©Κατερίνα Κομιανού
Αναρωτιέμαι τι σκέφτεται ο ανυποψίαστος περαστικός καθώς περνάει μπροστά από τη τζαμαρία του Radio Athènes και βλέπει στην τεράστια οθόνη αυτές τις ξεθωριασμένες εικόνες από μια πόλη που δεν υπάρχει πια, παρόλο που οι εικόνες έχουν τραβηχτεί πρόσφατα. Ο καθένας κουβαλάει τη δική του Αθήνα στο κεφάλι του και η Κατερίνα τη δική της. Αυτό είναι το τρικ της, εφόσον υπάρχει τρικ στα έξι φιλμ που κινηματογράφησε με μια κάμερα Σούπερ 8: να δίνει χρονική απόσταση στο σήμερα από το σήμερα.
Το φιλμ Σούπερ 8 δεν ήταν ποτέ ερασιτεχνικό. Ήταν ανορθόδοξο, φασματικό, ανατρεπτικό. Ήταν μάλιστα τόσο υπονομευτικό που μπορούσε να υπονομεύσει την ίδια του τη χημική υπόσταση. Στηριζόταν πάντα στο λάθος, στο ατύχημα, στο προσωπικό κόστος του κινηματογραφιστή, σε μια αφελή αντίσταση ενάντια στη βιομηχανία. Οι εικόνες του ποτέ δεν ήταν τέλειες. Είχαν κόκκο, καψίματα, τρίχες, γρατζουνιές, λες και τις είχαν γδάρει τα νύχια ενός ατίθασου ζώου.
Το Σούπερ 8 πρότεινε μια τραχιά, σχεδόν ωμή, εκδοχή του σινεμά. Μια εκδοχή, ξεχασμένη εδώ και καιρό. Κάτι που όπως φαίνεται, το έχουμε ανάγκη. Σαν αντίδραση σ’ έναν ωμό κόσμο που παράγει αψεγάδιαστες εικόνες.
Τα φιλμ της Κατερίνας Κομιανού δεν έχουν κάτι καινούργιο. Ούτε παλιό. Δεν έχουν κάτι ξεχωριστό. Ούτε κάτι κοινότοπο. Είναι βουβά φιλμ, συναρμολογημένα από άτακτες εικόνες που κάποιος έχει τραβήξει την ώρα του δειλινού στην πόλη που ζει, δουλεύει, ερωτεύεται και κοιμάται, ενώ ακούει μουσική από τα ακουστικά του και νιώθει πως δεν ανήκει πουθενά.
Το λυγισμένο πόδι ενός παιδιού από μάρμαρο, μια ανοιχτή τηλεόραση που δείχνει κάποιο ματς, το νερό από το σιντριβάνι σαν υγρό πυροτέχνημα, ο ουρανός σαν γάλα, θυμωμένα συνθήματα στο θεατράκι του λόφου, το φεγγάρι πάνω από το μουσείο, η μπρούτζινη κεφαλή στο προαύλιο του Πολυτεχνείου, λες και έχει πεταχτεί κάπου το κομμένο κεφάλι της Αθήνας, κάνουν τη σιωπηλή τους εμφάνιση στα καρέ μιας σειράς από φιλμ που δεν διαρκούν παραπάνω από δεκαπέντε λεπτά. Μερικές φορές ένα τέταρτο αρκεί για να δείξεις την παγωμένη όψη μιας πόλης, χωρίς ανθρώπους, φτιαγμένης από στατικό ηλεκτρισμό και πλήξη: "Εικόνες που μένουν σε κόντακ χαρτί".
Τα φιλμ της Κατερίνας δεν είναι κειμήλια, όπως ονομάζεται η ατομική της έκθεση, δάνειο από το τραγούδι των Metro Decay που ακούω στο ριπίτ, γράφοντας το άρθρο. Δεν είναι αντικείμενα που θέλεις να προστατεύσεις, να τοποθετήσεις στην προθήκη ενός μουσείου ή στην πιο περίοπτη θέση του σαλονιού σου. Δεν είναι νοσταλγία, ανάμνηση, ενθύμιο. Τα φιλμ της είναι η υλοποίηση των συντεταγμένων ενός φαντάσματος της Αθήνας που βγαίνει από την κρυψώνα του μόλις δύσει ο ήλιος.
Φτάνω στην έκθεση λίγο μετά τις οκτώ το βράδυ. Βλέπω αρκετές φορές τα φιλμ στις δύο οθόνες, μέχρι να μπερδευτούν στο κεφάλι μου και να μην μπορώ να τα ξεχωρίσω, ενώ το φως διαρκώς αλλάζει, αλλάζοντας την υφή των εικόνων. Είναι απότομα φιλμ, ανεπεξέργαστα, υποφωτισμένα και αιχμηρά, κακοσκαναρισμένα και ελεύθερα, που αρπάζουν όσο φως έχει μείνει πάνω από την πόλη. Και μετά έρχεται το σκοτάδι.
Το επόμενο μεσημέρι κατεβαίνω ξανά την οδό Πετράκη. Ο ήλιος είναι δυνατός, τουρίστες πηγαινοέρχονται ή πίνουν τον καφέ τους. Περνάω μπροστά από τη τζαμαρία της γκαλερί. Οι προβολές δεν είναι σε λειτουργία. Μόνο οι δύο οθόνες στέκουν παράλογα στο πάτωμα, ολότελα σβηστές: "Θυμάμαι πως είχες δυο μάτια γυάλινα".
Διαβάστε Επίσης
