Ιδρυτικό μέλος της ομάδας Πλεύσις ο Αντώνης Κουτρουμπής που ασχολείται με το «σωματικό θέατρο» και την «περφόρμανς» από τις αρχές της δεκαετίας του ’90, συζητά με την Μαρία Κρύου για τη νέα παράσταση της ομάδας που ανεβαίνει στο Φούρνο και είναι εμπνευσμένη από το σύμπαν του Μπέκετ.
Τι είναι αυτό που σας συγκινεί στο έργο του Μπέκετ;
Αντ. Κ.: Η επιλογή δεν ήταν καθόλου τυχαία. Για την ακρίβεια, ήρθε να πλαισιώσει τον προβληματισμό που γεννά η περίοδος που διανύουμε - μια περίοδος που όλα ξεχειλίζουν από τη λέξη κρίση. Γιατί ο Μπέκετ είναι ένας δραματουργός που πραγματεύεται αυτό ακριβώς το ζήτημα: την ανθρώπινη κρίση. Πιο συγκεκριμένα, πρόκειται για έναν δημιουργό που αποτιμά την έννοια του τέλους. Κι αν η (όποια) κρίση είναι συνυφασμένη με την αναγκαιότητα μιας αλλαγής, και συνεπώς του τέλους μιας εποχής, τότε σίγουρα τα έργα του έχουν τη δύναμη να περιγράψουν την εποχή που διανύουμε. Όταν το 1957 παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το Περιμένοντας το Γκοντό, το κοινό και οι κριτικοί το αντιμετώπισαν με αμηχανία. Στα μέσα του προηγούμενου αιώνα, ο ιρλανδός δραματουργός έπιασε έναν παλμό, που, όμως, τότε χτυπούσε υπόκωφα. Τώρα, μισό αιώνα αργότερα, ο παλμός αυτός δεν είναι πια υπόκωφος, αλλά χτυπά δυνατά και καθαρά. Κι αυτό είναι κάτι που καθιστά τον Μπέκετ πιο επίκαιρο και πιο τραγικό από ποτέ. Ωστόσο, η παρούσα ιστορική συνθήκη, ξεδιαλύνει και την παρηγοριά που εμπεριέχεται στα έργα του Μπέκετ: το άλλο πρόσωπο (στα έργα του κανείς ποτέ δεν είναι μόνος, πάντοτε υπάρχει και ο “άλλος”, εκείνος που συμπάσχει και συμπορεύεται). Στην παράσταση της ομάδας Πλεύσις αυτή η σωτήρια δικλείδα ασφαλείας έρχεται στο προσκήνιο και η σκηνοθετική ανάγνωση, εντοπίζοντας τον παλμό και τους άξονες των έργων του Μπέκετ, επικεντρώνεται στο πώς μπορεί η συνύπαρξη, όσο αφόρητη και ελλιπής κι αν είναι σε στιγμές, να μετατρέψει το τέλος σε αρχή.
Κατά πόσο μπορείς να μιλήσεις πάνω στη σκηνή μόνο με την κίνηση;
Αντ. Κ.: Η ομάδα Πλεύσις, από την ίδρυσή της, συνθέτει τα παραστατικά τοπία της με κεντρικό άξονα την δραματουργία της κίνησης. Πρόκειται για μια επιλογή, που οδηγεί σε μια ποιητική αφήγηση της εκάστοτε θεματολογίας. Πέραν τούτου η δημιουργία θεαμάτων όπου η εκφορά του θεατρικού κειμένου δεν είναι το επίκεντρο της παράστασης είναι και η σύγχρονη απάντηση του θεάτρου συνολικά, σε παγκόσμια κλίμακα. Μια απάντηση που έρχεται να δηλώσει πως ο κόσμος αλλάζει κι οι λέξεις δεν αρκούν πια για να τον περιγράψεις, να τον αναπαράξεις, να τον αναζητήσεις, να τον ερμηνεύσεις και, πάνω απ' όλα, να τον διαπραγματευτείς.
Περισσότερες πληροφορίες
Το τέλος και η αρχή
Η γνωστή ομάδα μιμικής, δίχως να χρησιμοποιεί το λόγο, επιδιώκει να αφηγηθεί στις παραστάσεις της ιστορίες αποκλειστικά και μόνο μέσω της κίνησης ^ αυτή τη φορά, πηγή έμπνευσης γίνονται τα κείμενα του Μπέκετ
