Ένα βιβλίο πεζογραφίας, δύο ποιητικές συλλογές αλλά και τρεις επανεκδόσεις κυκλοφόρησαν μόλις από τις εκδόσεις Κέδρος. Διαβάστε παρακάτω για να ανακαλύψετε περισσότερες πληροφορίες.
Νέα Κυκλοφορία
Αντικριστές πολιτείες - Ιωάννης Π. Α. Ιωαννίδης
"Camilla, Bianca, Francesca, Violante, Laura, Isotta, Eleonora – ποιες από εσάς θα πάτε να δείτε αν είναι ευγενικός και αγαθός ο Θάνατος; Violante, θα ήθελα να πας εσύ, χωρίς όμως αυτό το κόκκινο στολίδι, το κρήδεμνον στα μαλλιά, σταλάζει σαν άδικο αίμα πάνω στον λαιμό σου, χωρίς εκείνο το δίκαιο κόκκινο περιδέραιο με τα ελάχιστα αστέρια. Προτιμώ να πας εσύ, γιατί ποτέ δεν κοιτάζεις κανέναν κατάματα, μόνο στο πλάι κοιτάζεις για να σε κοιτάζουν, αποφεύγοντας το βλέμμα μου. Είναι αγαθός και ήπιος, ξέρει από τρόπους ο Θάνατος. Το χέρι του είναι τόσο λεπτό, που νομίζεις πως είναι χέρι κοριτσιού."
Ο ποιητής και η μούσα του είναι ένα θέμα τόσο παλιό όσο και η ίδια η ποίηση. Στις Αντικριστές πολιτείες του Ιωάννη Π. Α. Ιωαννίδη, οι δυο ήρωες διαλέγονται και σιωπούν, τολμούν τα πάντα και διστάζουν σε όλα, ερωτεύονται μέχρις εσχάτων και μισούνται έως θανάτου, ενώ ταξιδεύουν με ιλιγγιώδεις γεωγραφικούς και ψυχολογικούς ρυθμούς σε πόλεις πραγματικές, μυθικές, και φανταστικές. Θα συναντηθούν άραγε ποτέ; Ο καθένας τους κουβαλάει πολλαπλές ιδιωτικές πραγματικότητες, ενώ η επίσημη πραγματικότητα γύρω τους συνθλίβει απάνθρωπα ανθρώπους και ερημοποιεί κοινωνίες με τρόπους πρωτόγνωρους. Ανάμεσά τους ένας αφηγητής, αποστασιοποιημένος καταγράφει το πάθος και τα πάθη, ενώ οι δυο ήρωες χάνονται ο ένας μέσα στον άλλον, ο ένας χωρίς τον άλλον, αχώριστοι και για πάντα χωρισμένοι – ο ποιητής και η μούσα του.
Επανεκδόσεις
Επιτάφιος θρήνος - Γιώργος Ιωάννου
Τα δεκατρία πεζογραφήματα του Επιτάφιου θρήνου γράφτηκαν από τον Γιώργο Ιωάννου στην Αθήνα. Το ομώνυμο πεζογράφημα, που δίνει τον τίτλο στο βιβλίο, είναι ένα κείμενο που αγαπήθηκε πολύ – περιέχει όχι μόνο το ύφος και το ήθος, αλλά και την εξέλιξη της γραφής του Ιωάννου.
Η μόνη κληρονομιά - Γιώργος Ιωάννου
Τα κείμενα της Μόνης κληρονομιάς αποκλίνουν πιο πολύ προς το διήγημα παρά προς το "πεζογράφημα", όπως το εννοεί και το γράφει ο Γιώργος Ιωάννου, που θεωρείται και ο εισηγητής του στη λογοτεχνία μας.
Τα διηγήματα της Μόνης κληρονομιάς, γραμμένα στην Αθήνα το 1972 και το 1973, αντανακλούν την περίοδο προσαρμογής του Θεσσαλονικιού συγγραφέα στη ζωή της πρωτεύουσας, στην οποία εγκαταστάθηκε μόνιμα οπό τα τέλη του 1971. Οι ιστορίες του Γιώργου Ιωάννου μπορεί να μιλούν για τα άφθονα βάσανα και τις λιγοστές χαρές της ζωής – της νεοελληνικής ζωής μάλιστα –, αλλά κατά βάθος προβάλλουν την πρωταρχικότητά της και τη βεβαιότητα ότι της αξίζει κάθε υπομονή, κάθε αγώνας και κάθε ελπίδα.
