Αυτές είναι οι πιο αλλιώτικες και ιδιοσυγκρασιακές παραστάσεις των πρώτων ημερών του φθινοπώρου.
6 a.m. How to disappear completely
Οι Blitz επιστρέφουν στη Στέγη τρία χρόνια μετά το «Late Night» και μας διακτινίζουν σε μια άλλη πραγματικότητα με μια περφόρμανς που ανατρέχει στην ανησυχαστική ποίηση του Φρήντριχ Χαίλντερλιν, στα μανιφέστα του Φουτουρισμού, στο «Σολάρις» και το «Στάλκερ» του Αντρέι Ταρκόφσκι και στα ουτοπικά οικοδομήματα της σύγχρονης αρχιτεκτονικής, καλώντας μας να φανταστούμε μια ουτοπική συνθήκη ζωής –πολιτικής, κοινωνικής και προσωπικής. Συμπαραγωγοί στο τελευταίο αυτό εγχείρημα της ελληνικής ομάδας που διακρίνεται πλέον πανευρωπαϊκά για τη δραματουργική και σκηνική της δυναμική, εκτός από τη Στέγη, είναι δύο ξένοι θεατρικοί φορείς, η Comedie de Reims και το Filature Mulhouse
Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, από 9-18/10. Προπώληση: www.sgt.gr
Άπνοια
Τα «υφαντά» που δημιουργούσε κόβοντας περίτεχνα έναν πάκο χαρτοπετσέτες η Βίκυ Κυριακουλάκου ήταν από τις πιο ήμερες, ανυπότακτες και απροσδόκητα διαφωτιστικές θεατρικές δράσεις έχω δει από εκπρόσωπο της εγχώριας σκηνής. Μια παράσταση για το «τίποτα» που μας υπερβαίνει είναι η «Απνοια», αυτός ο «κουλός» ύμνος στην ποιητική της καθημερινότητας. Όσοι αποφασίσετε να τη δείτε, θα πρέπει να πάτε σ’ ένα διαμέρισμα στα Εξάρχεια^ αυτό είναι η σκηνή και σκηνικά αντικείμενα είναι το λαστιχάκι του ψυγείου, το ξεχαρβαλωμένο καλώδιο του τηλεφώνου και το πανάκι για τους παλιούς δίσκους του πικάπ. Κι εκεί ανεβαίνει, σε επανάληψη και πάντα με προαιρετική συνεισφορά, η τελευταία αυτή «σπιτική περφόρμανς» του σκηνοθέτη Βασίλη Νούλα, βάσει των φλεγματικών και αιφνιδιαστικά παιγνιωδών κειμένων του Μάριου Ποντίκα.
Εξάρχεια, σε διαμέρισμα στην οδό Νοταρά 56. Από 25/9-11/10. για κρατήσεις θέσεων: 6972.730557 | vassnou@gmail.com
Domino
Με αυτό το σουρεαλιστικής υφής βωβό …καραόκε της -διακεκριμένης εντός και εκτός ελληνικών συνόρων- νέας σκηνοθέτιδας Αργυρώς Χιώτη και της ομάδας Vasistas, το οποίο πρωτοπαίχτηκε στην ταράτσα του Γαλλικού Ινστιτούτου το 2013, ανοίγει τη σεζόν του το ανανεωμένο ριζικά θέατρο Ροές. Το «Domino» είναι ένα άψογα χορογραφημένο θέαμα, με τη λογική των «ζωντανών ταμπλό». Όπως σημειώναμε όταν το πρωτοείδαμε, «η Χιώτη επιχειρεί με αυτό μια ιδιότυπη σκηνοθετική ανάγνωση στο έργο «Παιχνίδια Σφαγής» (1970 ) του Ευγένιο Ιονέσκο και καθοδηγεί τους 13 ηθοποιούς της ομάδας της να λειτουργήσουν σαν ένα είδος Χορού δίχως όμως να προ-υπάρχει κάποιο αρχαίο δράμα παρά μόνο το πολιτικό, κοινωνικό και υπαρξιακό αδιέξοδο των σημερινών κατοίκων της χώρας που «γέννησε» το δράμα». Όπως και στην περίπτωση των Blitz, έτσι και αυτή η παράσταση είναι μια συμπαραγωγή της ομάδας Vasistas με τους εξής ξένους φορείς Open Latitudes (3)-european project, KOMM'N'ACT και Théâtre des Bernardines, καθώς επίσης με το MIRfestival, την υποστήριξη του Γαλλικού Ινστιτούτου Ελλάδας και του OZON RAW Magazine.
