Όσοι έχουν στη κατοχή τους όλα τα τεύχη του «Θεάτρου», του αξεπέραστου περιοδικού που δημιούργησε και εξέδιδε από το 1961 ως το 1981, θεωρούνται συλλέκτες ολκής. Κι όσοι από εμάς γράφουμε για το θέατρο ξέρουμε καλά πως στην περίφημη στήλη του, τους «Αστερίσκους», μπορούμε κάλλιστα να βρούμε τη θεωρητική υποστήριξη που απαιτείται για να στεριώσουμε την επιχειρηματολογία μας. Θέλετε ένα παράδειγμα; Ιδού ένα απόσπασμα από τον «αστερίσκο» με τον τίτλο «Απατηλή εικόνα προόδου» που έγραψε ο Κώστας Νίτσος το 1961: «Πλησιάζουμε, αισίως, τις είκοσι σκηνές στην Αθήνα. Αν ο αριθμός των θεάτρων ήταν μοναδικό κριτήριο για την ανάπτυξη της δραματικής τέχνης σε μια χώρα, θα ‘πρεπε να βρισκόμαστε σε πρωτοφανή θεατρική άνθηση. Τα πράγματα, όμως, είναι λίγο διαφορετικά. Σημασία δεν έχει πόσα θέατρα λειτουργούν αλλά τι έργα παίζουν και πώς τα παίζουν.»
Ο Κώστας Νίτσος υπήρξε πολλά πράγματα στη μακρά ζωή του: αντάρτης, μάχιμος δημοσιογράφος, πρόεδρος του Πανελλήνιου Συνδέσμου Δημοσιογράφων Αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης, διευθυντής των «Νέων», δημιουργός και εκδότης το περιοδικού «Θέατρο, διευθυντής του Εθνικού θεάτρου («Ήταν ένα εθνικό γηροκομείο. Εντέλει έπαθα ένα έμφραγμα και είπα ‘άντε γεια’») και, βέβαια, διευθυντής του ιστορικού απεργιακού φύλλου «Αδέσμευτη Γνώμη» της ΕΣΗΕΑ, το οποίο κυκλοφόρησε στη μεγάλη απεργία των δημοσιογράφων το 1975. Αναρίθμητες είναι οι μελέτες και τα άρθρα που δημοσίευσε θίγοντας, πάντα «χωρίς φόβο αλλά με πάθος», ζητήματα κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά και πολιτιστικά.
Η κηδεία του Κώστα Νίτσου θα γίνει αύριο Τρίτη 1η Δεκεμβρίου στις 15:00, από τον Ι. Ν. Αγ. Θεοδώρων στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών.