Τα δεκαεφτά κείμενα της Μόνης κληρονομιάς κυκλοφόρησαν στις αρχές του 1974 – δηλαδή τους τελευταίους μήνες της δικτατορίας –, γι’ αυτό υπάρχουν στο βιβλίο υπαινιγμοί για την πολιτική κατάσταση, καθώς και η εναντίωση στο καθεστώς της εποχής.
Ο Μιχάηλος κι άλλες κατοχικές ιστορίες - Επαμεινώνδας Νικολής
" "Στη μεγάλη πείνα, η συχωρεμένη η γιαγιά είχε στην αυλή ελεύθερη τη μοναδική κότα της γειτονιάς π’ απόμεινε…". Κάπως έτσι αρχίζουν οι ιστορίες του Νίκολη, που θα κυκλοφορήσουν σύντομα, συγκεντρωμένες σε τόμο. Μεταφέρουν τον αναγνώστη σε χρόνια περασμένα και μιλούν για γειτονιές, σπίτια, ανθρώπους, που άλλαξαν από τότε ή που χάθηκαν.
Οι ζωγράφοι, δε, συνηθίζουν να γράφουν ιστορίες και ο Νίκολης είναι όλη του τη ζωή ζωγράφος. Έχω όμως την αίσθηση πως είτε γράφει (κουσούρι πρόσφατο αυτό) είτε ζωγραφίζει, κάποια ιστορία γυρεύει να πει, κάποια ανάμνηση να ζωντανέψει. Άλλοτε με μορφές βγαλμένες από παλιές φωτογραφίες, στατικές σαν ανάγλυφα επιτύμβια, μορφές που όταν τις ακινητοποίησε η φωτογραφική μηχανή τόνιζε τη ζωντανή τους παρουσία και που τώρα, πιο ζωντανά ξαναπλασμένες-με το χρώμα, το φωτερά δουλεμένο φόντο-βεβαιώνουν το θάνατό τους και το θάνατο μιας εποχής."
(Απόσπασμα από το επίμετρο του Π. Α. Ζάννα)
Ποίηση
Ρυτίδες στον καφέ - Δημήτρης Π. Κρανιώτης
Διαβάστε το ομότιτλο ποίημα από τη συλλογή.
Ρυτίδες στον καφέ
Ξυπνώ
Ακούγοντας τον ίδιο ήχο
Κάθε πρωί
Γεμάτος σπασμένα ερωτηματικά
Με τόσες ρυτίδες στον καφέ
Με καρφωμένο το ίδιο ποίημα
Ξανά στο μυαλό μου
Ψάχνω μια λέξη
Θρηνώ
Κι ας ξέχασα να κλάψω
Τόσες νύχτες
Μακριά σου
Γκρινιάζω όπως πάντα
Χωρίς λόγο
Όταν είσαι κοντά μου
Η φωνή της Ανθρωπότητας - Τάσος Βούτσελας
Μια βουβή κραυγή απέναντι στη μελλοθάνατη φύση μας
Διαβάστε το ομότιτλο ποίημα από τη συλλογή.
Η φωνή της Ανθρωπότητας
Είμαι η φωνή των παιδιών που χάθηκαν.
Στο αέναο πέπλο της ανυπαρξίας
η κραυγή της μητέρας αντηχεί βουβή.
Τα όνειρα των παιδιών αυτών συνθλίβονται
στο κενό του θανάτου.
Η ζωή τους μονάχα μια απατηλή ανάμνηση
στη συνείδηση των μελλοθάνατων.
Όλα όσα αγάπησαν και λάτρεψαν
καταρρέουν μπροστά στο γνωστό
άγνωστο.
Και το μόνο που αφήνουν πίσω είναι μια
φωνή αθάνατη.
Μια φωνή γεμάτη παράπονο για τη
ζωή που δεν πρόλαβαν να ζήσουν.
Μια φωνή υπενθύμισης για όσους έμειναν
να περιμένουν καρτερικά το δικό τους άγνωστο.
Για όλους εμάς τους μακάριους θνητούς.
Που κάποτε θα αφήσουμε και εμείς
τη δικιά μας φωνή.
Για όλα όσα και εμείς δεν θα προλάβουμε
να ζήσουμε.
Και η φωνή μας θα αντηχεί αιώνια,
συντροφεύοντας τις φωνές των προγόνων μας.
Συντροφεύοντας τις φωνές όσων θα φύγουν
μετά από εμάς.
Αυτή η φωνή θα είναι
η φωνή της Ανθρωπότητας.
Και αυτή δεν πρόκειται να σβήσει ποτέ.
