Υπάρχει το budget για να διεξαχθεί κανονικά το Ελληνικό Φεστιβάλ; Τι σημαίνει «κανονικά» για έναν ακέφαλο φορέα; Και γιατί πρέπει ένα και μόνο πρόσωπο να διευθύνει έναν «πολυπρόσωπο» θεσμό;
Δύο μήνες μετά τον εξωκαλλιτεχνικό θόρυβο της ζημιάς των 2,7 εκατ. ευρώ και έναν από την άκομψη αποπομπή του Γιώργου Λούκου, το Ελληνικό Φεστιβάλ παραμένει χωρίς πρόεδρο, διευθυντή και βασικά στελέχη. Ο Αριστείδης Μπαλτάς και οι συνεργάτες του αναζητούν το διάδοχο του κηλιδωμένου πλέον αυτού θώκου. Λευκός καπνός δεν έχει βγει από το Υπουργείο Πολιτισμού μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές (τουναντίον, η παραίτηση της Βίκυς Μαραγκοπούλου από τη θέση της –επί 21 χρόνια– καλλιτεχνικής διευθύντριας του Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας αφήνει ακέφαλο έναν ακόμη σημαντικό θερινό θεσμό).
Ο σκανδιναβικός καιρός παραπλανεί, αλλά το καλοκαίρι πλησιάζει. Ποιος θα προλάβει να διοργανώσει πρόγραμμα καλλιτεχνικού κύρους και φεστιβαλικής εμβέλειας; Ποιος εξάλλου θα δεχθεί, κόντρα στην περιρρέουσα λασπολογία, τη θέση-τρόπαιο και, συνάμα, ηλεκτρική καρέκλα του προέδρου και διευθυντή του Ελληνικού Φεστιβάλ; Οι συνθήκες ευνοούν, αντί για την εύρεση ενός προσώπου, μια πιο… ολιστική αντιμετώπιση αυτής της ανώνυμης εταιρείας του Ελληνικού Δημοσίου που από το 1955 αποτελεί, σύμφωνα με τον εμπνευστή της, Γεώργιο Ράλλη, «τη μεγαλυτέραν καλλιτεχνικήν και τουριστικήν προσπάθειαν εις την χώραν».
Πρώτον, πρέπει να αποσαφηνισθεί το μέγεθος του budget και του ελλείμματος, οι οφειλές, οι χορηγοί και οι προσυμφωνημένες παραγωγές για το 2016 – αν υπάρχουν. Δεύτερον, το φετινό φεστιβάλ δεν χρειάζεται να έχει ένα βουνό εκδηλώσεις, οφείλει όμως να έχει «λίγα και σπουδαία». Τρίτον και σημαντικότερο, μήπως η άχαρη συγκυρία προσφέρεται για να ανατραπεί το χρόνιο προσωποκεντρικό προφίλ του φεστιβάλ, με την ανάθεση διαφορετικών τομέων ή/και χώρων του φεστιβάλ σε περισσότερους από έναν διευθυντή; Το περίφημο Φεστιβάλ της Αβινιόν διοικούνταν επί μια δεκαετία από δύο άτομα, με έναν ή περισσότερους προσκεκλημένους συν-διευθυντές ανά έτος.
Το αδιαμφισβήτητο, λόγου χάρη, κληροδότημα του Λούκου, η Πειραιώς 260, θα μπορούσε να κατευθυνθεί –έστω δοκιμαστικά– σε πειραματικές ομάδες και να διατηρήσει το προφίλ της κατεξοχήν έδρας της περφόρμανς. Ας περάσουμε στα δύσκολα. Πώς θα κλειστούν άμεσα και χωρίς μεσάζοντες μεγάλες ορχήστρες, μπαλετικά συγκροτήματα και συναυλιακά σχήματα για το Ηρώδειο για να μην το δούμε να ξαναγίνεται η εμποροπανήγυρη κάθε θεατρώνη; Τα ακόμη δυσκολότερα αφορούν την Επίδαυρο – εδώ κι αν απαιτείται συγκερασμός, όραμα και διαύγεια. Πώς θα ξαναβρεί το παγκόσμιο αυτό ορόσημο την αίγλη του απεξαρτημένο από τις αρχαιολατρικές αγκυλώσεις;
Περισσότερο αναζωογονητικό πάντως από το να δούμε έναν νέο διευθυντή, είναι να δούμε ένα νέο φεστιβάλ. Ακόμη κι αν πρέπει το ήδη υπάρχον μοντέλο να σπάσει στα εξ ων συνετέθη.