Ιάκχου 16 Γκάζι, 210 3474312, από τις 16/10.
Love Letters to a (Post-)Europe
Το Bios, με θητεία ετών στα διαπολιτισμικά και διακαλλιτεχνικά πειραματικά πρότζεκτ, είναι ιδανικός τόπος για μια τέτοια συνάντηση, όπως αυτή του «Love Letters to a (Post-)Europe» («Γράμματα Αγάπης σε μια (Μετα-)Ευρώπη»). Πρόκειται περισσότερο για ένα live event παρά για μια παράσταση. Καλλιτέχνες από την Αμερική, την Ιαπωνία, την Αγγλία και αλλού καταφθάνουν στο Bios για μια ερωτική παράσταση-αντίδοτο στην κρίση.
Εν είδει αλληλεγγύης προς την Ελλάδα, όλοι συμμετέχουν αφιλοκερδώς, έρχονται στην Ελλάδα με δικά τους έξοδα και φιλοξενούνται από τους καλλιτέχνες που έχουν τη βάση τους στην Αθήνα. Η ιδέα και η επιμέλεια είναι της Lisa Alexander και το σκεπτικό αρθρώνεται εύστοχα εδώ: «Στο αντίβαρο της κρίσης της κοινωνικής φαντασίας, του οικονομικού δογματισμού και της νεοφιλελεύθερης τυραννίας είναι η φαντασία, η ενσυναίσθηση, ο αισθησιασμός, η παρουσία, το να είμαστε μαζί, η εμπειρία του να βλέπεις κάτι με τα ίδια σου τα μάτια, τα ζωντανά μανιφέστο, οι ιστορίες, οι φιλικές κινήσεις, η συνεργασία, η αλληλεγγύη, η ανυπακοή, οι σαχλαμάρες, το να κάνεις δώρα, τηλεφωνήματα από και προς το πουθενά, το παραλήρημα, η σκληρή αγάπη, οι αποπλανήσεις, μηνύματα στο κενό, λατρεία, ουτοπίες, μετα -ουτοπίες, τραγούδια από το περιθώριο, ο ορισμός του τώρα».
Bios, 2 & 3/10, Προπώληση http://www.viva.gr/tickets/theater/bios/love-letters-to-a-post-europe/
Η Λίλα λέει
Ο Μαρκήσιος ντε Σαντ δόξασε τον έρωτα στα σαλόνια.
Ο Σιμό τον υμνολογεί μες στα παρισινά γκέτο. Και η θεατροποίηση της αθυρόστομης ερωτικής νουβέλας του «Η Λίλα λέει» εξαγνίζεται από τη σκηνική αθωότητα της φετινής κατόχου του βραβείου «Μελίνα Μερκούρη» Λένας Δροσάκη στην παράσταση του Θεάτρου Τέχνης που παίχτηκε πέρυσι και φέτος επαναλαμβάνεται. Σε μετάφραση-διασκευή της Μαριάννας Κάλμπαρη και συν-σκηνοθεσία της ίδιας και του Βασίλη Μαυρογεωργίου, το «Η Λίλα λέει», αν και πρόκειται για μια παράσταση αυστηρώς ακατάλληλη για ανηλίκους (λόγω της αθυροστομίας της ), ξορκίζει το πορνογραφικά σκανδαλώδες μέσα στην ερμηνεία της –ιδανικής για το συγκεκριμένο ρόλο– Λένας Δροσάκη: η λεπτή φωνή της, το καθαρό «παιδικό» της βλέμμα, η νευρώδης κίνηση και η ανεπιτήδευτη λάμψη της συνάδουν θαρρείς με όλες τις περιγραφές της Λίλας από τον Σιμό.
