατε, πάντως, να καλέσετε συγγενικά πρόσωπα στο φεστιβάλ, όπως λόγου χάρη τον συμπέθερό σας, Γιώργο Νταλάρα…
Ο Νταλάρας δεν χρειάζεται κανέναν διευθυντή. Με τη δουλειά του έχει εξασφαλίσει τη θέση του στην αγορά. Ξέρετε, κάναμε Πάσχα μαζί στη Σύρο. Έχουμε, βλέπετε, δύο φοβερούς εγγονούς. Το συζητήσαμε το θέμα. Δεν θα ήθελε, για προφανείς λόγους, να συμμετάσχει φέτος στο φεστιβάλ. Αν, πάντως, υπάρξει κάποια στιγμή μια ενδιαφέρουσα σκέψη, εννοείται πως δεν θα αποκλείσω ούτε τον Γιώργο ούτε κάποιον άλλο από το «φόβο» του κουτσομπολιού. Κατέβαλα μεγάλη προσπάθεια στη ζωή μου για να αποβάλω τα «κακά» της γειτονιάς μου, τους ανθρώπους πίσω από τις γρίλιες…
Έχω δίπλα μου μια δυναμική, ταλαντούχα και ευαίσθητη γυναίκα, την Κοραλία Σωτηριάδου [σ.σ. μεταφράστρια και επιμελήτρια εκδόσεων]. Θα ήθελα πολύ να την έχω μαζί μου και στο φεστιβάλ. Αν το έκανα, όμως, θα με βγάζανε στα μανταλάκια. Στον ιδιωτικό τομέα αυτό επιτρέπεται. Στο δημόσιο αυτό απαγορεύεται. Ούτε τη σύντροφό μου, λοιπόν, ούτε το γιο μου θα καλούσα στο φεστιβάλ. Τους εκτιμώ πάρα πολύ και δεν θα ήθελα κάποιοι να τους ακουμπήσουν με τα λερωμένα δάχτυλά τους.
Υπάρχει ο προϋπολογισμός για να πραγματοποιηθούν όσα σχεδιάζετε;
Όπως και τα προηγούμενα δύο χρόνια, το budget είναι 4 εκατομμύρια ευρώ. Δέχτηκα να γίνουν τρία, ούτως ώστε να αποπληρωθεί ένα σοβαρό μέρος από τα περσινά χρέη.
Εκτός, πάντως, από χρέη, το φεστιβάλ πάσχει και θεσμικά. Η απουσία εθνικής πολιτιστικής πολιτικής είναι, φαντάζομαι, κάτι που δεν περιμένατε από μια αριστερή κυβέρνηση.
Η αριστερά έχει μια μακρόχρονη σχέση με τον πολιτισμό. Βρέθηκε όμως αντιμέτωπη με ζητήματα τεράστια, οικονομικά και εθνικά, και ο πολιτισμός, ακόμα μια φορά, μπήκε στη θέση του φτωχού συγγενή. Ήταν λάθος. Εύχομαι, από αγάπη σ’ αυτήν την ανανεωτική αριστερά, έτσι όπως κολυμπά, να βγάλει το κεφάλι από το νερό και να ξαναδεί τον κόσμο μέσα από την ιστορία που κουβαλά.
Ακούγεστε απογοητευμένος.
Δεν μ’ αρέσει, ξέρετε, να απογοητεύομαι. Επίσης, δεν μ’ αρέσει να περιφέρομαι βρίζοντας ανθρώπους από τους οποίους περίμενα κάτι περισσότερο. Όπως δεν θα το έκανα για έναν άνθρωπο που έχω αγαπήσει ή ερωτευθεί.
