To φοβόμουν. Η σύνεση, η συναίνεση και η ομόνοια δεν πρυτάνευσαν. Αντίθετα, με προσβλητικά σχόλια από τη μια πλευρά, απαντήσεις και φωτογραφικά ενθύμια από την άλλη, μέσα στο σαββατοκύριακο που πέρασε έλαβε νέες διαστάσεις η αρχική ρήξη του Στάθη Λιβαθινού, καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού θεάτρου, με το Διοικητικό Συμβούλιο του θεάτρου, στο οποίο προεδρεύει ο Θανάσης Παπαγεωργίου. Θεωρούσα ότι η έντονη, πολύμηνη και σε κοινή θέα σύγκρουση του τέως υφυπουργού Πολιτισμού, Νίκου Ξυδάκη με τον τότε καλλιτεχνικό διευθυντή του Εθνικού, Σωτήρη Χατζάκη, ήταν κάτι τόσο παράταιρο για τα δεδομένα ενός εθνικού θεάτρου, ώστε κανένας δεν θα ήθελε να επαναληφθεί. Λάθος μου.
Η νέα αυτή αντιπαράθεση γίνεται επίσης δημοσίως με δελτία Τύπου, επιστολές και ανάρτησή τους στην επίσημη ιστοσελίδα του Εθνικού θεάτρου. Προηγήθηκε, πάντως, μια δήλωση μέσω e-mail του κ. Χατζάκη, ο οποίος βρήκε, καθώς φαίνεται, το πρόσφορο έδαφος για να συνεχίσει τη δική του επιστολογραφία. Πριν από λίγο, ο Τύπος έλαβε μιαν ακόμη επιστολή –αυτή τη φορά, από την Λυδία Κονιόρδου, η οποία, έρχεται να υπενθυμίσει τα αυτονόητα: «Ας προστατέψουμε τον πολιτισμό μας από καχυποψίες, εμπάθειες που πληγώνουν και αποθαρρύνουν και από κυνήγι μαγισσών».
Η ρήξη δημοσιοποιήθηκε από τον Στάθη Λιβαθινό την περασμένη Τρίτη 8/9, κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου που είθισται να δίνεται από τους διευθυντές του Εθνικού λίγο πριν την έναρξη της θεατρικής σεζόν για την παρουσίαση του ρεπερτορίου. Μήλο της έριδος είναι, καθώς φαίνεται, η Δραματική Σχολή και, συγκεκριμένα, η ανάληψη της διεύθυνσής της από τον Λιβαθινό, η ίδρυση τμήματος σκηνοθεσίας, καθώς και η μετεγκατάσταση της, με τη συνδρομή του Ιδρύματος Λάτση.
Καλό είναι οι δυσλειτουργίες ενός κρατικού φορέα να μην «κουκουλώνονται». Καλό είναι, επίσης, μέσω των ζυμώσεων και των διαφωνιών, να προάγεται με όσο πιο δημοκρατικό τρόπο ένα έργο άξιο του θεσμού που το παράγει. Οι διενέξεις σε κοινή θέα είναι μια ...γραφική παράδοση του Εθνικού^ μια ματιά στην επιστολογραφία του 1946 ανάμεσα στον Γεώργιο Θεοτοκά και το Δ.Σ. αρκεί για να σας πείσει πως η θεατρική ανάταση -καλλιτεχνών όσο και θεατών- είχε και τότε περάσει σε δεύτερη μοίρα (σας παραπέμπω στο www.ekebi.gr ). Έχουν, όμως, περάσει εβδομήντα χρόνια από τότε. Κι όλοι θα συμφωνήσουμε θαρρώ πως ένα Εθνικό θέατρο δεν πρέπει να γίνεται βήμα για προσωπικές αντιπαραθέσεις αλλά να καταθέτει μεγάλο ρεπερτόριο, να συνομιλεί με το σήμερα, να συνιστά τόπο ανάτασης και γόνιμου προβληματισμού και, βεβαίως, να βάζει το θεμέλιο λίθο για το μεγάλο θέμα της παιδείας κ.λ.π. Δεν επιτρέπεται, λοιπόν, αυτό που εξάγει στην παρούσα φάση το Εθνικό θέατρό της Ελλάδας να είναι η «καμαρινίλα» και οι «διαδρομισμοί», το τι λέει ο ένας και τι ο άλλος. Είναι τόσο κρίσιμα τα προβλήματα του ελληνικού θεάτρου, του Εθνικού θεάτρου και της ίδιας της χώρας, ώστε τέτοιου είδους debate μόνο θλίψη και αποστροφή προκαλούν.
Ας βρουν οι δυο πλευρές μια κοινή συνισταμένη ή ας μην βρουν. Ας περισσεύουν, όμως, οι ειρωνείες και οι συναισθηματισμοί. Το κύρος και η ιστορία του Εθνικού θεάτρου υπερβαίνει πρόσωπα και καταστάσεις. Εκκρεμεί να το συνειδητοποιήσουν αυτό τα ίδια τα πρόσωπα. Και, επιτέλους, να φανούν υπεράνω των περιστάσεων.
Διαβάστε τις επιστολές στις οποίες αναφέρεται το άρθρο εδώ