Καμιά χυδαιότητα δεν διαπράττεται επί σκηνής: το αγοραίο μεταμορφώνεται σε ωραίο και ο αισθησιασμός παράγεται μέσω ενός διακριτικού, σκωπτικού κι ευγενούς χιούμορ. Το θέμα; Η μοιραία συνάντηση ενός άνεργου Άραβα των παρισινών γκέτο με μια 16χρονη καθολική.
Θέατρο Τέχνης «ΚΑΡΟΛΟΣ ΚΟΥΝ» -Υπόγειο, 2103228706. από τις 12/10.
Roadtrip
Θέατρο σε Ι.Χ., το οποίο, μάλιστα, βρίσκεται εν κινήσει;! Ναι, όπως το ακούτε. Για να δείτε (ή, ορθότερα, για να «ζήσετε») την περφόρμανς «Roadtrip», βγάζετε το εισιτήριό σας στο ταμείο του θεάτρου Κινητήρας, στη συνέχεια χωρίζεστε σε τέσσερις ομάδες και επιβιβάζεστε σε ένα όχημα με έναν ηθοποιό στη θέση του οδηγού. Ο προορισμός είναι συγκεκριμένος, αλλά αυτό δεν έχει τόση σημασία, όσο η 70λεπτη διαδρομή και όσα συμβαίνουν στη διάρκειά της. Για τη σκηνοθέτιδα Βιολέτα Γύρα και τους συνεργάτες της, τα πάντα ορίζονται εδώ από την επιθυμία της συνύπαρξης, τη σωματική συμμετοχή των θεατών και την ίδια την έννοια της κοινότητας. Τα κείμενα των Γιάννη Ζευγώλη και Γιάννη Ράγκου έχουν γραφτεί ώστε να μοιράζονται οι ήρωες τα διλήμματα τους με τους συνεπιβάτες-θεατές…
Κινητήρας, από 22/9 έως 4/10. Απαραίτητη η έγκαιρη κράτηση στο 6949679113.
Still Life
Κάτω από ένα μεγάλο ουρανό, σε μια σκηνική ερημιά, ο άνθρωπος-εργάτης αναμετριέται με τη βαρύτητα των βασικών υλικών στην προσπάθειά του να ενωθεί με την ελαφρότητα του σύμπαντος που τον περιέχει. Η πιο πρόσφατη εικαστική περφόρμανς του Δημήτρη Παπαϊωάννου: το έργο με το οποίο ο δημιουργός ορισμένων αξέχαστων χοροθεατρικών έργων πέρασε, για πρώτη φορά, το κατώφλι της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών τον Μάιο του 2014, το «Still life», παίζεται τώρα στο Δημοτικό θέατρο του Πειραιά. Η απόλυτη αφαιρετικότητα κι ένας ανοιχτός ορίζοντας για στοχασμό και συναίσθημα. Μπορεί να ξενίσει τον θεατή που έρχεται για πρώτη φορά σε επαφή με ένα τέτοιου είδους θέαμα- χωρίς λόγο και με πρωταγωνιστή την κίνηση-όμως αναμφίβολα καθηλώνει με την ποιητικότητα του.
Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, 2104143310-20. Προπώληση: www.ticketservices.gr, 2107234567.
Περισσότερες πληροφορίες
Still life
Μια σκηνική σύνθεση στην οποία ο άνθρωπος παρουσιάζεται ως εργάτης σε ένα μεταφυσικής υφής «πουθενά» να αναμετράται με τη βαρύτητα και την ελαφρότητα, την απάτη και την αλήθεια
Roadtrip 3
Οι θεατές επιβιβάζονται σε τέσσερα Ι.Χ. και με τους ηθοποιούς ως οδηγούς κάνουν μια διαδρομή στην Αθήνα, σε μια περφόρμανς που πραγματεύεται το θέμα του τυχαίου στη ζωή
Άπνοια
Σπιτική και παράδοξη περφόρμανς σ' ένα διαμέρισμα για την ποιητική της καθημερινότητας, βάσει κάποιων πεζών κειμένων του Μάριου Ποντίκα από τις συλλογές πεζογραφημάτων «Ζήτω» και «Κουταμάρες (και μια εξυπνάδα) Ι».
Η Λίλα λέει
Μια ιστορία αγάπης, άκρως τολμηρή και ποιητική, για την απώλεια της αθωότητας σε μια διεφθαρμένη εποχή όπως η δική μας
