Veronika Hapchenko. Ανακατασκευή

Το 1944, στο πλαίσιο του Προγράμματος Αναγκαστικής Εκτόπισης - με την ονομασία Επιχείρηση Τσετσεβίτσα - υπό τις διαταγές του Ιωσήφ Στάλιν, ολόκληρες ομάδες γηγενών πληθυσμών, μεταξύ των οποίων Τσετσένοι, Ινγκουσέτιοι και Τάταροι της Κριμαίας, εκτοπίστηκαν στις λιγότερο κατοικημένες περιοχές της πρώην ΕΣΣΔ, όπως στην Κεντρική Ασία και το σημερινό Καζακστάν. Οι πληθυσμοί αυτοί κατηγορήθηκαν για διαφθορά και συνεργασία με τους Ναζί κατακτητές, και η απέλαση εκατομμυρίων ανθρώπων άλλαξε εντελώς την εθνογραφική γεωγραφία μιας ολόκληρης ηπείρου. Η διαλεκτική της προπαγάνδας και ο τρόπος με τον οποίο τα ιστορικά γεγονότα γίνονται αντιληπτά από κατατρεγμένους πληθυσμούς είναι τα εναύσματα για να αρχίσει η Veronika Hapchenko να δημιουργεί τους χαρακτήρες επιστημονικής φαντασίας, που ενώνονται με θρύλους, εσωτεριστικές ιστορίες και καλλιτεχνικές επιρροές όπου η τέχνη δεν θεωρούνταν απλώς στοχαστική, αλλά μια μεταμορφωτική δύναμη όπου επιστήμη και αστερισμός αναμειγνύονται, με στόχο όχι μόνο τη δημιουργία μιας νέας τέχνης ή φιλοσοφίας, αλλά ενός νέου κόσμου. Σφυρηλατώντας έναν διάλογο μεταξύ ιστορικών γεγονότων και μυστικιστικών θεωριών: οι θολοί, αινιγματικοί καμβάδες γίνονται πύλες προς ένα νέο κοσμογονικό σύμπαν, όπου δεν υπάρχει θάνατος, ελεύθερη κίνηση στον κοσμικό χώρο και νέα χρονική διάσταση. Στους πίνακές της απεικονίζονται ψήγματα της ανθρωπότητας, καλούπια σωμάτων, σκελετοί, πρόσωπα χωρίς χαρακτηριστικά, που μοιάζουν να αιωρούνται μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας, ζωής και θανάτου, ανθρώπων και μηχανών.