Οι δύο εικαστικοί ασχολούνται με τις δυνατότητες του κενού, ως αφετηρία για τη δημιουργία μορφών και χειρονομιών, διερευνώντας επίσης την ένταση μεταξύ της αισθητικής της ποπ κουλτούρας και των βιομορφικών εικόνων. Τα έργα της Μαρίας Λέτσιου σε χαρτί, κεραμικά και πίνακες, παραπέμπουν σε δημοφιλείς εικόνες που βρίσκονται σε κατάσταση μεταμόρφωσης. Κάπου ανάμεσα στο άμορφο και το στυλιζαρισμένο, το οργανικό και το γεωμετρικό, στις βιομορφικές μορφές και τις εικόνες της σύγχρονης κουλτούρας, το έργο της Λέτσιου παρουσιάζει έναν υβριδικό κόσμο που επικεντρώνεται σε θέματα της ζωής, όπως ο χρόνος, το παιχνίδι, η πνευματικότητα, ο φόβος και ο δυϊσμός μεταξύ ανθρώπων και φύσης. Η Δέσποινα Πανταζή εστιάζει στο κενό ανάμεσα σε κηλίδες χρώματος, οι οποίες γίνονται αφετηρία έρευνας και δημιουργίας νέων μορφών. Οι άδειοι λευκοί χώροι στην επιφάνεια του έργου τέχνης είναι ο καταλύτης για τη μετατροπή τους σε φωτιζόμενες φιγούρες. Η ενέργεια του κενού χώρου όταν παύει να είναι κενός, συμβάλλει στη δημιουργία σχημάτων, γραμμών και μορφών, μετουσιωμένα από την καλλιτέχνιδα σε σχέδια, πίνακες ζωγραφικής και έργα μικτής τεχνικής. Επιπλέον, θερμοκήπια και διάφορες άλλες αυτοσχέδιες εγκαταστάσεις και κατασκευές μια ανώνυμης αρχιτεκτονικής που συναντούμε κυρίως στη φύση, γίνονται πεδία αφήγησης ιστοριών, διαίσθησης και χειρονομίας, ανασύροντας μνήμες.
