Στέλιος Καραμανώλης: "Στην τέχνη μου δεν υπάρχουν επιρροές, αλλά εργαλεία που γεννά η ανάγκη για δημιουργία"

Στην Iris Gallery φιλοξενείται μέχρι 14 Δεκεμβρίου η νέα νέα ατομική έκθεση του καλλιτέχνη Στέλιου Καραμανώλη "The morning that shouldn’t have existed in the first place".

Τα έργα του Στέλιου Καραμανώλη ξεπερνούν τα όρια του πραγματικού, καθώς ο καλλιτέχνης καταπιάνεται με έννοιες που αφορούν τη μη ανθρώπινη διάσταση, το αμφίθυμο στοιχείο, το τι υπάρχει πέρα από εμάς. Στις συνθέσεις του, γεμάτες σύμβολα και αναφορές στην ανθρωπολογία, συναντάμε αλλόκοτα σχήματα και σχέδια που συστήνουν έναν κόσμο εντελώς διαφορετικό από τη δική μας πραγματικότητα.

Παρατηρώντας τους πίνακες της σειράς "The morning that shouldn’t have existed in the first place", είναι εμφανές το ενδιαφέρον του δημιουργού της για τη μοντέρνα ευρωπαϊκή ζωγραφική, τον μινιμαλισμό και την αφηρημένη τέχνη. Ωστόσο τα έργα του Καραμανώλη δεν κατηγοριοποιούνται, ούτε ακολουθούν εφήμερες τάσεις. Σύμφωνα με τον εικαστικό και καθηγητή στην ΑΣΚΤ Κωστή Βελόνη, ο καλλιτέχνης "τελικά συμβάλλει σε έναν διάλογο με την ιστορική πρωτοπορία. Αυτό είναι το παράδοξο της διαδρομής του: είναι αρκετά αναχρονιστικός αλλά και πρωτότυπος όσο και καινοτόμος για τη σύγχρονη τέχνη".

Μιλήσαμε με τον καλλιτέχνη για τις βασικές επιρροές στην τέχνη του, καθώς και το ενδιαφέρον του για το σχέδιο και τη γεωμετρία.

Ποια ήταν η αφετηρία για την έκθεση "The morning that shouldn’t have existed in the first place";
Δεν θα έλεγα ότι υπήρξε κάποια αφετηρία ή ότι πάρθηκε κάποια απόφαση. Ήταν μια ανάγκη που δημιουργήθηκε σύν τώ χρόνω. Χρειάστηκε, βέβαια, να περάσω πολύ χρόνο στο εργαστήριο δουλεύοντας, σε μια κατάσταση σχεδόν απομονωτισμού, για αρκετό διάστημα. Επίσης, ζητήματα και έρευνες έκαναν το κύκλο τους.

Πώς προέκυψε η τάση να "παντρεύετε" διαφορετικά καλλιτεχνικά ρεύματα στα έργα σας;
Πιστεύω πως δεν υπάρχει πρόθεση, τουλάχιστον συνειδητή. Καθώς χάνονται οι όποιοι αισθητικοί περιορισμοί, όλα είναι στο τραπέζι: δουλεύοντας, θα έρθεις σε επαφή με διαφορετικούς καλλιτέχνες, περιόδους και κινήματα. Εξάλλου, η απόφαση για έκφραση μέσω ενός δισδιάστατου μέσου, όπως είναι το τελάρο, δημιουργεί από μόνη της περιορισμούς. Μοιραία θα συναντηθείς με κάτι ή κάποιον.

Ποιες θα λέγατε ότι είναι οι βασικές επιρροές στην τέχνη σας; Ποιοι δημιουργοί σας εμπνέουν;
Όταν, για παράδειγμα, παίρνω την απόφαση να ζωγραφίσω ένα τελάρο (χωρίς να γνωρίζω τον λόγο που κατέληξα σε αυτή την απόφαση), οτιδήποτε κατανοώ, κυρίως εμπειρικά, τίθεται σε κίνηση. Το θέατρο, λόγου χάρη, μου έδωσε την σιγουριά της αυθαίρετης απόφασης. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τη μουσική ή τη λογοτεχνία. Δεν θα έλεγα ότι υπάρχουν τόσο επιρροές, αλλά εργαλεία που γεννά η ανάγκη για δημιουργία. Από κει και πέρα αναπτύσσεται μια διαλεκτική, μια εμπειρία, που σου δίνει το πάτημα να συνεχίσεις. Υπό αυτό το πρίσμα θα μπορούσα να πω ότι με έχουν επηρεάσει όλοι, αλλά κυρίως οι ζωγράφοι.

Γιατί προτιμάτε να μην κατηγοροποιούνται τα έργα σας σε ένα συγκεκριμένο καλλιτεχνικό είδος; Οφείλεται σε κάποια επιθυμία για πειραματισμό και αποφυγή "ταμπελών";
Αν εξαρτόταν από τη διακριτική μου ευχέρεια, σίγουρα θα προτιμούσα να μην κατηγοριοποιείται το έργο μου. Αλλά δεν εξαρτάται από μένα. Όταν είμαι στο εργαστήριο, δεν έχω καμία διάθεση για πειραματισμούς. Είναι κάτι πολύ συναισθηματικό και το αποφεύγω. Όσο αφορά την αποφυγή ταμπελών, αυτό είναι κάτι που θα σκεφτόμουν εκτός εργαστηρίου, εκτός δουλειάς, οπότε δεν θα είχε κάποιο νόημα να με απασχολεί.

Ποιος ο ρόλος του σχεδίου στην πρακτική σας;
Ο ρόλος του σχεδίου σε όλη αυτή την περιπέτεια είναι μοιραία στο επίκεντρο, δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά. Και επειδή η ζωγραφική είναι μια διαδικασία που εξελίσσεται, κάθε φορά προχωρώ όσο μου επιτρέπει το σχέδιο. Είναι η αντίληψη που μου επιτρέπει να εφαρμόζω στο τελάρο ό,τι σκέφτομαι και νιώθω.

Δείτε όλες τις εκθέσεις της πόλης στον οδηγό τεχνών του athinorama.gr.